Ես պառկած էի անկողնուս մեջ ու նայում էի առաստաղին. Քնել չէի կարողանում. Տագնապը տիրել էր ինձ ամբողջովին ու թույլ չէր տալիս հանգիստ շնչել. Ես շուտվանից ինձ այսքան անօգնական, մենակ ու ինքս ինձ անծանոթ չէի զգացել. Ինչն է փոխվել? Ինչն է ինձ խանգառում հանգիստ ու խաղաղ ապրել? Ընտանեական դժբախտությունները թե անհասկանալի Դանիելը?
Դանիել... Այնքան տարօրինակ ու առեղծվածային տղա. Տղա, ով ինչ որ մեկի կարիքը ունի, նրան պետք է ինչ որ մեկը, ով կասի, որ նա միայնակ չէ, որ սիրված է ու կարեւոր. Առաջ ինձ դժվար էր գտնվել նրա հետ միեւնույն սենյակում , իսկ հիմա ամեն ինչի պատրաստ եմ, միայն թե նա իմ կողքին լինի. Ես պետք եմ նրան ու դա ես գիտեմ. Ես կօգնեմ նրան. Բայց կդիմանա իմ այս վստահությունը մինչեւ առավոտ?...
Դանիելին ոչ մի տեղ չէի հանդիպում' ո'չ դպրոցում, ո'չ հիվանդանոցում. Ես ամեն օր այցելում էի Դանիելի մորը եւ միշտ թարմ ծաղիկներ էի տանում ինձ հետ. Իսկ Դանիելը չկար, անհետացել էր. Դա ինձ անհանգստացնում էր ու ես որոշեցի նրա մորից ինչ որ տեղեկություններ իմանամ.
-Իսկ որտեղ է Դանիելը?
-Նա հիմա շատ կոտրված է. Ես ուրախ եմ, որ նրա կողքին գտնվում է այնպիսի աղջիկ, ինչպիսին դու ես. Նա քո կարիքն ունի աղջիկս. Ես գիտեմ, թե նա որտեղ կարող է լինել. Անտառում է գտնվում նրա հոր որսորդական տունը, դա նրա ամենասիրելի վայրն է.
Ես որոշեցի գտնել նրան. Մանրամասն հասցեն իմանալով, գնացի այնտեղ.
Այդ տունը գտնվում էր անտառում. Անձրեւ էր գալիս ու արդեն մթնում էր. Բայց դա ինձ չէր խանգառում, ես վստահ քայլերով մոտեցա տանը. Դուռը բաց էր. Ներսում ինձ դիմավորեց լռությունը. Դանիելին չտեսա. Սկսեցի կանչել նրան. Ինչ որ մի սենյակից ձայներ լսեցի . Մի քանի վարկյան անց իմ դիմաց կանգնած էր Դանիելը.
-Ինչ գործ ունես այստեղ? Ինչու ես եկել? Դու այդքան հիմար ես Լիլի? Կարող էիր գազանների փայ տառնալ. Գնա', հենց հիմա.
-Դանիել խնդրում եմ ինձ մի' վռնդի - ես մոտեցա նրան եւ ձեռքս մոտեցրեցի նրա երեսին.Նա մի քայլ ետ գնաց ու ասաց.
-Քեզ ոչ ոք թույլ չի տվել գալ այստեղ. Բավական է ինձ խղճաս.
-Ես քեզ չեմ խղճում. Հասկացիր Դանիել, ես այստեղ եմ, որովհետեւ ինքս եմ ուզում քո կողքին լինել.
-Գնա Լիլի. Դու վաղը կփոշմանես այդ խոսքերիդ համար.
-Լավ. Ես գնում եմ. Դու հաղթեցիր. Հաջող.- ես կոտրված շուռ եկա եւ պատտրաստվում էի հեռանալ, բայց լսեցի նրա ձայնը.
-Սպասի'ր.
Եթե ես հիմա կանգ առնեմ այլեւս չեմ գնա. ԵՐԲԵՔ. Ու ես կանգ առա.
