Avengers: Age of Tony | ON HOLD

49. Dat gesprek dat je probeert te mijden

De laatste bel klonk door het schoolgebouw heen. Tony wist dat er iemand van zijn team, misschien ook wel gewoon Happy, voor de school op hem stond te wachten. Hij had een moment overwogen weer weg te lopen, dat onvermijdelijke gesprek nog even uit te stellen, maar hij had niet het idee dat de Parkers hem nog langer zouden laten onderduiken bij hen. En aan MJ of Ned vragen of bij bij hun kon overnachten zou alleen vragen oproepen bij de jongeren die hij liever niet beantwoordde.

Hij gaf zich gewonnen, slenterde met tegenzin het schoolterrein af naar de zwarte auto met de getinte ramen. Happy opende de deur voor hem. Tony had de kracht niet de man aan te kijken. Hij kroop op de achterbank, maakte zijn riem vast en staarde strak naar buiten.

Hij had heus wel door dat Happy zo nu en dan een blik op hem wierp via de voorruitspiegel, ook al kon hij het niet zien elke keer dat de man het deed. En hij had Peter gezien die zijn duimen naar hem had opgestoken toen de wagen bij de stoep vandaan reed.

Stark zuchtte. Was hij dan echt de enige die dacht dat het een goed idee was te wachten tot het hele probleem met de Bobbiërs zichzelf oploste en dan pas terug naar huis te keren?

'Eruit.'

Tony gaf gehoor aan de opdracht. Hij liep door de garage heen naar de lift. Even had hij erover gedacht om naar de lobby te gaan in plaats van de Avengers' vertrekken, maar het feit dat Friday de besturing van de lift in handen had, maakte dat plan onmogelijk om uit te voeren, zelfs al had hij ervoor gekozen ervoor te gaan.

Man, zelfs zijn AI leek in hem teleurgesteld te zijn.

De confrontatie met het team was een ramp. Er werd geschreeuwd, gescholden en met deuren gesmeten. Steve verloor zijn zelfbeheersing. Pym en Bruce kwamen het lab uit om polshoogte te nemen. Tony sloeg Natasha, en Rogers sloeg terug om voor de vrouw op te komen.

De schreeuwende helden vielen allemaal stil terwijl ze zich naar de playboy toe draaiden.

Starks ogen begonnen te tranen. Ant-Man krijste dat je nooit, maar dan ook nooit, een kind mocht slaan. Barton stemde er energiek mee in. Tony schuifelde ondertussen naar achteren, weg van Captain America. Hij was als de dood voor de man, bang dat hij opnieuw zou uithalen.

Rogers keek bevend naar de hand waarmee hij Starks wang had geraakt. Barnes stapte naar voren, verklaarde dat vanaf nu Friday erop zou toezien dat het huisarrest werd nageleefd. De verjongde billionaire smeet als reactie zijn telefoon kapot op de grond. 'NOOIT!' Tierde hij, rende richting de lift.

Hij wilde weg.

De lift reageerde niet, weigerde te komen. De Tower ging in lock-down. Tony schrok zich kapot. Hij krijste en tierde, wees naar Capsicle en de rest toen hij zijn stem helemaal schor had geroepen. 'Jullie!' Hij schoot langs ze heen, richting de kamers op de verdieping. Hij was bang voor ze.

'Kijk, kijk, Anthony.'

'Ik dacht dat jullie anders waren!'

'Iedereen haat je. Nu, wees een brave jongen en geef je vader dat afgrijselijke knutselwerk van je.'

'Dat jullie beter zouden zijn dan mijn vader!'

Hij stormde de gang op, rende langs alle slaapkamers heen. Hij sloeg de hoek om. De Tower was veel groter dan hij had gedacht. Hij rende de nieuwe gang uit, kwam erachter dat deze doodliep. Deur aan de linkerkant. Hij opende het, kwam terecht in een groot bergingshok waarvan hij niet eens wist dat hij het bezat. Andere Avengers wisten wel van het bestaan van de ruimte, hadden het helemaal volgestouwd met de troep die ze niet kwijt konden op hun kamer.

Tony worstelde zich tussen de rotzooi door, zakte ineen tegen een stapel verhuisdozen. Een gebroken fotolijstje porde in zijn zij.

'Wat moet het eigenlijk voorstellen? Een printplaat?'

Tony voelde naar zijn gloeiende wang. Capsicle had hem geslagen. Capsicle had hem geslagen.

Hij haalde zijn loopneus op. Verachtelijk, dat zoiets simpels als een rake klap in het gezicht hem aan het huilen maakte.

'Dit is geen printplaat. Dit is prutswerk.'

Stark ging verzitten. De fotolijst kwam niet langer tegen hem aan. Hij keek om zich heen. Op het kleine stukje vloer dat niet met spullen was bezaaid, zag hij het bureau uit zijn vaders oude studeerkamer staan. Erachter, in een leren draaistoel, zat Howard het printplaatje te bestuderen dat hij op zevenjarige leeftijd in elkaar had weten te knutselen.

'Wat moet ik hiermee, Anthony?' Hij keek verachtend naar Tony's werk, brak het achteloos door midden en wierp het na een laatste korte inspectie zonder te kijken in de prullenbak. 'Uit m'n ogen, nietsnut.' Hij pakte zijn whiskeyglas van de hoek van de tafel en nam hoofdschuddend een slok.

Stark knipperde met zijn ogen, staarde naar de lege vloer. Door een smalle kier viel licht de kamer binnen. Het was precies genoeg om de contouren van de stapels en stapels rotzooi te kunnen ontwaren.

Hij dacht terug aan vroeger. Vroeger, toen hij zich in badkuipen en keukenkastjes, opberghokken en kelders, onder bedden en op zolders verborg voor zijn vaders dronken razernijen. Die tijd was voorbij, en toch zat hij hier nu, zich te verbergen uit angst dat hij bont en blauw zou worden gemept door een volwassene, door Captain America notabene.

'De wereld haat je, Anthony.'

Tony keek met tranende ogen op naar zijn vader die hoog boven hem uittorende.

'Waarom begrijp je dat niet?'