Avengers: Age of Tony | ON HOLD

24. ...En adem uit

Dat stelde Tony ergens gerust. Maar hij kon zich er niet in vinden dat de komst van de twee Avengers automatisch zijn redding zou betekenen. Bob had een wapen, en door de boeien kon Stark niet bij hem vandaan vluchten mocht dat nodig zijn. Hij was op dit moment feitelijk de wetenschappers vrijkaartje naar de veiligheid. De woorden van Scott hadden dus eigenlijk helemaal heen betekenis.

En daarom kwam de paniek gewoon terug.

Maar hij dwong zichzelf toch enigszins kalm te blijven. Als zijn hoofd alles in een overhaaste waas ging veranderen, ging hij hier nooit levend vandaan komen.

En hij was nog wel zo jong!

'We verzinnen wel een manier, Tony.'

De playboy keek naar de kleine man op zijn schouder. Had Scott nu net zijn gedachten gelezen? Hoe kon de man weten wat er in de afgelopen vier seconden allemaal door zijn hoofd was geraasd? Stark was er honderd procent zeker van dat hij zichzelf stil had gehouden. Wat was er nog meer over de krachten van de Ant-Man te weet te komen?

Hij ving zichzelf op met zijn vrije hand toen hij zijn evenwicht verloor door Bob die opstond. Een pijnscheet trok door zijn pols, die nog beurs was van de optater van een paar dagen geleden. Het was van voordat zijn ontvoerders hem hadden verwaarloosd. Een haast onhoorbare piep ontsnapte zijn lippen.

Onmiddellijk keek de wetenschapper met vlammende ogen op hem neer. Tony beet gespannen op zijn lip. Hij ging hem doorkrijgen, hij zou Scott zien. Maar er gebeurde niks op dat gebied. Er was alleen dat misselijkmakende geluid van huid die met huid in contact kwam, en meer niet. Geen boze stem, geen geschrokken gescheld en een complete afranseling. Bobs hand had Iron Mans wang voor hooguit een seconde geraakt, een rode handafdruk achtergelaten, en was toen weer verdwenen.

Suf krabbelde Stark zo snel mogelijk op. Hij was misselijk van de combinatie van pijn van zijn slechte voet, de wang en zijn pols en de oude angst die zijn weg naar boven had gevonden door hoe karakteristiek een harde smak tegen de wang was geweest voor de mishandelingen van Howard.

'We moeten hier weg!' Siste Bob, en sleepte hem achter de omgevallen tafel vandaan. 'We moeten Hammer vinden en dan vertrekken!'

Tony schudde alleen zijn hoofd terwijl hij mee terug de gang op struikelde. Ze moesten helemaal niet weg. Thuis was de andere kant op, de kant van het gevecht, het gegil en de geweerschoten.

Maar wie was hij om de bewapende man tegen te gaan werken? Nog één zo'n klap als die van daarnet en hij belandde huilend op de grond. Hij was werkelijk aan het einde van zijn latijn, te moe om nog na te denken, te bang om een ontsnapping te wagen.

'Hou vol, Tony.'

Het was Scott weer. De Ant-Man was niet verdwenen. Hij had zich verborgen in de kraag van het jacket toen Bob zich tot de jongen had gericht. Nu stond hij te balanceren op de stijve stof, miniatuurhand tegen de beschadigde nek van de verjongde Stark.

Ik weet het, dacht Tony verbitterd, maar voor hoeveel langer nog? En weer sloegen ze een nieuwe gang in.

De hele wereld schommelde voor zijn ogen. Hij kon niet meer. Hij had het zo koud, en zijn ledematen tintelden zo verschrikkelijk van het geweld waarmee zijn bloed zijn weg weer vond door zijn aderen, en zijn lichaam deed pijn, en alles voelde zo onrealistisch aan. Die muur. . . Hij fronste verbaasd. Hij zwalkte op zijn benen. Wow, dacht hij, gedachten voor het grootste deel verloren gegaan in een dichte mist, die muur was opeens wel heel dichtbij. Was die muur al die tijd al daar geweest? En hoorde het dat zijn gezicht er nog geen vijf centimeter van was verwijderd? Was dat- Was dat normaal?

Zijn voorhoofd landde tegen het koude oppervlak, merkte er niet veel van met hoeveel geweld de botsing was gebeurd. Het was net zo gevoelloos als het grote merendeel van zijn uitgeputte lichaam ondertussen was geworden. 'I-Ik...' Meer van zijn lijf zakte ineen tegen de smerige muur, gezicht naar de afgebladderde verf gericht.

Bob was te bang om door te hebben wat er met zijn vracht was gebeurd. Hij liep snel door, merkte tot zijn grote verbazing op dat hij opeens te maken had met een doodgewicht aan zijn ene arm. Boos draaide hij zich om, klaar die vervloekte Stark een uitbrander te geven.

Hij vond de jongen aan zijn voeten, half weggetrokken bij de muur waar de knul, te oordelen aan het bloedspoor dat helemaal vanaf de muur doorliep tot diens voorhoofd, tegenaan was ingezakt. Gehaast schoof hij zijn armen onder de oksels van de tiener door en sleepte de bewusteloze last mee de gang uit, een hal binnen.

Op Tony's schouder had Scott het zwaar. Hij bungelde aan een plukje vettig zwart haar, probeerde ondertussen de andere Avengers in te lichten van de situatie.

'We zijn onderweg, Lang!' Tetterde Sams stem uit het oortje van de kleine man. 'Vertel ons waar je bent!'

Ant-Man keek vanuit zijn moeilijke positie zo aandachtig mogelijk om zich heen. 'Een hal,' Hij probeerde met zijn voeten een plek te vinden om op te staan. 'vlak bij een uitgang.' Zijn ogen werden groot toen hij zich realiseerde welke kant hij en Tony op werden gesleept. 'Hij is op weg naar een uitgang!'

'Wie, Lang?' Hijgde Clint in de coms. 'Wie is op weg naar een uitgang?'

'Ik weet toch ook niet hoe hij heet?' Gilde Scott gefrustreerd. 'Starks ontvoerder, denk ik. Of de man die Stark gebruikt heeft als testpersoon! Hij draagt in ieder geval een dokterstenue!' De kleine held stopte voor een kort moment met zijn pogingen zich uit zijn benarde situatie te redden. 'Best wel eng als je erover nadenkt. Man, ik ga hier nog dagen aan terug denken!'

'Is Tony er ook?' Hield Sam hem bij de les.

'Ja.'

'Goed. Hoe is hij?'

Lang probeerde zich als tarzan via Tony's korte haren te verplaatsen naar een plek vanwaar hij een beter zicht had op de jongen. Na een laatste slinger, landde hij uitgespreid in de nek van de superheld. Hij kroop langs de paars uitgeslagen hals naar de borst van de knul. Na een korte inspectie van het lichaam van de Avenger, settelde hij voor het ontwijkende antwoord: 'Hij leeft nog...'