Avengers: Age of Tony | ON HOLD

11. Wow!

Hij werd geflankeerd door twee Level 5 agenten van SHIELD. De organisatie bruiste levendig op het dek van zijn Helicarrier. Mensen zwermden rond als mieren. Ieder een taak; Nick Fury de koningin.

Hij voelde voor de zoveelste keer aan zijn gezicht. Hij had zijn baard terug! Hij had zijn geliefde gezichtshaar terug! Man, wat had hij dat gemist. Hij was zichzelf niet zonder baard. Het was alsof er een vreemde naar hem teruglachte iedere keer dat hij in de spiegel had gekeken de afgelopen dagen, en zijn gezicht niet het zijne was als hij aan zijn kin krabde.

Eén minpuntje: hij was eenentwintig, niet zo oud als het hoorde. En het was nog erger. Hij kwam steeds vaker vast te zitten in het verleden. Afgelopen nacht had hij voor ruim drie uur tante May omhelsd en gehuild over de dood van zijn ouders, vlak nadat hij van twaalf naar eenentwintig was gegaan. De Parkers hadden hem geprobeerd te troosten, maar het was geweest alsof hij ze niet hoorde, niet voelde. Alsof hij een oude herinnering herbeleefde en dacht iemand anders vast te houden. Hij had erg aangeschoten geklonken volgens de twee getuigen, en opvallend vaak naar Pepper gevraagd, terwijl hij Rhodey bleef murmelen en zijn grip op May verstevigde iedere keer dat de naam zijn mond verliet. Uiteindelijk was hij met zijn wang op haar buik in slaap gevallen en had niet meer bewogen tot tien uur de volgende morgen; vanochtend dus.

Hij werd nu in ieder geval als oud genoeg beschouwd om naar SHIELD te komen. Dat luchtte op, want op de bank blijven zitten terwijl het allemaal elders te doen was, ging er niet in bij een Stark.

Hij schreed de gangen door, naar de vergaderzaal waar de rest van de Avengers en Fury op hem zaten te wachten. Het was een hele opluchting dat hij zijn eigen kleren kon dragen, ook al vielen ze wat groot. Hij was gewoon minder gespierd geweest op jongere leeftijd. Door alle trainingen met Rogers en Romanoff waren de meeste spieren in zijn lijf pas voor het eerst serieus begonnen met ontwikkelen toen hij lid werd van The Avengers. Hij had zijn lab-uren; het slepen met zware spullen en het neer hameren van muren, maar er bleken verrassend veel spieren in je lichaam te zitten zodra je spierpijn kreeg van je eerste echte workout in – zeg maar gerust – je hele leven.

Hij liep de zaal binnen, zag koppen zijn kant opdraaien. Met een formele knik ging hij in de lege stoel tussen Sam en Rhodey zitten. Hij viste zijn smartphone uit zijn broekzak, maar die werd meteen afgepakt door de kolonel. Hij keek zijn vriend even vuil aan en richtte toen zijn aandacht op de bespreking die bezig was.

'We weten nog niet wat er aan de hand is, sir.' Bruce bladerde gefrustreerd door de stapel papier voor hem. 'We zijn er dag en nacht mee bezig, maar met de gewonnen data kunnen we niet verder.'

Tony nam aan dat de wetenschapper namens alle onderzoekers van SHIELD sprak. Ging dit nog steeds over hem? Behalve die herbelevingen van vroeger, was het niet eens zo heel erg te verjongen. Hij zat weer in de bloei van zijn leven, in plaats van vast te zitten in de nasleep ervan. Maar hij kon er nooit zeker van zijn hoe oud hij de volgende keer ging worden.

'We hebben een bloedmonster nodig van Tony.' De wetenschapper richtte zijn ogen op Stark. 'Het liefst zo snel mogelijk.'

De uitvinder zakte zo ver mogelijk weg in zijn stoel. Hij voelde Rhodes bemoedigend in zijn hand knijpen, en om de één of andere reden maakte dat het allemaal erger. Een naald! Banner was van plan een NAALD in hem te steken! M-Met een buisje eraan, waarin zijn bloed zou lopen!

Hij schudde zijn hoofd, keek verwilderd om zich heen. Hij zag ze naar hem kijken; nieuwsgierig, bezorgd, verbaasd. Hij wilde opstaan, werd tegengehouden door de twee mannen naast hem. Langzaam raakte hij in paniek. Een naald. Ze wilden een NAALD in hem steken! Hij probeerde zich los te trekken. Dit kon hij niet laten gebeuren, niet na alles wat er tussen hem en Howard was voorgevallen in zijn jeugd.

Hij trok harder met zijn armen. Ze moesten hem laten gaan! Ze moesten hem laten ga-

Ahw. Een harde klap tegen zijn hoofd liet hem bewegingloos ineenzakken. Zijn oogbollen draaiden weg in hun kassen en zijn ademhaling werd terug normaal.

Hij kwam bij met een bonkend gevoel in zijn hoofd. Slissend, een hand boven zijn ogen tegen het licht, keek hij naar de pleister op zijn arm. Wow. Ze hadden hem buitenwesten geslagen voor dat bloedmonster. Het was niet te geloven.

Hij ging rechter in de stoel zitten en kreunde zachtjes. Eenentwintig was bij nader inzien een vervelendere leeftijd dan gedacht.