9-1: Section Of Death

III: 2

Kasalukuyang nanonood ng tv ang role ko ngayon. Palipat lipat ako ng channel dahil walang magandang palabas ng may kung sinong nag doorbell sa labas.

Tumayo na muna ako at nakakunot noong tiningnan ang nag do doorbell sa bintana.

Doon nakita ko si Glaiza. Nakangiti ito at kumaway pa sa akin ng makita ako. Napangiti nalang rin ako saka kumaway pabalik saka na ako lumabas ng bahay saka sya pinagbuksan ng gate.

"Hi, Sam!" masaya nyang sabi sa akin saka nya ako hyper na niyakap. Grabe! Parang elementary palang tong yumakap sa akin sa sobrang pagka hyper nya ah!

Natatawa akong kumalas sa yakap namin saka ko na sya inanyaaang pumasok sa loob.

"Pumasok ka na muna at doon na tayo mag kwentuhan." nakangiti kong pag aanyaya sa kanya.

"Ayy! Sige ba! Thank you!" nakangiti nyang sabi saka hyper na hyper na nagtatatakbo papasok sa loob.

Minsan ko na rin kasing napapunta dito si Glaiza. At talaga namang sobrang saya nya.

Kaya naman naging 'feel at home' na sya sa bahay dahil magkaibigan naman kaming dalawa.

Naiiling na lamang akong pumasok sa bahay saka sumunod sa kanya sa kusina. Alam ko naman kasi na maghahanap yan ng pagkain at kapag wala syang nakita ay magluluto sya. Kaya nga hindi ako nagluto ngayong hapon dahil sa gusto kong kumakain ng sya mismo ang nagluto ng pagkain. Masarap kasing maluto si Glaiza kahit wala sa mukha nitong magaling sya sa kusina.

Nakabusangot ang mukha nya ng madatnan ko sa kusina.

"Oh?? Bakit ganyan yang mukha mo?" nakakunot ang noo kong tanong sa kanya saka ako nag crossed arms.

"Eh! Kasi naman Sam, bakit di ka nagluluto ng foods mo sa tuwing pupunta ako dito?!" nagpapapadyak ng parang bata nyang tanong sa akin.

Natawa na lamang ako ng mahina saka umupo sa upuan ko dito sa lamesa.

Nagpalumbaba ako habang nakatingin sa kanya.

"Simula kasi ng matikman ko yung luto mo, tila nainlove yung tyan ko sa niluluto mong pagkain." nakangiti kong sabi sa kanya.

Napangiti nalang rin sya.

"Awwww! Sweet naman!" nakanguso nyang sabi sa akin. Mas lalo lamang akong napangiti.

How I wish na kasama ko pa ngayon yung mga kaibigan ko. But, alam ko rin naman kung bakit sila namatay. It explains a lot. T@nga ka nalang kung hindi mo parin alam kung ano ang dahilan kung bakit sila pinatay.

Wala akong galit sa mga kaklase ko. Pero, awa? Oo. Guilt? Totally Yes. Sino bang tao ang nasa katayuan ko ng matutuwang nakaligtas sya sa killer? Oo, matutuwa ka nga. Ang tanong. Totoo ba? O baka naman pinapaniwala mo lang yung sarili mong masaya ka kahit hindi naman talaga. Dahil ang totoo. Nagi guilty ka sa nagyare. Nagi guilty ka kasi wala kang nagawa nung mga araw na huling araw na pala nila. Nagi guilty ka kasi huli na ng malaman mo ang katotohanan. Kung saan patay na silang lahat.

Kung hindi pa ginisa ni Glaiza yung bawang at sibuyas baka kanina pa ako space out. Hindi ko na natutukan si Glaiza para ma enjoy naman namin yung company namin sa isa't isa.

"Masaya ka ba, Sam?" biglang tanong ni Glaiza. Seryoso ang aura nito kaya alam kong hindi sya nagbibiro ng itanong nya iyon sa akin.

