Ուսումը որոշ ժամանակով անցավ երկրորդ պլան. Ես ամբողջ օրը նստած էի տանը, երբ դրսում եղանակը լաց էր լինում. Անձրեւները այս քաղաքում անպակաս են. Իսկ իմ անգործության երրորդ օրը եկավ առաջին ձյունը. Առաջին անգամ, դեկտեմբերի սկզբին Նոր Օռլեանում ձյուն եկավ.
Ամեն օրս անցնում էր շատ հանգիստ. Դրա համար շնորհակալ եմ Դանիելին. Նա ինձ հյուր չէր գալիս եւ դա չէր կարող չուրախացնել. Նա կարծես ինձ ժամանակ էր տվել հանգստանալու.
Մեկ շաբաթ տունը նստելուց ես հոգնեցի. Որոշեցի դուրս գալ տանից, մի քիչ զբոսնել. Այդպես էլ արեցի.
Զբոսանքից հետո մտա իմ սիրելի սրճարան եւ նստեցի իմ սիրելի տեղում. Ես գիրք էի կարդում, սուրճ էի խմում. Ուղղակի վայելում էի իմ ազատ ժամանակը.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Իմ դիմաց նստեց մի շատ տարօրինակ բայց շատ գեղեցիկ արտաքինով երիտասարդ. Նա հետաքրքրական հայացքով ինձ էր նայում. Ես որոշեցի ուղղակի գնալ.
-Կարող եմ քեզ հարց տալ?- ասաց նա.
-Ես անծանոթների հետ չեմ շփվում.
-Դե ուրեմն արի ծանոթանանք.
Այդ տղան մոտ քսան տարեկան կլիներ, բաց գույնի աչքերով, մազերով եւ իդեալական քթով.
-Արի գնանք...
-Ուր?
Նա ձեռքս վերցրեց եւ ոչ մի բառ չասելով դուրս տարավ սրճարանից. Սիրտս մի տեսակ վստահում էր նրան, բայց ուղեղս չէր լսում սրտիս.
<<Վտանգավոր է. Մի գնա նրա հետ>>.
-Սպասիր,- կտրուկ ասացի ես.
-Լիլի'
-Դու ինձ ճանաչում ես? Ով ես? Ինչ ես ուզում?- ես սկսեցի ետ ետ գնալ.
-Դու համարյա գալիս էիր ինձ հետ, ես համարյա հասնում էի իմ նպատակին,- ժպիտով ասաց նա, իսկ ես վախից քարացա.
-Ես կգոռամ,- ասացի ես շուրջս նայելով. Բարեբախտաբար մենք մարդաշատ վայրում էինք.
-Գոռա'- ասաց նա հանգիստ տոնով.
Ես արագ գնացի այդ տեղից, բայց հասցրեցի լսել նրա վերջին խոսքերը.
-Ես կգտնեմ քեզ.
Վստահ լինելով, որ իմ հետեւից ոչ ոք չի գալիս, ես վազելով գնացի տուն. Սիրտս քիչ էր մնում տեղից դուրս թռներ, երբ տեսա Դանիելին .
-Դանիել?
Դանիելը կանգնած էր իր մեքենայի մոտ եւ նայում էր իր թեւի ժամացույցին.
-Ուր էիր? - կոպիտ ասաց նա.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Զ-զ-բոսնում էի,- վախենալով ասացի ես
Նա մոտեցավ ինձ. Մեզ բաժանում էր ընդամենը մի քանի քայլ.
-Գնանք. Ես ուզում եմ քեզ մի բան ցույց տալ.
-Ես չեմ ուզում.
Նա եկավ ինձ գրկեց ինչպես մի խաղալիքի եւ տարավ իր մեքենայի մոտ.
-Ինձ հետաքրքիր չի ուզում ես թե չէ,- նստացնելով իր մեքենան ասաց նա.
Նա սկսեց վարել իր մեքենան. Ես սկսեցի վախենալ. Հարցեր էի տալիս չէր պատասխանում. Արհամարհում էր ինձ. Ես չդիմացա եւ գոռացի.
-Դե զզվցրիր էլի. Ինչքան կարելի է? Ատում եմ քեզ, հազար անգամ ասացի, որ հանգիստ թողնես ինձ. Հրեշ.
