Avengers: Age of Tony | ON HOLD

38. Heterdaadje

'Dus ze waren er helemaal cool over?' Vroeg Ned verrast.

Tony knikte. 'Jap. Ik mag dan een paar dagen zijn geschorst; thuis is de situatie fantastisch.'

'Niet eens huisarrest?'

De playboy schudde zijn hoofd. 'Nope.' Loog hij. 'Ik moet school alleen wat serieuzer gaan nemen. Dat is alles.'

Ned zuchtte verlangend. 'Waren mijn ouders maar zo vergevingsgezind.'

Starks hoofd schoot naar de puber. 'Pardon? De Avengers zijn niet mijn ouders!'

Om hen heen keken verscheidene passanten verstoord op. De billionaire keek schuldbewust naar het grindpad waar ze overheen wandelden.

Central Park was redelijk druk bevolkt op deze zwoele avond. Het maakte dat Tony wat beter op zijn woorden zou moeten letten. Tot nu toe hadden vijf mensen hem al ingeschat als een obsessieve fanboy wiens fandom hem naar het hoofd was gestegen.

'Nee.' Viel MJ bij. 'Het enige wat ze doen, is voorkomen dat je dood gaat door je eraan te herinneren dat er ook nog zoiets in de wereld is als eten en drinken en een bed en een douche.'

Tony rolde zijn ogen. 'Peter maakt jullie maar wat wijs.'

'Dat hoorde ik, Mr Stark! En ik kan u verzekeren dat ik geen leugenaar ben.'

'Nope, behalve als je op het punt staat dood te bloeden. Dan begin je altijd over koetjes en kalfjes en sta je erop dat het onzin is naar de wond te kijken, want "Het gaat prima, Mr Stark."'

De drie pubers moesten lachen. De imitatie was niet verkeerd, behalve dat Tony er een paar octaven boven zat omdat hij de baard nog niet in de keel had en hij al meer dan dertig jaar gewend was dat dat wel zo was.

De uitvinder keek tevreden naar de drie kids. Hij was blij dat hij ze aan het lachen had weten te maken. Dit zou een leuke avond moeten zijn, vol gelach. Dan kon hij tenminste even vergeten wat voor een kippenhok het was in de Tower, en hoe iedereen boos op hem was of diep teleurgesteld.

De pret werd ruw verstoord toen Tony tegen iemand op knalde. Hij stopte met glimlachen, opeens doodsbang dat hij tegen een Avenger was opgelopen die naar hem op zoek was gegaan toen ze eenmaal leerden dat zijn slaapkamer leeg was. Maar dat was niet het geval. Wat er namelijk echt aan de hand was, was velen malen erger.

'Hey, Anthony.' Vanonder de capuchon keken twee kraaloogjes venijnig op hem neer. 'Ik hoop dat het goed met je gaat?' Een bekende hand greep zijn bovenarm beet. De volwassene bracht zijn mond naar Tony's oor. 'Geniet er nog maar even van, Anthony. De pret is niet van eeuwige duur.'

Stark stond als versteend op zijn plek. Hij voelde de warme adem tegen zijn oorschelp.

'De volgende keer pak ik je. De volgende keer. . .' De man duwde hem van zich af en vervolgde gehaast zijn weg door het park. De playboy keek aangedaan achterom. Hij probeerde Bob te spotten, maar de man was opgegaan in het vele voetvolk dat nu op de been was.

'Tony?' Hoorde hij voor zich. 'Tony, kom je nog?'

Stark keek weer naar voren. Hij zag de drie pubers staan. Zwetend liep hij naar ze toe. Hij negeerde de vragen toen de drie zijn gepanikeerde gezichtsuitdrukking opviel. 'Die kiosk waar we naar op weg zijn,' Vroeg hij om het gesprek een andere kant op te sturen. 'is die deze kant op?'

***

'Weet u zeker dat dit een goed plan is?' Peter stond in zijn Spider-Man outfit samen met Tony aan de voet van zijn Tower.

De playboy knikte. 'Honderd procent. Breng me gewoon naar boven. Zo ver is het heus niet.'

Parker richtte de grote witte ogen van het pak op de billionaire. 'Heeft u getekend?'

Tony lachte droog. Hij vond dit geen humor. 'Pete, ik sta helemaal garant voor mijn eigen veiligheid.' Mokte hij ongeduldig. ' Nu, breng me naar boven.'

