The Kidnap

▪Κεφάλαιο 2▪

<< Επιτέλους τελειώσαμε >> είπα κουρασμένη.  Αφήσαμε τα πράγματα στο αμάξι και μπήκαμε μέσα. Ξεκίνησα το αμάξι και πήρα προορισμό για να πάμε να φάμε σε ένα εστιατόριο. 

<< Δεν θα πάμε σπίτι ?>> ρώτησε η Γωγω.  Καταλαβαίνοντας πως δεν πάμε από το δρόμο μας.

<< Σου είπα πως θα σε βγάλω και αλλού και θα το κάνω Γωγω,  μην νομίζεις πως το ξέχασα >> τής είπα. 

<< Το ξέχασα κορίτσι μου >> είπε. 

<< Αλήθεια ?>> την ρώτησα.  Τι ρωτάω και γω μεγάλη γυναίκα είναι λογικό δεν είναι ?

<< Εε στα γεράματα έτσι είναι. >> λέει και γελάει. Μόλις φτασαμε στο προορισμό μας κατέβηκαμε και μπήκαμε μέσα.  Μας έδειξαν σε ποιο τραπέζι να κάτσουμε και καθησαμε.  Παράγγειλα πολλά φαγητά αφού πειναγα σαν λύκος. 

<< Ξέρεις Γωγω... >> αρχιζα να λέω μετά από αρκετή ώρα σιωπής. <<Δεν μου έμεινε σχεδόν κανένας..... έχω μόνο εσένα και τον μπαμπά μου. >> τής είπα τελικά . Η Γωγω σταμάτησε να τρώει και αφοσιωθηκε σε μένα. 
Με κοίταξε με ένα σοβαρό βλέμμα.

<< Οι συγγενείς μου είναι όλοι στην Γερμανία.  Δεν πιστεύω να έρθουν ποτέ. Με κατηγορούν συνέχεια για την μαμά >> είπα και ένα δάκρυ μου ξέφυγε. Έχω τόσες ενοχές μέσα μου.  Θυμωνω κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη την νύχτα.Δεν μπορώ να το κρατάω μέσα μου παρόλο που τα ξέρει. Θέλω να το βγάλω. Εκεινο το βράδυ  που έγινε το ατύχημα .  Την ημέρα που έχασα τον άνθρωπο που αγαπουσα ποιο πολύ.  Που εμπιστεύομουν, που με συμβουλεύε.  Και τωρα δεν είναι μαζί μου. Μου λείπει τόσο πολύ.  Ακόμα δεν χωνευω πως η μητέρα μου έχει παιθανει. Κάθε μέρα σχεδόν πάω στον τάφο της και της μηλαω. Τις λεω, πως θέλω να είναι κοντά μου. 
Πως δεν μπορώ χωρίς αυτήν. 
Πως μου λείπει.
Άλλα δεν αλλάζει τίποτα.

<< Μαργαρίτα μου μην τα σκέφτεσαι αυτά. Δεν φταις εσύ.  Απλά ήσουν πολύ νευριασμενη εκείνη την ημέρα και απλά η μητέρα σου έχασε τον έλεγχο. >> είπε και μου χαιδεψε στοργικα το χέρι. 
<< Οι συγγενείς σου δεν ξέρουν τι έγινε. μην τους δίνεις σημασία. >> συνέχισε. << Ναι,  και δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα.  >> είπα βγάζοντας μια ανάσα που την κραταγα αρκετή ώρα μέσα μου για ν αμήν ξεκινήσω να κλαίω μπροστά στον κόσμο. 

<< Κοίτα,  η μαμά σου αυτήν την στιγμή ξέρεις τι θα έλεγε ?>> με με κοίταξε με ένα χαρούμενο πρόσωπο. 

<< Μην κοιτάς πίσω, γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις μπροστά. >> είπαμε μαζί και χαμογελασα.