Thorns | Taekook✔️

Zapisek 40

Chodzenie do drugiej liceum, jest strasznie niepewne, szczególnie, gdy zegarek wskazuje już godzinę piątą.

Za pół godziny odbywa się zbiórka. Jestem cały zestresowany. Czuję, jak ręce zaczynają mi się pocić, a żołądek tak nieprzyjemnie się ściska.

Oni zawsze będą patrzeć.

Nie widziałem się z moją klasą tydzień. Był to czas przemyśleń i ciepła, dostarczanego przez Jeona. Zrozumiałem parę rzeczy, ale strach pozostał. Nie chcę, by patrzyli krzywo na Jungkooka za to, że spędza czas z dotychczasowym dziwolągiem. Jego reputacja nie zniknie, może nawet z czasem, dzięki swojemu miłosierdziu zyska jeszcze większe uznanie.

Ale, co jeśli przez ich wzrok zboczy z naszej wspólnej ścieżki?

Znów za dużo myślę, ale, co innego mogę zrobić. Nie byłem tak pewny, by zadawać mu pytania, a teraz, kiedy jestem tak bliski uzyskania odpowiedzi, coraz bardziej nie chcę ich usłyszeć. Muszę być dzielny.

Straszniejszy niż cały świat.

Twoje słowa, Jungkook, uderzyły we mnie z niewyobrażalną mocą i za każdym razem, gdy czuję paraliżujące zwątpienia, przytaczam je w myślach. Są proste, być może wyczytałeś je w jakieś zapomnianej książce, ale sposób i okoliczności, kiedy je wypowiedziałeś, miały w sobie to coś. Potencjał, który rozgrzewa straconych do walki, który współgra z nadzieją i przekonaniem.

Symbolikę balansującą na granicy dobrej rady, a przerażającego ostrzeżenia.

Byłeś wtedy zarazem pomocą, jak i nieznanym lękiem. Ty nigdy nie jesteś jednoosobowy. Nigdy nie ozdabia cię jedna emocja, czy maska.

Nigdy nie jesteś szablonowo bezbarwny.

To wszystko, tylko bardziej mnie przyciąga, pragnę cię poznać i zaznać twojej troski oraz bliskości. Chyba, to jest właśnie powód, dla którego chcę jechać. To już nie są ciernie.

To już jesteś ty.