ÇIKMAZ SOKAK (Tamamlandı)

BÖLÜM 1

Merhaba, hikayeme hoş geldiniz.

Bu benim ilk hikayem.Bu yüzden acemiliğimi hoş görürseniz sevinirim. Severek yazdığım hikayemi beğeneceğinizi umuyorum. Şimdiden desteğiniz için teşekkür ederim.

Tanıtım videosunu hazırlayan Blue_Milena arkadaşıma çok teşekkür ediyorum❤

Kader hayatımızın önceden çizilmiş olması demek değildir. Kader yolun tamamı değil, sadece yol ayrımlarını verir. Güzergah bellidir ama tüm dönemeç ve sapaklar yolcuya aittir. Öyleyse ne hayatının hakimisin, ne de hayat karşısında çaresizsin.

Şemsi Tebrizi.

İnsanoğlu ne garip... Geçim kaygısı, gelecek endişesiyle hiç ölmeyecekmiş gibi çoğu zaman bitip tükenmek bilmeyen hırslarla ömrünü harcıyor. Bir saniye sonrasına bile garantimiz yokken bu koşuşturmamız neden?

Şimdi hastane odasındaki penceremden dışarıdaki kuru kalabalığa bakıyorum. Kollarımı göğsümde birleştirmiş boş gözlerle izliyorum. On günlük hastane serüvenim bitti. Bugün taburcu oluyorum. Nereye gideceğimi, ne yapacağımı bilmeden sadece bekliyorum. Oysa şu kısa zaman diliminde ne kadar benimsemiştim bu odayı... Diğer hastaların aksine bıraksalar hiç gitmek istemezdim. Ne iş verseler yapardım. Evim olurdu bu hastane, çalışanlar da ailem... Neden dediğinizi duyar gibiyim. Çünkü gidecek ne bir evim ne de beni bekleyen bir ailem var. Varsa da ben hatırlamıyorum.

Bir sabah gözlerimi açtığımda kendimi bu odada buldum. Nerede olduğumu anlamak için etrafı incelerken yatağın ayak ucunda duran bir adamla göz göze geldim. Okyanuslar kadar derin mavi gözleriyle bana bakıyordu. Yüzünde endişeyle karışık bir tebessüm belirdi. Odadan çıktığında onu tanımadığımı fark etmiş kim olduğunu düşünmeye başlamıştım. Şiddetle zonklayan başımdaki sargıyı, dudağımın kenarındaki sızlayan yarayı elimle yokladım. Diğer kolumu hareket ettirdiğimde damarıma batan sızıyla takılı olan serumu gördüm. Neden burada olduğumu anlamaya çalışırken az önceki adam, yanında doktor ve hemşireyle geldi. Doktor rutin kontrolleri bitirdikten sonra adının Ali olduğunu öğrendiğim adam buraya nasıl geldiğimi anlattı.

Gece yarısı çıkmaz bir sokakta baygın bir halde bulmuş beni. Hemen hastaneye getirmiş ve gerekli müdahale yapılmış. Kim olduğumu ve başıma ne geldiğini sorduğunda verebilecek bir cevabım yoktu. Çünkü hiçbir şey hatırlamıyordum.

Doktorun teşhisi ''Amnezi'' travma ya da darp sonucu geçici hafıza kaybı. Bana endişelenmemem gerektiğini hafızamın zamanla yerine geleceğini söylediler. Gece yarısı darp edilmiş, hafızamı kaybetmiş, baygın bir halde bulunmuşum. Üzerimde ne bir kimlik ne de kim olduğuma dair en ufak bir ipucu var. Katillerden mi kaçmışım, hırsızlardan mı, başıma ne gelmiş belli değil. Endişelenecek bir durum yok! Benim burada bir çığlık atmam gerek ama uslu uslu tanımadığım yüzlere bakıyorum.

Kim olduğumu ve başıma ne geldiğini bulmak için Ali de dahil emniyet teşkilatı harekete geçti. Kayıp ihbarları, mobese görüntüleri... Bulunduğum yerde mobese kamerası yokmuş. Yakın çevrede de kayda değer bir görüntü. Zaten o gece emniyet operasyondaymış. Onlar suçluların peşindeyken olay mahalline yakın bir yerde bulunmam şüpheli görülmüş. Çökertmeye çalıştıkları çeteyle bir bağlantım olup olmadığımı araştırmışlar. Yapılan incelemelerin sonucunda bir ilgim olmadığı ortaya çıkmış. Bu arada ne arayan ne soran kimse olmamış.

Gecenin o saatinde o sokakta ne işim vardı?

Nasıl bu hale gelmiştim? Hatırlamaya çalıştım. Kendimi ne kadar zorlasam da olmadı. Aklımdaki sorularla boğuşurken bedenimin yorgunluğuyla uykuya yenik düşüyordum. İki gün hiç kalkmadan bu şekilde geçti. Üçüncü günün sabahında kendimi toparlayıp odadaki banyoya girdim. Aynadaki yansımama baktığımda yüzümdeki morlukları, dudağımdaki küçük yarayı görmem ne kadar acınası bir halde olduğumun kanıtıydı. Soğuk suyla yüzümü yıkadım. Siyah dalgalı saçlarım, kahverengi gözlerim... Aynada gördüğüm aksim bile bana yabancıyken titreyen dizlerim bu kadar yükü taşıyacak halde değildi. İki gündür tuttuğum gözyaşlarıma daha fazla engel olamadım. Olduğum yerde diz çöktüm. Avazım çıktığı kadar bağırmak istediğim halde hıncımı akıttığım göz yaşlarımdan aldım. Bedenime verilen zarardan çok zihnime verilen zarar canımı acıtıyordu. Hatırlamamak ve bu bilenmezlik fazlasıyla ürkütücüydü. Kapı açılıp belimden tutan eller beni kucağına aldığında başımı göğsüne dayamış yakasını sıkı sıkı tutmuştum. Hemşireye seslendiği halde gözlerimi açmamış ağlamaya devam etmiştim. Yatağa yatırılıp iğne yapıldığında gözlerimi bir an için açtım. Mavi gözler ve sonrası koyu bir karanlık...