Fanboy~{l.s}

"harold's happiness"

Saat sabahın yedisiydi, Harry'nin aramasıyla uyanmıştım.

"Günaydın!" diye cıvıldayarak başlamıştı söyleyeceklerine, "Ne yapıyorsun ve neredesin?"

"Bir bardayım ve yanımda ki kızlarla.. *öksürdüm* erkeklerle takılıyorum.."

"Sikeyim, Harry. Nerede olacağım? Saat sabahın yedisi ve sen beni arıyorsun!"

Sesi çok mutlu geliyordu. Onu bu kadar çok mutlu yapan şeyi merak ediyordum.

"Günaydın hayatım. Seni öptüğümü say." belli ki bugün çok enerjikti.

"Neden böyle mutlusun sabah sabah? Her normal insan gibi uyumalısın Harold." dedim. Çok uykum vardı ancak Harry ısrarcıydı;

"Ben normal değilim."

Birisinin beni silkmesine ihtiyacım vardı.. Çıldıracak gibiydim.

''Bebeğim.. *öksürdüm* Harry, uykum var.''

''Hadi kalk, seni alacağımmm.''

Tanrım, hayır, hayır, hayır. Bugün olamazdı. Berbat bir haldeydim ve onun karşısına çıkacak enerjim yoktu. Onu nazikçe nasıl reddetmenin yollarını düşünüyordum.

''Bak Harry, insanlar yorgun olur ve uyumak isterler. Ve sen onları bu şekilde rahatsız etmemelisin.''

''Mesela ben gibi.''

Ardından hızlıca cevap verdi, ''İnsanlar mutlu olur ve bunu en sevdiği kişiyle paylaşmak isterler. Ve sen onları bu şekilde terslememelisin.''

''Mesela ben gibi.''

Telefonu kapattı.

Kalbini kırmıştım. Bunu ona sorduğumda inkar edecekti ama adım gibi biliyordum. Harry üzülse bile üzüntüsünü karşındakine söylemeyen bir insandı. Bu yüzden onu üzdüğünüzü hissettiğinizde hayat sizin için çok boş görünürdü.

Belki de Harry'e onun bana verdiği değerin daha fazlasını vermeliydim. Ona olan sevgimi belli edemiyordum ve bu beni deli ediyordu. Harry, her şeyin en güzelini ve en değerlisini hak eden birisiydi ve ben ona hak ettiği değerleri ve güzellikleri veremiyordum.

Belki de değiştirmeliydim kendimi, bilmiyordum. Onun için hayata daha olumlu bakan ve çevresine pozitif davranan birisi olmalıydım.

Harry için bunu yapacaktım.