Nataimik ako. Wala akong masabi. Kasi matagal ko ng napagtanto sa sarili kong hindi ako masaya na nakita ang mga kaibigan kong namatay sa isang iglap.

Ramdam ko ang pagtitig sa akin ni Glaiza na animo'y pilit na ibinabasa kung ano ang nasa isip ko.

Umiling iling na lamang ako habang nakayuko. Narinig ko ang mahaba nyang pagbubuntong hininga.

"You know, Sam. Wala na tayong magagawa. Ika nga. Past is past. Wala na tayong paki alam sa mga nangyare dahil kahit anong gawin natin hindi na sya mababago." seryoso nya paring sabi sa akin saka na sya nagpatuloy sa paluluto.

Pinakinggan ko lamang sya.

"Ang mabuti pa ay patahimikin mo na ang buhay mo. Mamuhay ka na ng normal tulad ng isang ibong lumipad ng malaya. Alam kong mahirap dahil sa 'guilt' na nararamdaman mo. But, tingnan mo ako. Matapos ang ilang buwan ay sa wakas. Nakakangiti na uli ako ng totoo." sabi nya saka ngumiti ng mAtamis sa akin.

Nakakahawa naman yung mga ngiti ni Glaiza! Napangiti nalang rin uli ako.

"Tama ka, Glaiza. Siguro nga panahon na rin para kalimutan ko na ang nakaraan. Wala na rin namang saysay kung iisipin mo iyon. Siguro sabihin na nating 'isa iyong mapait na alaala' na syang nangyare sa buhay natin para matuto tayo na dapat hindi tayo basta basta nambubully ng mga taong hindi naman natin alam ang tunay na istorya. Nakakalungkot lang isipin na isa ako sa section na sumira ng buhay ni Ahliya." ,napaluha ako ng konti. Pero agad ko rin naman iyong pinalis.

Nakita ko rin namang napangiti ng mapait si Glaiza.

"Hindi lang naman ikaw ang kasama sa section na iyon, Sam eh. Kasama rin ako. Pero, higit pa roon. Isa na rin ako sa nambully kay Ahliya noon." sabi nya ng malungkot sa akin.

Napatango tango ako sa kanya.

"But, past is past." she said saka ko na narinig yung pagpatay ng kalan. "Done!" hiyaw nya saka sinarado yung gas. Pumunta sya sa lamesa kung saan ako naroroon habang hawak nya yunh plato kung saan isinalin nya na roon yung iniluto nya.

Nagningning yung mga mata ko ng makita at halos maglaway naman ako ng maamoy ko ang masarap na sinigang na syang niluto ni Glaiza.

Tingin palang ulam na!

Yum yum!

Agad akong kumuha ng plato at kutsara namin ni Glaiza samantalang sya naman ay naka upo na sa lamesa habang hinihintay ako.

Maya maya ay bumalik na rin naman ako sa lamesa kung nasaan sya.

Inihain ko na ang pinggan saka na kami nagsimulang kumain habang nag kwe kwentuhan.

Habang nag kwe kwentuhan ay biglang naisingit ni Glaiza yung tanong na matagal nya na raw gustong masagot.

"Nasaan na kaya si Charles Agasa?"

~•~•~

Author's

Sorry sa short and lame update guys! Busy talaga kasi ako eh. Sorry sorry sorry ng marami. Ad sorry na rin kung masyado ng napahaba tong story natin. It is just ito ang laanan ko ng oras kapag na bo boring ako. Nagkataon lang talaga na naging busy na ako kaya nawala na yung utak ko doon sa story kaa kinailangan kong mag back read.

Isa pa ay nagsusulat pa ako ng ibang update ko sa iba ko pang mga story.

•A'tPS#2: LTWYL:secondary act
•He loves me because Im Black Rose.

Yan nalang kasi ang dalawang on going stories ko at saka ito pang isa. Bale. Magtatapos narin naman itong book na ito guys at sisiguraduhin kong hindi kayo mabibitin. Thank you:3

Salamuch sa lahat lahat ng suporta guys!