"Bir şey soracağım?"
Durup hafif arkamı döndüm. "ALEDA... Ne demek?" " dedi.
Güldüm. " Kanatlı demek. " dedim.
Kahkaha attı. " Senin kanatların yok ama. " dedi.
Gülen yüzüm soldu... Bir iki adım atıp tam dibinde durdum. Dudaklarımı hareket ettir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevgili papatyalarım, Aleda' ya bir İnstagram adresi açtık. Henüz çok yeni gördüğünüz gibi.
Gruba katılmak isteyen olursa eğer bu hesabı takip edip, bu hesaba mesaj atsın. GRUBA KATILMAK İSTİYORUM diye. Maksat eğlenmek, konuşmak. Katılımlarınızı bekliyorum. 🌼 İyi okumalar diliyorum.
⚔️ ⚔️ ⚔️
Gözlerimi açtığımda yine şifahanedeydim, bedenim yanıyordu. Kollarımda ve ayaklarımda bir sürü kablo vardı.
"Uyandığına sevindim Aleda. Nasıl hissediyorsun?"
"Yorgun." diyebildim sadece.
"Bu çok normal vücudunda cıva tespit ettik. Ölmediğine şükretmelisin."
Bir şey demedim. Emily kollarımda ki kabloları çıkardı. Kalkacak halim yoktu. Gözlerim kapıya kaydı, Austyn köşeden bizi- yani beni izliyordu. Elimi kaldırmak istedim ama yapamadım. İki dudağını birbirine bastırıp gitti. Birkaç saniye sonra annem geldi.
"Emily... O cıvayı çıkar." dedi annem kesin bir dille.
Ben sadece sustum. Annem saçlarımı okşarken bakışlarım kapıya gitti. Belki prens geri gelmiştir diye baktım ama yoktu. Eğer o benim yerimde olsaydı ben başından ayrılmazdım. Ama o sadece bakıp gitmişti. Bir beklenti içinde değildim, annesini bulmuştum ama en azından durumumu sorabilirdi. Emily kapıdan çıktı.
"Ne düşünüyorsun birtanem?"
Yataktan doğruldum. Ne düşünebilirdim ki?
"Hiçbir şey anne. Sadece öyle..." Ne diyeceğimi bilmediğim için sustum. Gözlerim yaşarıyordu. Ben duygusal biri değildim, bana ne oldu böyle? Annem gözyaşlarımı görmesin diye kafamı önüme koydum.
"Bana anlatabilirsin birtanem, ben senin annenim?"
"Nedensizce canım yanıyor anne. Adını koyamadığım duygular hissediyorum. En kötüsü de ağlıyorum."
Ağzımda hıçkırık kaçıncı yüzümü kapattım. Annem bana sarılınca başımı omuzlarına gömdüm. Saçlarımı okşamaya başladı.
"Ağla birtanem, ağlamak iyidir. Ağladın diye güçsüz sayılmazsın ki. Aksine güçlü olduğun için, uzun zamandır içinde biriktirdiğin şeyleri şuan ağlayarak dışa vuruyorsun."
Yutkundum.
"Neden ağladığımı bilmiyorum anne. Duygularım karman çorman. Ben insanlara iyi yaklaştıkça onlar bana kötüyle yaklaşıyorlar."
