Avengers: Age of Tony | ON HOLD

1. Niet te geloven!

20 uur eerder

Het was vast geen onnatuurlijke reactie; één van totale paniek toen hij zichzelf die morgen in de spiegel zag. Hij was al achterdochtig toen hij zich zijn bed uit had laten glijden. Het matras was breder dan hij zich kon herinneren, hij moest zijn pyjamabroek omhoog houden met zijn hand omdat het ding zonder hulp afzakte, én zijn hemd hing los rond zijn torso, viel zelfs tot ergens halverwege zijn bovenbenen.

Hij voelde zich net een ballerina in een overmaatse jurk.

Maar hoe hij met de nieuwe informatie omging, was vast de reden dat hij nu tot zijn nek in de problemen zat. Het waren geen serieuze dingen. Er was niemand boos op hem, hij had de vloer niet per ongeluk blank gezet of iets in die richting. Ook eten had hij uitstekend gedaan de afgelopen dagen. Het waren eerder wettelijke problemen; dingen waarop hij zich niet eens had kunnen voorbereiden in de vijf minuten die hij nodig had gehad sinds zijn opstaan om gillend de lobby te bereiken en vandaaruit rechtstreeks de straat op te rennen.

Het probleem kwam in de vorm van een leerplichtambtenaar die te laat was voor zijn werk. Op zich was tegen zo'n gozer opknallen niet het einde van de wereld, maar wanneer je tijdens schooltijd als vijftienjarige tegen zo iemand op botste en niet meer droeg dan een te grote pyjama... dan was het opeens een heel ander verhaal.

Tony Stark was nog steeds van streek door wat hij had ontdekt in de badkamer. Hij krabbelde angstig terug van de meneer, maar de man had vat gekregen op zijn kraag en hield hem op zijn plek. Met grote ogen keek Tony over de vuist heen naar de ambtenaar op.

'Waar denk jij naartoe te gaan, jongeman?' De heer – Stark haatte het hoe zijn kinderlijke beleefdheid terug boven kwam drijven nu hij lichamelijk niet veel ouder kon zijn dan vijftien – boog zich met een vragende blik naar hem toe.

De verjongde playboy had geen idee wat hij moest zeggen. Hij wist niet waar hij naar op weg was. Sterker nog; hij had geen idee wat hij dacht te gaan bereiken met gillend op straat rondrennen. 'Ik... eh...' Hij beefde geschrokken. Deze man was verrassend sterk, en de ferme greep op zijn hemd zorgde ervoor dat de stof in zijn nek schuurde als hij zijn hoofd weg probeerde te draaien. 'I-Ik...' Zijn stem sloeg over, klonk hees. Het was ver van hoe hij hoorde te klinken. Hij had de stem van een jongen in de pubertijd, die de baard in de keel kreeg. Ieder woord dat hij zei, was een risico op zich. Zijn kinderstem zat vast in zijn keel, terwijl zijn lage stem toch al wat tests leek uit te voeren met zijn stembanden.

'Tony!' Achter hem beukten Natasha Romanoff en Clint Barton door de deuren van Avengers Tower naar buiten. Stark kon de twee spionnen niet zien, maar hij herkende hun voetstappen; hoe stil ze klonken tegenover het gestamp van de voorbijgangers. 'Tony?'

De jonge billionaire probeerde tevergeefs wat woorden naar buiten te persen, maar verder dan zijn gedachten kwamen ze niet. Zwijgend keek hij op naar de leerplichtambtenaar, terwijl hij luisterde naar zijn hysterische teamgenoten die achter hem heen en weer over het trottoir banjerden.

Opeens werd hij bij de enge meneer weggerukt. Twee handen pakten zijn bovenarmen beet en trokken hem achterwaarts tegen een warme buik aan. Armen gleden beschermend over zijn borst, hielden hem tegen het lichaam aangedrukt. In de opschudding kon Tony maar net zijn broek omhoog houden.

'Wie denkt u wel dat u bent?' Clints stem klonk van boven hem, en het opgeschrikte genie keek zijdelings omhoog. Hij herkende de kleren van de boogschutter, kon zijn kin zien. Hij voelde de ademhaling van Hawkeye in zijn rug.

Tony nam aan dat de twee Avengers zijn kleren hadden herkend, of eigenlijk zijn pyjama. Aangezien ze al vaker oog in oog waren komen te staan met al het vreemde dat de wereld te bieden had, twijfelden ze vast niet dat die vijftienjarige jongen hun vermiste vriend was.

'Ik ben Harold Stewardson, leerplichtambtenaar.' De man haalde een pasje uit zijn borstvakje tevoorschijn en liet het aan de twee spionnen achter Tony zien. 'Deze heer liep tegen me op, terwijl hij nu op school zou moeten zijn.' De meneer bestudeerde de drie Avengers met een veelzeggende blik. 'Is de knul ziek?'

