-Լիլի'- ձայն տվեց ինձ մի ծանոթ ձայն, այդ ձայնը անցավ բոլոր դպրոցականների միջով եւ հասավ իմ ականջին.
Ես լրիվությամբ մոռացա իմ գործերի մասին ու կանգ առա դպրոցական միջանցքի կենտրոնում. Մտքումս միայն մի հարց էր. <<Միթե նա է?>>. Ես Դանիելին երկու շաբաթ է ինչ չեմ տեսել,եւ միայն այս պահին հասկացա, որ իրականում կարոտել եմ նրան եւ նրա խաղերին.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Մի կերպ շրջեցի իմ հոգնած մարմինը ու տեսա դպրոցականների միջով ինձ մոտեցող մի տղայի.
-Բարեւ. Ոչ մի տեղ չէի գտնում քեզ.
Ես հիասթափվեցի, երբ տեսա, որ իրականում Դանիելի փոխարեն ինձ ձայն էր տվել Թոմը.
Ես ուշադրություն չդարձրեցի նրա վրա եւ արագ շրջվեցի եւ դուրս վազեցի դպրոցից.
Հիվանդանոցում օրերը անցնում էին դժվար. Հայրս այստեղ ձանձրանում էր. Դրա մասին ինձ ասեցին նրա աչքերը. Բայց այսօր ես իմացա, թե ով էր նրան այցի եկել մինչ իմ գալը.
-Նա ինչ գործ ուներ այստեղ?- համարյա թռնելով մտա հորս հիվանդասենյակ եւ հարցրեցի ես.
Հորս զարմացրեց իմ այս տեսակ տարօրինակ հայտնվելը.
-Ոչինչ. Նա ուղղակի այցելել է ինձ. Նա ինձ առողջություն մաղթեց եւ գնաց.
Այդ երբվանից է Դանիելին հետաքրքրում իմ ընտանիքը? Ինչեւէ, նա ոչինչ չի արել հորս. Ես ազատ շունչ քաշեցի. Հորս հետ զրուցելուց հետո ես դուրս եկա հիվանդասենյակից. Մինջանցքում ինձ բռնեց ինչ որ մեկի սառը ձեռքերը.
-Լիլի',- նա մատները մտցրեց իմ մազերի մեջ եւ բռնեց գլուխս,- այդ դու ես?- շշուկով ասաց Դանիելը.
Նա այնքան մոտ էր, որ ես տաք հոսանք էի զգում իմ ամբողջ մարմնով. Մտքերս ուղղակի հոդս ցնդեցին, ես չկարողացա պատասխանել նրան. Ես շնչում էի անկանոն' արագ ու անհավասար. Ես ուզում էի փախչել նրանից հեռու, որովհետեւ ՎԵՐՋ, որովհետեւ ԲԱՎԱԿԱՆ Է. ՍԱ ՎԵՐՋՆ Է.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Վախենում եմ...-անվստահ շշնջացի ես,- վախենում եմ, որ սա իմ վերջն է.
Ես երբեք իմ թուլությունը նրան չեմ խոստովանել, իսկ այսօր ես ուղղակի անզոր եմ ուժեղ ձեւանալ. Նա պիտի տեսնի իմ մեջ իր հաղթանակը. Այն հաղթանակը, որի մասին միշտ երազել է.
-Միթե դու ընդունում ես քո պարտությունը?
Նա չէր բարկանում ինձ վրա. Նրա դեմքին հայտնվեց իր ինքնահավան ժպիտը. Ես ատում եմ նրա ինքնահավանությունը. Ինձ համար այս դժվար օրերում նա իրեն պահում է էգոիստի պես. Ես միշտ հպարտ եմ պահել ինձ նրա դիմաց, իսկ հիմա ես անկարող եմ կառավարել իմ զգացմունքները, իմ շարժումները ու իմ որոշումները.
-Ինչ ես ուզում? Ինչու ես այստեղ եկել?
-Օգնությունից չեն հրաժարվում, սիրելիս. Դա միակ հնարավորությունն է մտերմանալ քեզ հետ.
-Դու չես օգնում, դու միայն խանգարում ես.
Ես հեռվացա նրանից. Նրա այդ ժպիտը ինձ բարկվնում էր.
-Ինչ ես ուզում?- նորից հարցրեցի ես.
Դանիելը ագահ աչքերով ինձ էր նայում. Դա ինձ դուր չէր գալիս. Նա իր հայացքով մերկացնում էր ինձ.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
-Ինչու ես ինձ այդպես նայում?
Ես ձեռքերս խաչեցի, փորձելով ծածակել իմ մարմնի այն մասը, որի վրա նա նայում էր.
-Պատասխանի'ր- գոռացի ես.
-Ես պատկերացնում եմ քեզ մերկ վիճակում- նրա ձայնը տհաճություն էր ինձ պտճառում.
-Դե իհարկե, դու միայն դրան ես ընդունակ.
-Ոչ, սիրելիս.. Ես շատ բաների եմ ընդունակ.
-Գնա գրողի ծոցը, ես քո հավեսը չունեմ.- մի կերպ հավաքելով մտքերս ասացի ես եւ արագ դուրս վազեցի հիվանդանոցից .
Նրա պահվածքից հետո, ես չէի կարողանում կենտրոնանալ աշխատանքիս. Հաճախորդները գնում եւ գալիս էին եւ ես նրանց շնորհիվ գումար էի ստանում. Ճիշտ է Էմման նույնպես օգնում էր ինձ ինչպես կարողանում էր, սակայն դա չէր բավարարի հորս բուժման համար.Հորս շուտով դուրս կգրեն. Ես ընդունեցի ամենադժվար որոշումը. Դանիելը ասում էր, որ կարող է օգնել.
Մի շաբաթ անց ես որոշեցի գտնել նրան եւ խնդրել, որ նա ինձ օգնի.Գնացի այն վայրերը , որտեղ նա կարող էր լինել. Վերջիվերջո նրան գտա մի շատ տարօրինակ ակումբում. Այստեղից ալկոհոլի ու ծխախոտի հոտ էր գալիս.
Բարմենից իմացա, որ Դանիելը իր ընկերների հետ այս ակումբի երկրորդ հարկում է. Ես բարձրացա երկրորդ հարկ. Սենյակներից մեկում տեսա Դանիելին բիլիարդ խաղալուց. Հավաքեցի ողջ համարձակությունս եւ ներս մտա.
-Դանիել,- նա նայեց ուղիղ իմ աչքեի մեջ.,- ինձ քո օգնությունն է պետք. Ինչ ես ուզում դրա փոխարեն?
