Avengers: Age of Tony | ON HOLD

27. Drie dingen

Hij wist drie dingen die van toepassing waren op deze vreselijke dag:

1. Hij had Peter nog helemaal niet gezien.
2. Het was pauze.
3. Flash ging hem vermoorden.

Tony zat op zijn knieën voor het toilet. Thompsons hand lag op zijn achterhoofd, dwong hem voor de zoveelste keer de wc-pot in. Stark deed hard zijn best de andere jongen tegen te werken. Hij was zo verschrikkelijk bang. Met grote ogen staarde hij naar het water dat langzaam weer dichterbij kwam. Hij hoorde de vrienden van Flash vaag op de achtergrond lachen. Ze grinnikten om hoe zijn hele lichaam beefde van de angst, over hoe hij zichzelf maar ternauwernood staande wist te houden in de pesterijen. In elkaar geslagen worden deed Iron Man niet veel – hij geloofde ergens dat hij de pijn verdiende. Maar verdrinken in een toiletpot was echt geen fijne ervaring.

Zijn voorhoofd raakte het water. Hij werd weer onder gedwongen. De jongen kreeg het benauwd. Niet omdat hij onder water zat met zijn hoofd, maar door het kraakheldere beeld dat zich in zijn hoofd ontvouwde, hoe zijn vader woedend binnen kwam gestormd.

'Tony!' Scandeerden Flash' vrienden. De woorden werden gedempt door het water dat zich overal om hem heen bevond.

Hij kreeg geen lucht.

'PonyTony! PonyTony!' Flash' hand verdween niet van zijn achterhoofd.

In zijn borst brandden zijn longen, schreeuwden om de lucht waarvan hij wist dat het er was. Alleen niet hier; niet onder het wateroppervlak.

'Po-ny Par-ker! Po-ny Par-ker!' Eugene had zijn hand weggehaald. Tony zette zich af aan de wc-pot. Druppels vlogen alle kanten op toen hij zijn hoofd uit de wc trok. Gretig ademde hij de zuurstof in waar zijn lichaam zo naar verlangd had.

'Po-ny Par-ker! Po-ny Par-ker!' Boven water was het geroep, de stemmen die iets van hem wilden, een stuk overweldigender. Hij knipperde herhaaldelijk met zijn brandende ogen.

Hij wilde niet huilen – niet waar iedereen bij was – want Starks huilden niet. Starks toonden geen zwakte.

Flash dwong hem opnieuw kopje onder. De stemmen van de groep buiten het wc-hokje ramden tegen zijn trommelvliezen: 'Po-ny Par-ker! Po-ny Par-ker!'

Het was niet zijn bedoeling geweest uit te ademen onder water. Maar hij had het gedaan, en hij wist honderd procent zeker dat dit was hoe verdrinken in zijn werk ging. Wat hij inademde was namelijk niet aangenaam fris en vol lucht; het was smerig.

Hij schudde zijn hoofd. Dit ging fout, dacht hij gepanikeerd, dit ging al net zo fout als toen!

Hij trapte met zijn benen. Misschien dat iemand het zou begrijpen. Misschien kon hij Thompson wel afschrikken, zodat hij de tijd zou hebben adem te halen. Al was het maar voor heel even. Zolang hij dat zuurstofarme vocht maar kon lozen.

Thompson trok hem aan zijn haren uit het water, hield zijn hoofd vlak boven het verraderlijke blauw. Tony snakte naar adem. Hij braakte een hoop water op. Voor even leek het erop dat de pestkoppen zich terug zouden trekken, geschrokken waren van de waterval die uit Starks mond was gekomen.

Maar de playboy leerde al snel dat hij te optimistisch tegen het leven aankeek, en maar beter vlug kon leren dat hoop het stomste was wat een man kon hebben.

Een derde keer ging zijn hoofd naar beneden. Nu had hij zijn ogen open. Hij staarde naar het witte porselein dat zich centimeters van zijn gezicht bevond. Zijn beeld was troebel door het water dat tegen zijn ogen drukte.

'Zie je, Anthony?' Zijn vaders stem zweefde als een zachte fluistering door zijn hoofd. 'Dit is wat je krijgt als je stiekem met bootjes probeert te spelen in de wasbak.'