Դանիելը ամբողջ գիշեր մտածում էր Լիլիի մասին. Չէր կարողանում քնել. Նրա աչքի առաջ կանգնած էր Լիլին' թախծոտ, տխուր աչքերով. Այդ ինչ աղջիկ է այդ Լիլին? Դանիելը խճճվել է. Մեկ-մեկ ուզում է խեղդել, մեկ-մեկ էլ սիրել այդ ՀՐԵՇՏԱԿԻՆ.
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
ՀՐԵՇՏԱԿ? Միթե կարող է Հրեշը սիրել Հրեշտակին? ՈՉ. Դանիելն ուզում էր համբուրել նրա շրթունքները, իսկ հետո հետեւել Լիլիի բարկացած շարժումներին. Ուզում էր խաղալ նրա հետ, զվարճանալ, ընդունել ամեն ինչ նրա կողմից.
Հաջորդ առավոտ Դանիելը արդեն Լիլիի սենյակում էր.
-Գնա այստեղից,- վախեցած ասաց Լիլին- Եթե չգնաս, ես ոստիկանության կդիմեմ, ես հոգնել եմ քո դեմ պայքարելուց.
-Ես չեմ եկել քեզ հետ վիճելու- շարունակ Լիլիի աչքերի մեջ նայելով ասաց Դանիելը.
-Ինչես ուզում?
Երեւի Լիլին դարձել է հոգեպես անհավասարակշիռ անձնավորություն այս ՀՐԵՇԻ ձեռքում.
-Ուզում եմ քեզ առաջարկել ուրիշ կյանք,- ասաց Դանիելը.
-Այն աշխարհում?- սարկազմով ասաց Լիլին,- եթե դու եկել ես, որ նորից ինձ տանջես, ուրեմն...
-Չէ.
-Ինչը չէ?
Դանիելը փորձում է դիպչել Լիլիի այտին, բայց Լիլին նրան թույլ չի տալիս.
-Այլեւս տանջանքներ չեն լինի, Լիլի. Դու դրա մասին ես չէ երազում?
-Բայց ինչ գնով ես դու ինձ ազատություն տալու?
Որտեղ է այն Հրեշը, որ կործանել է նրան?
-Քո խնդիրն է ուղղալի լինել ինձ հետ. Ես ուզում եմ, որ դու լինես իմ կողքին, դառնաս իմ ընկերուհին,- նրա պատասխանը հնչեց այնքան անսպասելի եւ արագ, որ Լիլին ուղղակի սառեց իր տեղում...
