Avengers: Age of Tony | ON HOLD

2. Drama Queen Tony Stark

Heden

Samen met Peter liep hij de trappen voor de school af, richting de hekken waar hij de afgelopen acht uur door vast was gehouden. Hij zag de zwarte auto met de spiegelende ramen die recht voor de poort stond geparkeerd. De stoep was leeg, maar daar zou weldra verandering in komen nu zoveel middelbare scholieren op weg waren naar hun vrijheid.

De schooldag was vreselijk geweest. Het was begonnen met de aanvaring met Eugene "Flash" Thompson – zoals de pestkop van vanochtend blijkbaar heette – en daarna had de rest van de dag bestaan uit stomme opmerkingen van kids die zich te goed voelden voor hem en Peter en hem een kleine vechtersbaas hadden genoemd die niet wist wanneer hij een gevecht uit de weg moest gaan.

Tony kon niet wachten tot het weekend was, en dat was fantastisch, want vandaag was het dinsdag. Hij hoefde dus nog maar drie dagen hel te overleven en daarna kreeg hij twee dagen om bij te komen. Als hij tegen die tijd nog steeds veertien was, dan begon alles weer van voor af aan en had hij vijf ellelange dagen waar hij zichzelf een weg doorheen zou moeten slaan.

Je bent vijftien, stomkop, raasden zijn gedachten.

Hij zuchtte diep. Dat was pas de miljoenste keer vandaag dat hij ruzie had met zichzelf over of hij veertien of vijftien jaar oud was. Volgens Friday's analyses was hij vijftien jaar oud, maar zijn stomme hoofd bleef maar denken dat hij veertien was, waardoor zijn verstand zijn hoofd ging verbeteren. Het was te ingewikkeld om er dieper op in te gaan. Hij begreep zelf niet eens hoe hij als toeschouwer was geëindigd bij die eeuwige discussie die plaats vond in zijn kop.

Nijdig trok hij de deur van de Audi open. Hij had al zo'n vermoeden dat James Rhodes degene zou zijn die Happy uit de auto zou verbannen zodat er genoeg ruimte was voor drie volwassenen om hem en Parker bij school op te pikken.

'Tony, wat is er gebeurd?' Vroeg Steve Rogers bezorgd.

Stark rolde met zijn ogen. Hij wilde het niet hebben over zijn aanvaring met Flash. Steve gedroeg zich al sinds gisteren, toen het iedereen duidelijk werd dat Iron Man terug veertien – vijftien – was, als een overbezorgde moeder. Behalve Rhodey, was eigenlijk iedereen verbaasd dat hij een blauw oog had opgelopen op school.

Hij klom de auto in en dumpte zijn rugzak op de schoot van Sam Wilson, die blijkbaar had besloten dat hij dit voor geen goud zou willen missen. Ongeduldig vocht hij met zijn riem, wetend dat James niet zou vertrekken voordat hij veilig zat vastgegespt.

Ook Peter kroop naar binnen, en plofte naast de worstelende billionaire neer. Als de heer die hij was, hield hij zijn zware boekentas op schoot en viel niemand anders ermee lastig. Ook hij maakte zich vast en begon bezorgd over de Flash-scène te praten toen ze wegreden.

'Tones, wow.' Ademde Rhodes aan het einde van Parkers verhaal, dat meer op een wedstrijd verslag had geleken. 'Ik laat je voor vijf minuten alleen en dan... Wauw!' Hij sloeg op het stuur.

De jonge uitvinder reageerde niet. Hij viste zijn telefoon uit het voorvakje van zijn rugzak en opende Tetrix. Het was het enige spelletje dat op zijn Smartphone stond, aangezien, door de vele gameconsols in Avengers Tower, hij er niet aan had gedacht wat games te downloaden voor als hij geen internet had. Gisteren had hij letterlijk de hele dag met een console in zijn handen doorgebracht. Hij had van game naar game gehopt, nooit langer dan twee uur hetzelfde spel, en hij had zich afgevraagd waarom hij eigenlijk over een gamekamer beschikte. Niet dat hij er niet blij mee was, alleen waarom?

Een half uur later reden ze de garage van Avengers Tower binnen. Tony wist niet hoe snel hij de auto moest verlaten. Hij ging voor een sprint naar de lift, maar iemand had hem te pakken voordat hij uit de buurt van de Audi had kunnen komen. Verbaasd keek hij om en zag Rhodey op hem neerkijken. 'Waar denk jij heen te gaan, Tones?'

Stark snoof verontwaardigd. Hoe waagde de kolonel het zich met zijn leven te bemoeien? 'Lab.' Reageerde de tiener kortaf, klaar om ervandoor te gaan zodra de greep op zijn arm verslapte.

'O nee!' de volwassene begon hem mee te slepen richting de lift. Dat was in ieder geval de goede kant op. 'We gaan eerst gezellig met z'n allen thee drinken, daarna zal Bruce naar dat oog van je kijken, dan ga je je huiswerk maken.'

De mond van de jonge playboy viel open. Dat klonk als een hoop werk. Hij was waarschijnlijk doodop tegen de tijd dat hij daarmee klaar was. Hij bereidde zich voor in opstand te komen, maar Parker was hem voor. 'Dat klink als een plan, Mr Rhodes.' De ogen van de andere puber glunderden opgewonden. 'Wat eten we?'

Tony wist dat Pete vaak na school naar Avengers Tower kwam, hier zijn huiswerk maakte en zijn vrije tijd besteedde door met hem in het lab te werken. Tante May was vaak tot laat aan het werk en het kwam de vrouw goed uit als de jongen al gegeten had tegen de tijd dat zij thuis kwam. Stark had er geen probleem in gezien Peter net zo vaak naar de Tower te laten komen als het de puber zinde, maar momenteel had hij spijt van die beslissing. Ten eerste leek de knul zo extreem wijs en op de hoogte van dingen, terwijl hijzelf zich niet erg op zijn plek voelde tussen andere tieners en scholieren. Daarnaast was Spidey een voorstander van gezonde dingen, en de puber zou juist aan Starks kant moeten staan in de strijd tegen de discipline die de Avengers hem oplegden.

'Kijk, Tones.' Treiterde Rhodey met een glimlach. 'Zo kan het dus ook. Ik zou een voorbeeld aan Spider-Boy nemen als ik jou was.'

De jongen rolde met zijn ogen. Tuurlijk, James. Ik zal je eens laten zien hoe goed ik me kan gedragen.

'We eten trouwens spinazie, en-'

Tony legde zijn hoofd in zijn nek. 'NEEEEEEEE!' Schreeuwde hij, en liet zich dramatisch op zijn knieën vallen alsof hij op dit exacte moment stierf aan een hartaanval of iets dergelijks. James negeerde hem en sleepte hem zonder pardon de lift binnen.

Stark draaide zich om naar de rest, die verbaasd naar hem staarde. 'Ik haat je, Rhodey.' Gromde hij.

De kolonel lachte er hartelijk om. 'Iedereen weet dat je dat niet meent, Tones.'

Iron Man glimlachte. Inderdaad. Hij hield van de stomkop die hem momenteel als een stuk vuil behandelde en zonder pardon over de grond achter zich aansleepte alsof hij geen levend mens was dat zoiets als pijn kon voelen. Hij hield van hem, en niet alleen van hem. Hij keek naar de drie idioten die hem met grote ogen bekeken. Hij hield van ze allemaal.