De kid gebaarde hem op zijn rug te klimmen. Daarna begon hij eindelijk, na wat wel een eeuwigheid leek te zijn geweest, aan de klim.

In het begin vond Stark zijn plan nog geniaal, maar naar mate ze hoger kwamen, miste de uitvinder de veiligheid van zijn pantser toch wel een beetje. Het was dat hij Friday niet om hulp kon vragen – dan zou ze meteen het team verwittigen – anders was hij liever in een te groot harnas naar boven gevlogen – niet dat dat veel veiliger zou zijn geweest.

'Karen vraagt of we de beveiligingscamera's moeten omzeilen.' Meldde Pete toen ze al een meter of twintig hadden afgelegd.

'Ja.' Tony probeerde rustig te blijven. 'Wie is trouwens Karen?'

'De AI die u in mijn pak heeft geprogrammeerd.'

'Je hebt het een naam gegeven?'

'U heeft Friday en DUM-E toch ook een naam gegeven?'

'Touché.'

En opnieuw vielen ze terug in de aangename stilte van eerder.

Toen ze net de zeventigste verdieping waren gepasseerd, vroeg Peter waar ze eigenlijk naar op weg waren.

'Mijn slaapkamer.' Bromde Tony. Hij was stiekem een beetje weggedommeld op de rug van zijn stagiair. Ontkennen dat zo'n ritje langs zijn Tower omhoog niet aangenaam was, zou toch zinloos zijn.

'Klinkt verdacht veel alsof u niet wil dat het team weet dat u weg bent.'

'Lijkt alleen zo.' Stark keek omhoog. dit ging nog zeker tien minuten duren. 'Sorry, maar kunnen we niet sneller?'

'Haast?' Peter klonk geamuseerd. De vuile rat.

'Nope. Heb het alleen koud.'

'On-mo-ge-lijk.' Parker hield nu zelfs helemaal halt. 'Nu, Mr Stark, vertel Karen en mij eens wat hier echt aan de hand is.' Lachend begon hij de vingers van zijn mentor los te peuteren. 'Of u zult wel heel snel weer beneden zijn.'

Tony's greep werd krampachtiger. 'Je zou me nooit laten vallen.'

'Daar hebt u misschien wel gelijk in.' De puber dacht na. 'Maar wie zegt dat ik u niet gewoon hier tegen uw gebouw aan plak en morgenvroeg weer kom halen?'

Iron Man knarsetandde geërgerd. Dit joch was veel te slim voor z'n eigen. 'Goed,' Bekende hij al vlug, want heus. Wat kon het voor kwaad Peter de waarheid te vertellen? 'er bestaat een kleine kans dat ik wel huisarrest heb.'

Spider-Man probeerde niet langer zijn mentor van zijn rug los te peuteren. 'Fijn dat u eindelijk hebt geleerd wat eerlijk zijn is.' Hij vervolgde zijn weg omhoog.

Onder de ramen van Tony's kamer stopten ze. Stark richtte zich op om zijn kamer binnen te kijken. Hij zag niemand, en ook de deur was nog dicht. 'Kust is veilig.' Hij gebaarde zijn stagiair omhoog te gaan.

Als iemand nu Tony's kamer binnen zou komen, zouden zowel Spider-Man als de jonge Tony Stark duidelijk zichtbaar zijn.

Stark handelde snel. Hij legde zijn hand op het glas. Met het geluid van een leeglopende ballon ging het raam opzij open als een schuifdeur. De uitvinder worstelde zich onmiddellijk van Peter af naar binnen. Nog terwijl hij zich de rand over worstelde, vloog de deur van zijn slaapkamer open. Sam Wilson sprong de kamer binnen met een triomfantelijke kreet. 'Op heterdaad!'

Tony stopte met worstelen. 'Wie zegt dat ik nu niet gewoon probeer zelfmoord te plegen?'

Onmiddellijk schoot de Avenger naar voren en trok de billionaire tegen zich aan. Iron Man schuddebuikte om de actie van de man. In stilte bedankte hij ondertussen Parker, maar toen hij omkeek naar het geopende raam van zijn slaapkamer, was Spider-Man al verdwenen.

Wilson gaf hem een speelse tik. 'Niet grappig.' Gromde hij. 'Dat is niet grappig.' Hij duwde Tony het bed op. 'Trouwens,' Hij draaide zich naar de deur. 'Ik krijg nog nieuwe gordijnen van je.'