ÇIKMAZ SOKAK (Tamamlandı)

Bölüm 42

Kapının önünde ne kadar zamandır oturduğumun farkında bile değildim. Ağlamam hafifleyip yerini iç çekişlerine bıraktığında sakinleşmeye çalıştım. Birkaç defa derin derin nefes alıp verdim. Göğsümdeki ağırlıktan kurtulmak için büyük çaba sarfediyordum. Yanaklarımdan akıp giden gözyaşlarımın bıraktığı izleri ve ıslak kirpiklerimi parmak uçlarımla sildim.

Ömer yukarı gelmek isterse beni bu halde görmesini istemiyordum. Beklemediğim bir anda duyduğum anahtar sesiyle ayağa kalktım. Kilit açıldığı halde kapı hala kapalıydı. Titreyen ellerim kapı kolunu yavaşça aşağı indirdi. Ağır hareketlerle kapıyı açtığımda gördüğüm manzara yatağında cenin pozisyonunda kıvrılmış kızımın sırtı dönük bir şekilde yatıyor olduğuydu.

Yanına gittiğimde adını seslendim. Gözyaşlarının çizdiği ıslaklık yanaklarında yol etmiş olduğu halde gözlerini sıkı sıkı kapatmış uyumadığı her halinden belliydi.

Kilidi açmadan önce pijamalarını giymiş. Ne kadar seslensem de cevap vermeyecekti. Hızlı adımlarla odadan çıkıp kendi odama gittim. Aceleyle kıyafetlerimi çıkarıp geceliğimi giydikten sonra tekrar kızımın yanına döndüm.

Ömer ve Ali ne konuşuyordu, ne yapıyordu bilmiyordum. Abim yanlarındaydı. Pekala onlara yatacak bir yer ve Ali için giyecek bir şeyler ayarlayabilirdi. Şu anki önceliğim duygularını bastırmak için mücadele eden kızımdı. Bu hali beni endişelendiriyordu. Hiçbir zaman gerçek anlamda hislerini belli eden bir çocuk değildi ve bu hali bu gece fazlasıyla korkmama neden oldu. Tek tesellim ağlamasıydı. En azında bir kereliğine de olsa duygularını dışa vurmuştu.

Aldığı düzenli nefeslerden uyuduğunu anladım. Uyandırmaktan çekinerek yatağın diğer tarafına geçip yanına uzandım. Bir elimi yanağıma koyup dirseğimin üstünde yan yattım. Yorgun olmama rağmen uykum yoktu. Örtüyü çekip üzerimizi örttükten sonra güzel yüzünü seyrettim. Yüzüne düşen saçlarını parmak uçlarımla kulağının arkasına ittiğim sırada kapı açıldı ve baba oğul elele içeri girdi. Ali'nin üzerinde abimin  pijama takımı vardı. Ömer ablasıyla yattığımı gördüğünde ağzını açıp konuşacakken işaret parmağımı dudaklarıma götürüp ses çıkarmamasını istedim. Anlayışlı çocuğum mesajı anında aldı. Babasına fısıldayarak sessiz hareketlerle dolabını gösterdi. Ali açtığı dolaptan kısa sürede pijamaları buldu. Ömer'in kıyafetlerini çıkarmasına ve pijamalarını giymesine yardım etti. Onlar da Ömer'in yatağına yattı. Ömer babasının göğsüne sokulup bir kolunu yetişebildiği kadar babasının beline sardı. Uyumadan önce babasını öpüp iyi geceler diledikten sonra her zaman huzur bulduğum koynunda uykuya dalması uzun sürmedi.

Ali ile karşılıklı yataklarda birbirimize bakıyorduk. Bu bir hayal mi yoksa bir rüya mıydı? Zeliha'ya sarıldığım şekilde Ömer'e sarılmış, bir eli yanağında bana bakıyordu. Dilimiz suskundu ya kalbimiz?..

O ne düşünüyordu bilmiyorum ama benim aklımda güzel günlerimiz vardı. Mavilerinde kaybolduğum güzel gözleriyle gözümü açtığım sabahlar, geceleri oğlumun yaptığı gibi huzur bulduğum göğsünde daldığım huzur dolu uykular...

Bu ayrılık hiç yaşanmasaydı, öfkemize yenik düşmek yerine dinlemeyi becerebilseydik; nasıl olurdu?

Kim olduğumu hatırladığımda elimden tutup Konya'ya gitseydik, kızımı alıp geri gelseydik... Her şeyi geride bırakabilseydik, karnımda bebeğim, kucağımda kızımla dördümüz yeni bir hayata başlayabilseydik, nasıl olurdu?

Yüreği bu kadar güzel bir adam elbet kızıma da iyi bir baba olurdu. Şu yaşadıklarımızın hiç birini yaşamamış olurduk. Mutlu olurduk. Keşkelerimiz olmazdı.

Gençlik miydi, gurur muydu başımıza gelenlere sebep? Peki yarın ne olacaktı? Bildiğim tek şey işler iyice içinden çıkılmaz bir hal alacaktı ve ben bunun altından nasıl kalkabileceğimi bilmiyordum.