Հիմա մենք կանգնամ էին իրար շատ մոտ եւ լռում էինք. Երկուսս նայում էին միմյանց աչքերի մեջ, կարծես փնտրում էինք ինչ որ կարեւոր բան. Հիմա մեր համար ոչինչ ու ոչ ոք գոյություն չունի. Կա միայն ես ու նա. Ես այլեւս չեմ կարող. Մենք գրկեցինք իրար. Ես զգում էի նրա տաք շնչառությունը իմ ականջի մոտ, իսկ նրա ձեռքը իմ մեջքը գրկած.
-Ես ամեն ինչ կանեմ քեզ համար Լիլի, միայն ասա'. Կուզես քեզ տուն տանեմ?
Ես տուն չէի ուզում. Ես նորից գրկեցի նրան ու ցածր ձայնով ասացի.
-Ես ուզում եմ... քեզ... խնդրում եմ կանգ մի' առ.
Դանիելը ժպտաց. Նա գրկեց ինձ ու տարավ այն սենյակը, որտեղից դուրս էր եկել. Մենք հայտնվեցինք մի անկողնու մեջ. Նա սկսեց համբուրել ինձ, իսկ նրա շոյանքները ավելի էին այրում իմ մեջի կրակը. Ինձ թվաց, որ ես հիմա կկորցնեմ գիտակցությունս. Ես պինդ բռնել է Դանիելի ուսերը իսկ նա իմ մարմնի հետ անում էր անհավանական բաներ, որոնք հաճույք էին պատճառում. Նա ինձ չէր ցավեցում այլ ընդհակառակը ստիպում էր ինձ թիթեռնիկի պես թեթեւ զգալ ինձ. Խենթությունը տիրել էր մեզ ոտքից գլուխ. Մենք մոռացել էինք ժամանակի գոյության մասին. Ես գիտեի, որ այս գիշերից հետո ամեն ինչ կփոխվեր, ամեն ինչ' բոլոր իմաստներով. Նրա աչքերը փայլում էին... ես նորից նրա աչքերում տեսա... կիրք... Ես ժպտացի եւ ձեռքս մոտեցրի նրա այտին . Նա համբուրում էր ինձ, իսկ ես պատասխանում էի նրա համբույրներին. Արգելված պտուղը միշտ էլ քաղցր է լինում. Իզուր չեն այդ բառերը գրել գրքերում. Մենք չէինք կարողանում խոսել, որովհետեւ մեր շրթունքները զբաղված էին. Մնացել է միայն կիրք եւ վայրի, այրող ցանկություն. Իմ ամբողջ մարմինը այրվում էր. Ես ինձ չէի ճանաչում այս րոպեներին. Կիրքը տիրել էր ինձ ամբողջովին. Դանիելը կանգ չէր առնում. Ես առաջին անգամ էի դիպչում նրա մերկ մարմնին. Ոչ ոք ինձ երբեք այնպես չի նայել, ինչպես նա է նայում. Ես խորտակվում էի նրա մեջ, օդը հերիք չէր անում, գլուխս պտտվում էր, բայց կողքիս հիմա մեկն է, ով իմ կարիքը ունի. Ես ընկնում եմ անդունդը, իսկ հետո բարձրանում դեպի երկինք, որտեղ միլիարդավոր աստղեր են. Ես հասնում է ՆՐԱՆ, նրա ձայնին, նրա համբույրներին... ես լսում էի նրա ձայնը.
-Իմ հրեշտակ.
Իսկ նա լսում էր իմ պատասխանը.
-Իմ հրեշ.
Նա մեղմ համբուրեց ինձ, իսկ ես քնեցի նրա շոյանքների ազդեցության տակ. Հոգնածությունը հաղթեց եւ ես քնեցի. Երազումս տեսնում էի Դանիելին եւ նրա այրվող աչքերը. Իսկ մի գուցե սա երազ չէ? Ես չգիտեի...
