Avengers: Age of Tony | ON HOLD

51. Central Park is mooi in deze tijd van het jaar

Straf werd erger als je je er niet aan hield? Dat kende hij niet van zijn jeugd. Als hij vroeger straffen negeerde - als hij ze al kreeg - had het totaal geen gevolgen. Maar nu... De Avengers hadden het huisarrest verlengd omdat hij zich er zo lang niets van had aangetrokken.

Dat zijn team dacht autoriteit over hem te hebben omdat hij lichamelijk vijftien was, ging hem er dus echt niet van weerhouden een luchtje te scheppen. Hij had al geruime tijd zitten rommelen met Friday, en het begon er eindelijk op te lijken dat hij haar net lang genoeg kon uitschakelen om buiten te geraken én geen vermoeden bij de Avengers op te roepen.

Hij sprong op, rende de gang op naar het trappenhuis. Hij liet zich praktisch van de treden vallen in zijn haast het gebouw te verlaten. De lift deed het natuurlijk niet nu de AI offline was. Hij hoopte maar dat niemand een vraag voor haar had in de tijd dat hij zich uit de voeten maakte.

Hij bereikte de lobby. Nog geen Avenger te zien. Snelwandelend stak hij over, naar de glazen draaideur die naar de vrijheid leidde. Hij ging erdoorheen, hoofd omlaag.

De eerste stap op de stoep; niemand riep zijn naam. Tweede pas. Geen laaiende Avenger te zien. Hij nam het zekere voor het onzekere en begon te rennen. Hij vluchtte naar Central Park, leunde daar hijgend tegen een muurtje aan.

Het was gelukt.

Hij was vrij.

Zelfvoldaan liep hij verder het park in.

***

Tony balanceerde verveeld over het stenen parkbankje in Central Park. In zijn ooghoek zag hij een oude man sceptisch zijn kant op kijken. De meneer zat met een strak mondje te genieten van de zon, bestudeerde de rondhangende playboy ondertussen met samengeknepen ogen. Stark schonk er niet te veel aandacht aan, en draaide zich om. Met gespreide armen liep hij terug over het zitvlak van het bankje. Aan het einde hield hij halt. Hij draaide zich naar het park achter het bankje, plaatste zijn ene voet op de rugleuning en zette zich af. Een paar seconde stond hij te wankelen op de smalle richel, alvorens zijn evenwicht te verliezen en op het gras achter het bankje neer te komen. Hij draaide zich schouderophalend om, liep weer om het zitmeubel heen en stapte er opnieuw op.

Tony hing al enige tijd rond op het plein. Hij had naar vogeltjes bij de visvijver gekeken, wat gedommeld onder een oude treurwilg en een kind geholpen de weg terug te vinden naar zijn ouders. Nu waren zijn hersenen gaan protesteren, en hadden hem gevuld met dat suffe gevoel, alsof je nergens zin in had, ook al wilde je nog zo graag iets doen om jezelf bezig te houden.

Stark draaide zich weer om en liep naar het andere eind van het parkbankje. Hij haalde diep adem en sprong naar de volgende bank.

Het geluid dat zijn schoenzolen produceerden toen hij landde op het nieuwe oppervlak, weergalmden over het lege plein. Een eekhoorn schoot verschrikt de bomen in, en ergens links van de billionaire snoof de oude man verontwaardigd.

Een jongen skateboardde het pleintje over. Hij werd achternagezeten door een tweede knul op een BMX. Beiden gierden ze het uit van pret en joegen de neergestreken vogels terug de lucht in. Tony glimlachte bij de aanblik van de gelukkige kinderen, en bereidde zich voor op de sprong naar een stenen prullenbak, die tussen deze en het volgende parkbankje stond. Hij bracht zijn ene voet al omhoog en landde keurig op de rand. Het rasterwerk boven de prullenbak weerhield hem ervan dat hij zijn evenwicht verloor en het vuil in kukelde.

Even keek hij zelfingenomen om zich heen. Hij wilde net tevreden naar de bejaarde man bij de lantarenpaal grijnzen, toen de stenen prullenbak begin te vallen. Verschrikt keek de jongen omlaag. Net op tijd zette hij zich af van de prullenbak. Hij landde voor het ding, dat blijkbaar niet zo stabiel was als het eruit zag. Het afval viel uit het ding en schoot over de kiezels naar voren. Tony lachte uitbundig en rende weg.

Midden op het plein keek hij nog eens achterom naar de rommel die hij had gemaakt. Door de harde knal waarmee de prullenbak op zijn kant was neergekomen, hadden de meeste aanwezigen verbaasd opgekeken, opgeschrikt uit hun rust. Nu staarden enkele mensen naar Stark, al waren de meesten hem alweer vergeten voordat ze doorhadden wat er precies voor het kabaal had gezorgd.