ÇIKMAZ SOKAK (Tamamlandı)

Bölüm 27

Sufle-İçinde aşk var

Uzun bir bölümle karşınızdayım.

Keyifli okumalar...

3 ay sonra

Sokak lambasının yarı aydınlattığı bir odadayım. Köşeye atılmış eski bir süngerin üstünde bacaklarımı kendime çekmiş kollarımla sıkı sıkı tutunuyorum. Korkuyorum ama kimden, neden korktuğumu bilmiyorum. Kapının ardında yaklaşan ayak seslerini duydukça korkum daha da artmaya başladı. Bacaklarımı iyice kendime çekip işe yarayacakmış gibi kollarımı sıkılaştırdım. Gözümden akan yaşlarla dua ettim.

"Allah'ım yardım et... Kurtar beni bu zalimin elinden..."

Hıçkırıklarımı bastırmak istesem de yapamadım. Sertçe açılıp duvara çarpan kapı sesiyle sıçradım. Buğulanan gözlerimle yüzünü seçemediğim adamı görmeye çalıştım.

Güçlü olmalıydım. Acizliğim, korkaklığım onun hoşuna gidiyor ama kendime engel olamıyordum. Yavaş yavaş üzerime doğru gelirken köşeye sıkışmıştım, kaçacak bir yerim yoktu. Yüzüne bakmamak için başımı eğdim. Bir kaç koca adımda yanıma gelip kollarımdan tuttuğu gibi çekip ayağa kaldırdı. Başımı çevirip ona bakmamaya çalıştım. Kollarımdaki tutuşu, parmakları derimi oymak istercesine sıkılaştı.

"Söyle!.. Bunu bize nasıl yapabildin?.. Bize... Aşkımıza nasıl ihanet ettin?.. Dönmez miyim, hesap sormaz mıyım sandın ha! Bana bak!... Yüzüme bak!.."

Bağıra bağıra kollarımdan sarsarak hesap soruyordu. Göz yaşlarımın el verdiğince yüzüne bakmaya çalıştım. Bulanık görünen yüzü tanıdıktı ama kimdi? Kimdi seçemedim?

"Söyle!.. Hadi söyle!"

Cesaretimi topladığımda ağzımdan çıkabilen tekrar tekrar söylediğim bir kaç kelimeden ibaretti.

"B-ben bir şey yapmadım... Bir şey yapmadım... Bir şey yapmadım..."

Omuzlarımdan sarsılırken karanlığın içinde tanıdık bir ses duydum.

"Leyla!... Leyla!... Leyla uyan."

Adam kayboldu. Karanlık kayboldu. Gözlerimi açtığımda gördüğüm endişe içindeki Ali'nin beni uyandırma çabasıydı.

"Ali!..."

Etrafıma bakındığımda kendi odamdaydım. Yine kabus görmüştüm. Bir kaç haftadır bu ve buna benzer kabuslar görüyordum. Kabusun etkisiyle korkudan kalbim deli gibi çarpıyordu. Gece lambasının ışığında Ali'ye baktığımda sanki hayal görüyormuşum da kaybolup gidecekmiş gibi gerçek olduğuna kendimi inandırmak için ona sarıldım.

"Ali!"

Güven veren kollarında sakinleşmeye çalışırken hala ağladığımın yeni farkına vardım. Kollarım boynundayken kendine çekip beni kucağına aldı. Sırtımı sıvazlayıp saçlarımdan öptü.

"Şiştt... Geçti... Geçti canım... Kabus görüyordun."

Başımı boynundan çekmeden boğuk çıkan sesimle cevap verdim.

"Çok korktum. Gerçek gibiydi."

"Anlatmak ister misin?"

Başımı kaldırıp yüzüne baktım. Hayır anlamında başımı salladım.

"Tamam. Nasıl istersen? Anlatmak zorunda değilsin."

Alnıma sıcacık bir öpücük kondurup sakinleşene kadar bırakmadı.

"Terden sırılsıklam olmuşsun. Hadi kalk da bir duş al," dediğinde kollarından çıkıp banyoya girdim.

Geceliğimi çıkarıp kirli sepetine attığımda Ali de banyoya geldi.