Հինգ տարի անց...
-Խնդրում եմ պատմեք, թե ինչպես դարձաք նկարիչ?- բարետես արտքինով լրագրողուհին հարցազրույց էր վերցնում Դանիելից.
Դանիելը հասել էր բարձրունքների. Հիմա նա հանրաճանաչ նկարիչ է. Սկզբում նա ուղղակի իր նկարներով կիսվում էր համացանցում. Նրա նկարներում չգիտես ինչու միշտ պատկետվում էր ինչ որ աղջկա դիմագծեր. Հետագայում նրա նկարները մեծ ճանաչում ձեռք բերեցին եւ կարճ ժամանակամիջոցում Դանիելն ունեցավ հետեւողների մի ամբողջ բազմություն. Ամունուրեք' երկույթներում, ընտանիքներում, ընկերական շրջաններում քննարկվում էին Դանիելի նկարները. Իսկ երկրպագուներին թիվ չկար.
Ով կարող էր մտածել? Դեռ դպրոցական տարիներից Դանիելը չի էլ մտածել նկարիչ դառնալու մասին. Բայց ժամանակը շատ բան է փոխում. Նա իր փրկությունը գտավ վրձինների ու ներկերի մեջ. Գտավ իր տեղն ու դերը այս կյանքում. Մարդիկ կզարնանային, եթե իմանային, որ իրենց սիրելի նկարիչը նախկինում եղել սառնասիր, դաժան ու չար մարդ. Ժամանակը փոխել է նրան, բուժել անցյալի բոլոր վերքերը.
-2007 թվականին ես բաժանվեցի իմ սիրած աղջկանից. Այդ ժամանակները շատ դժվար էին ինձ համար. Ես անընդհատ նրա մասին էի մտածում , դեպրեսիան տիրել էր իմ հոգին. Ես որոշեցի հավերժացնել նրա պատկերը, եւ արեցի առաջին փորձերս.. այդպես սկսվեց իմ դեպի արվեստ տանող ճանապարհը. ,- ասել ճշմարտությունը այդքան էլ դժվար չէր, քան մտածում էր Դանիելը հինգ տարի առաջ.
-Ինչ ռոմանտիկ է.. ,- հինալով Դանիելի պատմությամբ ասաց լրագրողուհին.
Դանիելը հասկացավ, որ եթե չվերջացնի իր հարցազրույցը , ապա այս աղջիկը կսկսի հարցեր տալ. Իսկ Դանիելը չի սիրում հարցեր. Երբեք էլ չի սիրել. Նա գերադասում էր մնալ ստվերում , որպեսզի ոչ ոք չիմանա իր կյանքի պատմությունը.
Լրագրողուհին գնաց, թողնելով Դանիելին իր հիշողությունների հետ. Լիլի... Դանիելը կտար ամեն ինչ, որպեսզի նա լիներ այստեղ իր կողքին. Որտեղ է հիմա? Ինչով է զբաղվում? Հնարավոր է , որ հիմա նրա կողքին կա սիրող ամուսին, իսկ գրկում փոքրիկ երեխա. Կամ մի գուցե Լիլին նույնպես իր կյանքը կապել է արվեստի հետ?
Անցել է 5 տարի. Ինչ ունի հիմա Դանիելը? Ունի իր սեփական տունը օվկիանոսի ափին, ունի իր մեքենան, իր աշխատանքը, ունի փառք ու պատիվ.. Սակայն չունի ամենակարեւորը, Լիլիին....
<<Ուր ես հիմա? Որտեղ գտնեմ քեզ? Դու վերացել ես... դարձել ես իմ օդը. Իմ Հրեշտակ. Այդ հրեշտակին ինքս, սեփական ձեռքերով սպանեցի.>>
Երկար մտածելուց հետո դուրս եկավ լողափ. Հետեւելով ջրի ալիքներին, նա զգում էր երկու բան' հիացմունք եւ վախ.. հիանում էր օվկիանոսի գեղեցկությամբ, բայց միեւույն ժամանակ վախենում նրա հզորությունից.
-Բարեւ, ընկեր,- չգիտես որտեղից հայտնվեց Ստիվը եւ նստեց ընկերոջ կողքին,- Ծնունդտ շնորհավոր..
Դանիելը անգամ մոռացել էր, որ այսօր նրա ծնունդն է. Այսօր նա դարձավ 23 տարեկան.
-Մերսի...- անտարբեր պատասխանեց նա.
-Դու դեռ սիրում ես նրան?- կտրուկ հարցրեց Ստիվը.
-Սիրում եմ..
-Նա այստեղ է...
-Ինչ?- չհասկանալով հարցրեց Դամիելը.
-Ես վերադարձել եմ Դանիել..- ինչպես ձյուն գլխի վրա, հիշողության մեջ արթնացավ Լիլիի մեղմ ձայնը.
Դանիելը կտրուկ շրջվեց եւ տեսավ, թե ինչպես է իրեն մոտենում Լիլին. Նա փոխվել էր, ավելի էր գեցեցկացել.
-Լիլի... - շշնջաց Դանիելը,- դու ես?- դիպչելով Լիլիի մազերին հարցրեց նա.
-Ես եմ, - մեղմ ժպտալով ասաց Լիլին եւ ամուր գրկեց Դանիելին.
-Ծնունդտ շնորհավոր Դանիել,- ասաց Ստիվը եւ մենակ թողեց սիրահարնետին.
-Երկար ժամանակով ես եկել?- խախտելով լռությունը հարցրեց Դանիելը.
-Ընդմիշտ. Հիմա արդեն ընդմիշտ.
Նրանք սկսեցին համբուրվել. Նրանք համբուրվում էին, որովհետեւ ներել էին միմյանց. Նրանք համբուրվում էին, որովհետեւ սիրում են միմյանց. Նրանք իրար են պատկանում ՀԻՄԱ եւ ԸՆԴՄԻՇՏ....
ՎԵՐՋ
