Avengers: Age of Tony | ON HOLD

42. Slaap is voor de zwakken

Ondanks dat hij afgelopen nacht geen oog had dichtgedaan, voelde Tony Stark zich zo fris als een hoentje toen hij die ochtend het schoolterrein op liep. Hij zwaaide naar een meisje waarmee hij in de scheikunde les aan de praat was geraakt en riep een begroeting naar Ned en MJ die op de trap voor de school stonden.

Hij hupte de treden op, handen rond de banden van zijn rugzak.

'Hey Loser.' MJ knikte naar hem. 'Hoe gaat het?'

Stark besloot te liegen, vertelde de twee dat het prima ging. De bezorgde blik die Ned hem toezond, ontging hem niet. Hij glimlachte naar de jongen, hoopte hem daarmee gerust te stellen.

Toen Peter niet veel later kwam aansprinten, haren nog nat van het douchen van vannochtend, verplaatste de groep zich naar binnen. Parker en MJ raakten verwikkeld in een discussie over de Amerikaanse samenleving, wat Tony de kans bood wat verder bij de twee vandaan te gaan lopen. Hij trok Ned mee aan diens mouw, hield hem uiteindelijk staande en wachtte tot Pete en Michelle de hoek om waren.

Stark legde zijn hand in Neds nek en drukte zijn voorhoofd tegen dat van de jongen aan. Hij zette kracht, genoeg om te weten dat hij de jongen pijn deed, maar te weinig om hem echt te bezeren. Hij staarde de knul recht aan, wist dondersgoed dat hij ondanks zijn grootte zo een intimiderende verschijning was.

'Luister goed, kid.' Hij liet zijn stem zakken. Voor zijn ogen morfden Neds kijkers tot één vage ovaal. 'Wat er bij jou thuis is voorgevallen blijft tussen ons. Gesnopen?'

Hij haatte het de reden te zijn van de angst in de knul zijn ogen, maar als hij zijn punt niet stellig maakte, liep hij het risico dat Ned zijn mond voorbij zou praten.

Hij voelde de puber eerder knikken dan dat hij het zag. 'Mooi zo. Hij verplaatste zijn hand naar de jongen zijn schouder, trok ondertussen zijn hoofd terug. Hij gaf de knul een schouderklopje. 'Fijn dat we het eens zijn.'