The Kidnap

Κεφάλαιο 27

Το αυτοκίνητο έπεφτε με ορμή στην θάλασσα. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου από τόν φοβο.
Τα κύματα σηκώθηκαν από την απότομη συγρουση. Αν και τα παράθυρα ήταν κλειστά σιγά σιγά γέμιζε το εσωτερικό του αμαξιου με νερό.

<< Θα πεθάνουμε θεέ μου. >> άρχιζα να κλαίω. Ο Ιάσονας και οι υπόλοιποι προσπαθοντουσαν να ανοίξουν τις πόρτες αλλά δεν μπόρεσαν. Έστω και τα παράθυρα ας άνοιγαν.

<< προσπάθησε να ανοίξεις την πόρτα σου >> με προσταξε χωρίς κανένα αποτέλεσμα. << Δεν μπορώ. >> έκλαψα. Αυτός πήρε κάτι από το ντουλάπακι και χτύπησε δυνατά το παράθυρο. Το έσπασε αλλά με αποτέλεσμα να μπει πιο πολύ νερό μέσα όλο και πιο γρήγοροτερα.

<< τώρα βρες >> μου είπε και εγνεψα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να βγω από το αυτοκίνητο. Καθώς το αμάξι βουλιαζε δυσκολεύτηκα να βγω γιατί με επερνε από το βάρος. Όταν κατάφερα να βγω άρχιζα να κολυμπαω γρήγορα προς την επιφάνεια. Κούναγα τα χέρια μου όλο και πιο γρήγορα.

Νόμιζα ότι θα έμενα εκεί και θα παιθενα, λόγω ότι μου έλειπε το οξυγόνο. Πήρα τεράστια ανάσα όταν βγήκα και ανασενα βαριά με δυσκολία, αλλά γρήγορα.

Κοίταξα γύρω μου τρομοκρατημενη, τα μάτια μου τσουζαν από το αλατισμένο νερό και με δυσκολία τα κράτησα ανοιχτά.

Τα παιδιά εμφανισηστηκαν μπροστά μου ένας ένας αναπνέωντας γρήγορα. << που είναι ο Ιάσονας ?>> ρώτησα εντρομη. Προσπαθησα να κοιτάξω κάτω αλλά πολύ ελάχιστα έβλεπα την σκιά του αυτοκινήτου.

<< ΙΑΣΟΝΑΑ >> φώναξα και ήρθε κοντά μου ο Κώστας. << Μαργαρίτα, μην αγχώνεσαι θα πάμε να τον βοηθήσουμε >> είπε και μπήκαν ξανά στην θάλασσα κολυμπώντας προς τα κάτω.

Έμεινα μόνη μου, ένιωθα αβοηθειτη και ανήμπορη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πως θα τους βοηθούσα. Μετά από κάτι λεπτά που περίμενα χάνοντας της ελπίδες μου, άκουσα μια ανάσα να βγαίνει από πίσω μου.
Ο Κώστας με τον Άκη κραταγαν τον Ιάσονα μισόλυποθημο.

Τον τραβουσανε προσπαθώντας να βγούμε από την θάλασσα. Πλησίασαμε κάτι βραχεία και όταν με βοήθησαν να ανέβω και γω, ανέβηκαμε το μικρό σαν βουνό και τώρα στεκομασταν σε ένα ίσιο έδαφος.

Ξαπλωσανε τον Ιάσονα και άρχιζε να τον πατάει με τα χέρια του. << Έλα φίλε, ξύπνα >> έλεγε ενώ εγώ τους κοίταζα χωρίς να κουνιέμαι από το σοκ.

<< Θα πεθάνει >> ψέλλισα και ήρθε ο Άκης και με αγκαλιάσε. Καθόμουν και εκλέγα στην αγκαλιά του χωρίς καμία ελπίδα.

<< Σσσςς,  θα ξυπνήσει. >> είπε σιγανά προσπαθώντας να με ηρεμήσει. Τα δάκρυα μου έβγαιναν ένα ένα χωρίς σταματημό. Άνοιξε τα μάτια σου Ιάσονα.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα ενώ άνοιξε το στόμα του και έβγαλε όλο το νερό από μέσα του. Πήρε ανάσες και έτρεξα στην αγκαλιά του, αγκαλιαζοντας τον σφιχτά.

<< Είσαι ζωντανός >> δάκρυσα ενώ τον είχα στην αγκαλιά μου. << Δεν θα σε άφηνα γατάκι. >> μου ψιθύρισε στο αυτί. Το χέρι του πήγε στην μέση μου και με έσφιξε ποιο πολύ στην αγκαλιά του.

<< Ουφφ ήσουν πολύ τυχερός φίλε. Άλλο λίγο και δεν.. Θα τα καταφερνες. >> είπε ο Κώστας ξεφυσοντας.

<< Το καλό είναι κιόλας πως μας έχασαν >> είπε ο Άκης. << Ναι αλλά ξέρουν που βρισκόμαστε πλέον. Κινδυνεύουμε >> είπα πιάνοντας το κεφάλι μου. Προσπαθούσα να ηρεμήσω με αυτό το συμβάν που έγινε.

<< Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Θα είμαστε μαζί σας δεν θα σας αφήσουμε. Το υποσχεθήκαμε στον πατέρα σου >> είπε ο Άκης με ένα κουρασμένο βλέμμα. Κούνησα το κεφάλι μου και σηκωθήκαμε πάνω.

<< Άμα μας δουν όμως τώρα που θα πάμε σπίτι ?>> τους ρώτησα εντρομη. << Δεν θα μας δουν έχουν φύγει. Μάλλον νόμιζαν πως δεν θα επιζησουμε >> ψέλλισε ο Κώστας. << Έλα πάμε σπίτι >> ο Ιάσονας δίπλα μου με έσπρωξε λίγο για να προχώρησω.

Είμασταν πολύ τυχερή αυτήν την φορά. Αλλά φοβάμαι πως την επόμενη ίσως μας συμβεί ποιο χειρότερο.

Πήραμε ένα ταξί που περιμένε ποιο πέρα και πήγαμε σπίτι. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και έβαλα τις πιτζάμες μου. Ξάπλωσα στο ζεστό κρεβάτι που ήταν και ο Ιάσονας. Και κουλουριαστηκα στην αγκαλιά του.

<< μην ανησυχείς γατάκι. Θα σε προστατευω για όλη μου την ζωή >> ψιθύρισε κοντά στο πρόσωπο μου και έκλεισα τα μάτια μου.

****

Παιδιά συγγνώμη που άργησα αλλά προέκυψε κάτι πολύ σημαντικό χθες και δεν μπορούσα να γράψω.
Αν και μικρό ότι. Μπόρεσα έγραψα.
Ελπίζω να γράψω σύντομα,  μέχρι το επόμενο Αντίο φραουλιτσεςς!