HAYATIMIN PRENSİ (TAMAMLANDI)

Trip♠

2K OLDUK CANLARIM. ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. BU ARADA ÖZELLİKLE @BurcinTrkolu NA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. KİTABIMI OKUMASININ YANINDA OYLADIĞI VE YORUM YAPTIĞI İÇİN. UMARIM BEĞENİRSİNİZ BU BÖLÜMÜ. SİZİ SEVİYORUM. MÜZİKLE DİNLEYEBİLİRSİNİZ. MULTİMEDYADA DA RESTORAN VAR. İYİ OKUMALAR. ♥♥♥

___________________________________________________________

Berna'nın anlatımından;

İkisi de bize şaşkınlıkla bakıyordu. İlk tepki veren Baran oldu. Ayağa kalkıp Arzu'yu kucağına alıp döndürmeye başladı. Arzu ise sevinç çığlıkları atmakla meşguldü.

-Baba oluyorum be!

-Canım biraz yavaş ol! Bak başım dönüyor...

Baran Arzu'nun söylediği şey ile anında yere indirdi ve sarıldı. Yankı'ya baktığımda hala bana şaşkınca bakıyordu. Yanında ki sandalyeye oturup ellerini tuttum.

-Hayatım iyi misin?

-Ber-na?

-Efendim hayatım?

-Şimdi sen anne... Ben de... Baba mı oluyorum?

Yavaş yavaş sindirmeye başlamıştı neyse ki...

-Evet hayatım. Bir çocuğumuz olacak...

Yankı adeta kemiklerimi kırarcasına sarıldı. Kulağıma fısıldadığı o iki kelime yetmişti bana mutlu olmam için...

-Seni seviyorum...

--------------------------------------------------

Saçlarımın okşanması ile uyanmak en sevdiğim şeylerden biriydi. Annem de hep böyle uyandırırdı beni. Gözlerimi aralayıp bana aşkla bakan kocama gülümsedim. Kalbimin teklemesi ile derin bir nefes aldım. Bu adam yüzünden bir gün kalp krizi geçirip öbür dünyaya ışınlanacaktım.

-Günaydın bebeklerim.

-Günaydın kocacım...

Dudağıma değen dudakları ile kendimden geçmiştim bile...

Kahvaltıyı birlikte hazırladıktan sonra oturup sessizce yemeye başladık. Konuşmak istediğim bir kaç konu vardı ama henüz erkendi. Kahvaltımız bitince Yankı beni zorla içeri yolladı ve kendisi toplamaya başladı. İçeriye geçip oturdum ve aklıma dank eden şeyle koca bir çığlık attım. Yankı koşarak içeri girdi.

-Berna?! Ne oluyor?! Sancın mı var?! Hastaneye gidelim mi?!

-Sakin ol Yankı. Öyle bir şey değil... Biz... Annemgile söylemeyi unuttuk!

-Ah! Doğru... Bak bu akşam yemeğe çıkalım mı? Dördümüz?

-Şey... Olabilir tamam.

-Benim işim bitmek üzere hayatım. Önce annemgile haber ver sonra git giyin.

-Tamam canım.

Telefonu elime alıp annemin numarasına tıkladım. Kısa sürede açtı.

-Efendim?

-Nasılsın annem?

-İyiyim sen?

-Bende iyiyim. Bu akşam hep birlikte bir restoranda yemek yesek olur mu annecim?

-Tabi. Hayırdır nereden çıktı bu fikir?

-Yankı ile konuşurken siz aklımıza geldiniz. Epeydir görüşmüyoruz da hem, bu akşam birlikte yemek yiyelim dedik.