Մենք հանդիպեցինք մեր տանը. Ես քիչ էր մնում ուշաթափ լինեի, երբ տեսա նրան իմ սենյակում. Հետաքրքիր է, ինչպես է նա ներս մտել?
-Ինչ ես ասել քո ընկերուհուն?- չոր ձայնով ասաց Դանիելը.
-Նա ինձ ընկերուհի չէ. Հիմա նա ինձ ոչ ոք է. Դու էլ ես ոչ ոք.
-Քեզ չեն ծիծաղեցնում քո սեփական խոսքերը?
Ես չպատասխանեցի.
-Սիրելիս, պատասխանիր իմ հարցին.
-Ես քեզ <<սիրելիս>> չեմ- կոպիտ ասացի ես.
Նա բարկացավ եւ մոտեցավ ինձ շատ մոտ. Ես հետ կանգնեցի, չեմ ուզում նրան մոր լինել.
-Դու ինձ իրավունք չունես այդպես անվանել, եթե ես չեմ ուզում. Իսկ ես չեմ ուզում.
-Դա ինձ չի հետաքրքրում.
-Քեզ Էմման էլ չի հետաքրքրում. Ինչու ես նրա հետ այդպես վարվում?
-Ինձ դուր են գալիս խելոք, լսող աղջիկներ.
-Ում ես խաբում? Մենք երկուսս էլ գիտենք, որ դու Էմմայի հետ ես, որովհետեւ նա իմ ընկերուհին էր.
-Հա? Ու ինչ է դա ինձ տալիս?
-Դու ուզում ես, որ ես մենակ մնամ, չունենամ ընկերներ. Ինչպես տեսնում ես ես կույր չեմ, ու նկատում եմ ակնհայտ բաներ.
-Հակառակը Լիլի. Դու չտեսար ամենագլխավորը.
-Ինչ?
-Խանդ Լիլի. Ես ուզում էի քո աչքերում տեսնել խանդ. Ու տեսա.
Ես սկսեցի բարկանալ.
-Դանիել, դու միշտ ինձ համար եղել ես ու կմնաս դատարկություն.
-Ոչ. Ես քո կյանքում միշտ էլ մեծ տեղ եմ ունեցել. Ինչպես կբացատրես մեր համբույրերը?
-Պատասխանը քո մեջ փնտրիր. Դու ես քո զոհին շատ մոտ թողել քեզ.
-Ով գիտե, մի գուցե ես դա հատուկ եմ արել? Մի գուցե ես դա ուզել եմ?
-Մի ծիծաղացրու. Ես քեզ չեմ հավատում.
-Ճիշտն էլ դու ես անում. Ինձ հավատալ պետք չի.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Նա գնաց, այնպես արագ , ինչպես եկել եկել էր.
Գիշերը,երբ ես պատրաստվում էի քնել, լսեցի ձայներ. Պատուհանից տեսա Էմմային եւ Դանիելին. Փակեցի վարագույրները ու սկսեցի նորից մտածել. Մի թե Դանիելն իսկապես ուզում էր, որ ես խանդեմ? ԵՒ ԻՆՉՈՒ?...