'Eh. Nee...' Tasha klonk erg onzeker, afwachtend bijna.

'Dat dacht ik al.' Mr Stewardson knikte bedenkelijk. 'Het is mijn plicht te vragen bij welke school de jongeman staat ingeschreven.' Hij stak zijn pasje weg en zette zijn leren aktetas tussen zijn benen op de grond.

'Wel. Hij – ehm – Hij is niet – Hij staat momenteel niet –' Mompelde Barton verward. De stem van de scherpschutter klonk een stuk lager nu Stark met zijn hoofd tegen diens borst aanstond.

'Juist, ja.' Harold keek neerbuigend op Tony neer. 'Ik ben verplicht dit te melden. Uw zoon valt onder de leerplicht, weet u?'

Stark slikte. Dit was totaal niet hoe hij had gedacht dat zijn dag er vandaag uit zou gaan zien. Hij was nog wel zo vrolijk wakker geworden; achterdochtig weliswaar, maar vrolijk. Ging deze vreemde ambtenaar hem nu echt veroordelen tot de kindergevangenis? Tot school? Als dit echt was geweest, dan zat hij nu al drie maanden op MIT. High school was ver onder zijn niveau.

'Dat begrijpen wij volkomen.' Clint kneep bemoedigend in de schouders van de overstuurde playboy. 'We zullen ervoor zorgen dat hij zo snel mogelijk kan beginnen, sir.'

'Mag ik uw contactgegevens, zodat ik u kan helpen, mocht u hinder ondervinden?' De man bukte zich en haalde een kladblok uit zijn aktetas tevoorschijn. Hij noteerde de namen van de spionnen, hun telefoonnummers, leeftijd en woonplaats. Daarna wilde hij hetzelfde van Tony weten.

Het genietje stond met zijn mond vol tanden. Hij kon onmogelijk zijn echte naam opgeven. Dat zou worden afgeschreven als levendige fantasie. Er waren genoeg kinderen die wensten dat ze Iron Man waren. Er waren zelfs gevallen bekend van volwassenen die de naam van de billionaire opgaven in plaats van hun eigen naam. 'Ikke?' Stark wees naar zichzelf, vervloekte zijn kinderlijke stem. Hij had nooit iemand verteld dat hij erg laat was begonnen met puberen.

De man knikte geduldig.

'T-Tony.' Hij haalde opgelucht adem toen de ambtenaar hem aanvulde met de achternaam van Clint. Voorlopig zou dat moeten volstaan, ook al leken ze totaal niet op elkaar. Kom op zeg! Van wie had hij zijn haarkleur dan moeten krijgen? Beiden spionnen waren ver van zwartharig.

'En hoe oud ben je?'

'Vijftien.' Hij wist het niet zeker, maar het voelde in ieder geval zo.

De ambtenaar schudde de drie Avengers de hand, pakte zijn aktetas op en baande zich een weg tussen de voetgangers door, op weg naar zijn werk dat zo belachelijk laat begon.

Clint greep Tony's hand en trok hem mee terug het gebouw in. Tot ze in de lift waren, werd er gezwegen door het drietal. De billionaire concentreerde zich op zijn veel te grote pyjamabroek en de vuist die een groot deel van de stof vastklemde alsof het alles was wat hij nog had.

'Goed. Wat is er in Godsnaam met je gebeurt?' Barton liet hem los en bekeek hem van top tot teen. Ook Natasha liet haar oordelende blik over hem heen dwalen.

'Ik heb werkelijk geen flauw benul.' Stark greep de kans om een keer fanatiek met zijn armen te zwaaien, de frustratie eruit te laten door wild te bewegen als de doorgeslagen tiener die hij momenteel was.

Het was echter een grote vergissing. Zodra hij zijn broek losliet, zakte het ding af en belandde rond zijn enkels op de grond. Zijn gezicht werd vuurrood. In het lichaam van een puber vastzitten en door je teamgenoten van een bemoeierige leerplichtambtenaar moeten worden gered, was één ding. Maar om dan ook nog je broek in zekere zin, te verliezen, voelde als het einde van de wereld.

Gehaast bukte hij zich en trok het veel te grote kledingstuk terug omhoog. Hij keek de twee spionnen uitdagend aan. Ze moesten het eens wagen iets over zijn situatie te zeggen.

'Sir.' Klonk Friday's stem door de lift. 'Ik kan niet anders zeggen, dan dat u een prachtige onderbroek aan heeft vandaag.'

Tony keek omhoog, niet van plan op die opmerking te reageren, of welke opmerking dan ook. Dit verjongen was ongetwijfeld het einde van de wereld zoals hij die kende.

Gelukkig had hij in ieder geval zijn gevoel voor drama nog.