Avengers: Age of Tony | ON HOLD

63. Alle hoop verworpen

Er was pas een uur verstreken, een uur waarin Tony op de tast iets had proberen te maken van Peters verwonding terwijl hij zo ontspannen mogelijk meebewoog op het deinen van het busje. Betty had bijna constant gehuild, maar na een paar bemoedigende woorden van MJ - al was het de vraag of ze zichzelf überhaupt geloofde - had ze het weten terug te dringen tot een onhoorbaar gesnik. Verrassend genoeg had Ned nog geen woord gesproken.

'Waar heb je dit geleerd?' vroeg Peter verwonderd, toen Stark voor de vierde keer naging of de blouse die hij om Parkers been had gebonden om het bloeden te stelpen nog altijd zijn werk deed.

Tony haalde zijn schouders op, realiseerde zich toen dat het een nutteloos gebaar was in het duister dat hen omhulde. 'Het doet er niet toe.' mompelde hij, want heus: het deed er niet toe. Peter hoefde niet te weten dat hij zich die kennis uit voorzorg had toegeëigend, dat hij zich aan medische boeken had vergrepen om zichzelf te beschermen. Peter hoefde niet te weten dat hij de kennis meer dan eens nodig had gehad na een van Howards dronken buien, en Betty en MJ en Ned hoefden het al helemaal niet te weten.

'Oh, oki.'

Het werd weer stil in het busje. Alleen het brommen van de dieselmotor was nog te horen, maakte de groep duidelijk dat er nog altijd kilometers onder ze voorbij raasden waar ze verder niets vanaf wisten.

'Het komt wel goed.' Tony legde zijn hand op Betty's knikkende knie. 'Als hij ons had willen vermoorden, dan had hij dat al lang gedaan.' Hij sprak zachtjes, wilde de man voorin het busje niet per ongeluk op ideeën brengen.

'Vermoorden!?'

Oeps. Niet iedereen in dit busje was al zo'n vier keer door een vreemde abrupt uit zijn vertrouwde omgeving weggeplukt.

'Nee, niet vermoorden.' De verjongde billionaire richtte zich hierbij tot Ned. 'Als dat het plan was geweest, waren we al lang dood.' Hij zweeg, begreep nu dat zijn woorden van geruststelling eerder een averechts effect hadden.

'Peter?' Neds stem galmde door het duister. 'Je hebt een plan, toch?'

'Eh...'

'Peter!?' siste Betty boos. 'Als iemand ons hieruit kan redden, dan is het Tony.' De zachte tonen die ze normaal gesproken voortbracht, waren nu ver te zoeken. Schrille klanken verlieten gehaast haar keel in een paniekerig gefluister. De verjongde uitvinder vond het desondanks klinken alsof het de Goden zelf waren die spraken.

'Waarom Tones?' kaatste MJ terug. Ze was niet gediend van Betty's houding, zelfs al was het in de huidige situatie haast onmogelijk niet overmand te raken door angst.

'Hij is Tony Stark!' ademde Betty, liet het klinken alsof al haar hoop gebaseerd was op dat ene feit.

De verjongde Avenger probeerde zich af te leiden van het merkwaardige gesprek door opnieuw naar Peters provisorische verband te voelen.

'En hij is vijftien.' beargumenteerde Ned.

Stark was van mening dat de discussie vreemde wendingen nam. 'Waarschijnlijk gaat het om losgeld.' zei hij, voorzichtig.

'Losgeld?' Michelle klonk opgelucht, blij dat het gesprek nu een andere kant op ging.

'Ja, losgeld. Of hij is een kinderhandelaar.' Hij maakte zich eerlijk gezegd niet te veel zorgen. Hij was veel vreemde figuren tegen gekomen gedurende zijn korte leven. Daar hadden zelfs meerdere volwassenen met pedofiele trekjes - ook jegens hem - tussen gezeten.

'Kinderhandelaar!?'

Waarschijnlijk deed hij er beter aan om voorlopig zijn mond te houden.

'Dat is vast niet het geval,' suste Peter.

'Meestal ontvoeren ze jonge kinderen, geen volgroeide pubers,' voegde Ned eraan toen.

'Betty, het komt goed.' MJ had weer het woord genomen. Ze leek de enige wiens woorden daadwerkelijk tot enige geruststelling leidden. 'The Avengers zullen Tony snel genoeg missen. Het kan niet lang duren voordat ze ons hebben opgespoord.'

'Ja,' stemde Peter in, 'Tony heeft een tracker.'

Stark durfde zich bijna niet uit te laten over de tracker in deze benarde situatie. Valse hoop en holle leugens zouden echter niemand vooruit helpen. 'Had een tracker,' verbeterde hij zachtjes.

'Wat!?'

'Heeft onze ontvoerder hem ontdekt?'

Het was zo makkelijk om gewoon te liegen, om te zeggen "Ja, hij had hem gevonden voor ik de tracker kon verbergen" maar de leugens zouden vroeger of later hoe dan ook aan het licht komen. Het zou verdeeldheid binnen de groep veroorzaken terwijl saamhorigheid juist essentieel was. 'Nee,' zuchtte hij, had zowaar spijt van zijn daad. 'Ik heb het weggegooid.'

'Je hebt de tracker weggegooid?' Peter sprak langzaam, stem hees van ongeloof.

'Ja.' Tony was klaar om in de verdediging te springen: 'Ik ben geen kind meer!'

'Het is voor je eigen veiligheid!' wierp Ned tegen.

'Ik leef toch nog gewoon!'

'Je noemt dit veilig?'

Het busje slingerde wild waarna er hard op de rem werd getrapt. 'Koppen dicht!' klonk het luid van voorin. De woorden kwamen met een paar harde bonzen tegen de wand die hen scheidde van de cabine.

'Je noemt dit veilig?' herhaalde Ned zacht, maar desondanks nog net zo indringend, terwijl het voertuig weer langzaam in beweging kwam.

Tony liet zich gewillig afleiden door de zorgen voor Peter. Hij ontfermde zich over diens been, vroeg of het ging. Daarna kwam hij pas terug op Neds vraag: 'Ik leef nog. . . en dat is wat telt.'

'Waar is de tracker?' wilde MJ weten. Ze hield het hoofd koel, bleef bij de kern van de zaak.

'Zoals ik al zei: ik heb hem weggegooid.'

'Niet vernietigd?'

'Nee, ze zouden me meteen door hebben.'

'De tracker ligt dus in een vuilnisbak ergens in New York City?'

'Niet precies.' Stark was er dankbaar voor dat het te donker was om iets te zien. Hij had voor geen goud de woeste blik willen trotseren die MJ nu zonder meer zijn kant op liet knetteren. 'Er kwam net een vuilniswagen aan.'

'Je wil dus zeggen dat The Avengers straks met de handen in het haar op een vuilnisbelt staan terwijl wij God-weet-waar zijn?'

Tony dacht een moment na over haar woorden. 'Ik denk het, ja,' zei hij voorzichtig, realiseerde zich dat hij niet alleen zijn eigen hoop op een redding had weggeworpen als oud vuil, maar met zijn actie ook deze kinderen in gevaar had gebracht.