Հաջորդ օրը առավոտյան ես արթնացա շատ թուլացած. Գլուխս ցավում էր, ականջներիս մեջ խշշոց էր.
Միայն թե ոչ դա. Այս ամենադժվար ժամանակներում ես հիվանդացել եմ. Արագ իջա խոհանոց, որպեսզի թեյ խմեմ. Թեյը հաստատ կօգնի.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Նա ինչ գործ ունի այստեղ?,- անակնկալի գալով ասացի ես, տեսնելով ինքնահավան Դանիելին մեր տանը.
-Լիլի, քաղաքավարի եղիր մի քիչ- խիստ ասաց հայրս.
-Ես գնում եմ ,- ասացի ես վերցնելով պայուսակս ու գնալով դեպի դուռը.
-Ես քեզ կտանեմ,- ասաց Դանիելը,- հայրդ շատ խնդրեց, չկարողացա մերժել.
Ես նայեցի հորս. Դե իհարկե, թշնամին տանիցա լինում.
Ես տանից դուրս եկա, իսկ իմ ետեւից Դանիելը. Եղանակը շատ վատն էր, արեւը թաքնվել էր ամպերի ետեւում. Դա միայն մի բան էր զգուշացնում' Նոր Օռլեանում ձմեռը է.
-Նստիր մեքենան, Լիլի,- հիշացրեց իր գոյության մասին Դանիելը.
Ես սուս ու փուս հետեւցի նրան. Վիճել չեմ ուզում նրա հետ.
-Ապրես. Եթե ինձ միշտ լսես, ամեն ինչ լավ կլինի.
-Ես նստեցի քո մեքենան միայն նրա համար, որ ցանկություն չունեմ քեզ հետ վիճել.
Մենք երկուսս էլ լռեցինք. Ես որոշեցի ինձ զբաղեցնել ուրիշ մտքերով.
-Դու քանի մեքենա ունես?
-Մեկ հատ. Այս մեքենան եւ ուրիշները , որոնք դու տեսել ես նախկինում, իմը չեն.
-Քո ընկերները քեզ պես վատն են?- ես ինքս չհասկացա ինչու հարցրեցի նման բան.
-Ոչ,-կտրուկ ասաց Դանիելը.
-Ես մտածեցի...
-Դու ընդհանրապես շատ ես մտածում Լիլի.
Մեքենան կանգ առավ մեր դպրոցի դիմաց.
-Դու ազատ ես . Դուրս արի,- հրամայեց Դանիելը.
-Ատում եմ. Մի օր դու ամեն ինչի համար պատասխան կտաս,- ես դուրս եկա փողոց, չսպասելով նրա պատասխանին.
