Thorns | Taekook✔️

Zapisek 46

-Dobra kochani, czas na nas! Wszyscy już są?- krzyknęła nauczycielka, gdy uczniowie zebrali się przed nią.

Prawie dorośli spojrzeli po sobie i pokiwali głowami, rozchodząc się od razu, kiedy drzwi autokaru udostępniły im wejście.

Taehyung stojący z tyłu, za Jungkookiem spoglądał na rówieśników, jak i przedstawicieli klasy młodszej, z nieodgadnionym wyrazem. Już parę razy nakrył kogoś na wpatrywanie się w jego osobę. Co dziwne, tęczówki go obserwujące nie kryły w sobie obrzydzenia, czy drwiny. Malowała się w nich skrucha i nieśmiałość, ale inna niż ta, którą miał w sobie siedemnastolatek.

Ich nieśmiałość była przejściowa, nowa i oczekująca swojego odejścia. Przypominała podkulony, lecz ludzki ogon. Była, jak bagaż, który nieświadomie nagromadzili, ale wraz z nadejściem świadomości, chcieli się go pozbyć.

Kim nie wiedział, co o tym myśleć. Dla niego, to też była nowość.

-Wsiadamy- zawiadomił go Jeon, widząc, jak ten pogrążył się w myślach, wpatrując w jeden punkt.

Taehyung pokiwał głową w podzięce i złapał się uchwytu, by postawić stopę na pierwszym schodku.

W autokarze już od samego początku było gwarno i nawet wczesna godzina, nie potrafiła ostudzić zapału nastolatków.

-Ej, Jungkook, siadacie z nami?- krzyknął jakiś chłopak z tyłu, gdy wraz z brunetem znaleźli się w środku. Blondyn otworzył szerzej oczy, słysząc liczbę mnogą.

Oni go zauważyli.

Jeon pokręcił głową i posłał im przepraszający, szeroki uśmiech, spoglądając przez ramię na zszkowanego chłopca.

-Masz chorobę lokomocyjną?- spytał i uzyskując po chwili przeczącą odpowiedź, złapał go za nadgarstek, prowadząc do pustych siedzeń, ulokowanych mniej więcej na środku pojazdu.

Taehyung mógł przysiąc, że słyszał, jak parę dziewczyn głośno wciąga powietrze.