Avengers: Age of Tony | ON HOLD

20. Schijn verdrinken is martelen

Twee mannen vielen het lab binnen en sleepten hem mee naar buiten, een lage gang door. Hij werd een trap opgetild. Uit de afwezigheid van de muffe aardse lucht aan het einde van de treden, maakte hij op dat hij zich niet langer onder de grond bevond. Ongewild ontspande hij bij die gedachte.

De twee kleerkasten smeten hem neer op een krakkemikkige eetkamerstoel en bonden hem vast. Hij zat er nog geen twee minuten, of dacht al te merken dat zijn vingers gevoelloos werden.

'Anthony, kid.' De dokter-dude van eerder verscheen. Hoewel Tony hem niet herkende, had hij toch echt al eerder met de man kennis gemaakt. Ook deze keer was het eerste wat hem opviel de geruststellende basstem. 'Ik ben Bob. Ik wil dat je een keer diep inademt.' De dokter keek hem strak aan. 'Wil je dat voor me doen, kid? Je moet rustig zijn, oké? Haal diep adem. Ja, goed zo. En adem uit. Perfect. Nog een keer, Anthony. Prachtig. Herhaal, kid. Dat is fantastisch. Goed, hou deze kalmte vol voor me, begrepen?'

Tony knikte. Hij had de neiging de aardige man te vertellen dat hij zijn vingers niet kon voelen, maar bedacht zich. Starks toonden geen zwakte. Dat was een gouden regel die hij niet durfde te breken, zelfs niet als de man voor hem nog zo oprecht leek.

'Je kent Justin al, toch?' Bob gebaarde naar de blonde man met de zwarte bril die binnenkwam. De vroegere CEO glimlachte geruststellend naar Tony.

'Hey, Anthony. Hier ben ik weer.' Meldde de volwassene opgewekt. Hij boog zich naar Bob, knikte na een tijdje. 'Bobbie hiero,' Hij klopte Bob op de schouder. 'gaat je wat vragen stellen. Geef eerlijk antwoord.'

Stark besloot op dat moment dat hij niet langer mee wilde werken, maar zodra de aardige dokter zich naar hem toe boog en hem een vraag stelde over hoeveel hij zich kon herinneren, begon hij te vertellen en stopte niet voordat zijn mond en keel te droog waren om ook nog maar een piep uit te brengen. Verbaasd staarde hij naar Bob. 'Wa-'

'Trek het je vooral niet aan, Mr Stark.' De dokter knikte. Nu hij wist dat Tony Stark hier zat en dacht als zijn volwassen, volgroeide zelf, was het onzin hem nog langer te kozen met "Anthony" en "kid". 'Het is, laten we zeggen, mijn gave mensen spraakzamer te maken.'

De puber keek alsof hij het begreep, maar zijn ogen gaven weg hoe verward hij was.

'Laat me even wat dingetjes voor je ophelderen.' Bob keek even naar Justin, en begon toen aan zijn verhaal: 'Je bent vijftien nu, lichamelijk althans. De tech die daar de veroorzaker voor is, heb ik uitgevonden. We konden alleen van te voren niet voorzien dat het je hersenen zou aantasten, als in de zin van: je ging je veel kinderlijker gedragen, en kwam uiteindelijk zelfs "vast te zitten" in het verleden.'

Tony absorbeerde de nieuwe informatie als een spons. Ja, hij was van nature leergierig. Maar dit keer was hij nog nieuwsgieriger dan anders. De dingen die hem hier verteld werden, konden hem weleens helpen zijn probleem op te lossen.

'De Nanobotjes in je bloed, heten Bobbiërs. We konden je met een simpele druk op de knop,' De dokter - al leek gestoorde wetenschapper nu een stuk toepasselijker - toonde Stark een kleine afstandsbediening. 'zo van leeftijd laten wisselen, lichamelijk dan. Op het mentale deel waren we totaal niet voorbereid, al kwam het later zeker van pas.'

'Waarom zou je zoiets doen?' De uitvinder in hem kwam naar boven. Hij kon zich niet voorstellen dat je iets uitvond zonder een doel voor ogen te hebben.

'Een negenjarige jou is een stuk minder moeilijk onder de duim te houden, dan de volwassen variant met zijn Iron Army.'

'Pfft. Dat valt reuze mee.' Tony blies wat opstandige haren uit zijn gezicht. 'Maar waarom zou je me onder de duim moeten kunnen houden? Mij vermoorden is toch een stuk makkelijker?'