Avengers: Age of Tony | ON HOLD

55. Geen interesse

De Avengers hadden hem voorgesteld aan drie leeftijdsgenoten. Scott - iets zei hem dat de man te vertrouwen was - had hem verteld dat hij bevriend met ze was. Ze heetten Michelle Jones - maar hij mocht haar MJ noemen - Tred of zoiets vaags en Peter Parker. Die laatste beviel hem wel. De jongen was pienter, kon zijn gewauwel over de wetenschap bijbenen. Hij was degene geweest die hem de telefoon had gegeven. Tony had het apparaat lange tijd bestudeerd. Hij begreep hoe het werkte, ook al bestonden mobiele telefoons van dit niveau nog niet in zijn tijd, en had er zelfs al wat aan gesleuteld. In de contactlijst stonden alle telefoonnummers van de Avengers plus die van Peter, MJ en Pet - hij moest hem echt nog eens naar zijn naam vragen.

Mocht hem iets overkomen, wat dan ook - al was het de mededeling dat het wcpapier op was - dan diende hij iemand uit zijn contactlijst te bellen.

Hij ging naar school met de andere jongeren, genoot ervan hoe hij normaal was. Het vreemde was wel dat ze van hem verlangde dat hij een schuilnaam gebruikte: Tony Parker.

'Waarom moet ik eigenlijk doorgaan voor je neef?' Tony porde verveeld in zijn middaglunch. Het schooleten was niet te vreten. Hij verlangde naad een culinair hoogstandje; alles behalve deze flauwe pap.

Peter haalde zijn schouders op. 'Om een goede reden te hebben waarom je met mij optrekt.'

'Scott zei dat je mijn vriend bent.' Hij fronste zijn wenkbrauwen, voelde iets van wantrouwen in hem opborrelen.

Had die aardige man tegen hem gelogen?

'Is dat dan niet waar?'

'Natuurlijk is dat waar!' Haastte Parker zich te zeggen. 'Het is alleen dat...' Hij keek Stark recht aan. 'Je denkt dat ik lieg, hè?'

Tony schudde zijn hoofd. Zo wilde hij het niet noemen - ook al was het feitelijk waar. 'Het is allemaal gewoon wat veel om te bevatten.' Begon hij voorzichtig. 'Ik ben vaak genoeg voorgelogen door ontvoerders en zelfs wat moordenaars. Ik wil niet steeds opnieuw in de val lopen, weet je?'

Peter keek geschokt, en ook MJ en Red keken aangedaan, maar ze knikten desondanks alle drie. 'We begrijpen het. Maar je kunt ons vertrouwen, heus waar.'

Stark knikte.

Meer schooldagen kwamen en gingen. Tony begon zich op zijn gemak te voelen bij de Avengers. Hij raakte vertrouwd met de drie andere pubers en hield zich in rondom de man waarvan werd beweerd dat hij Captain America was - moest hij dat echt geloven; dat Captain America nog leefde, was teruggevonden? Wat een grap. Zo dom was hij niet.

Desalniettemin liet het zien van de man die zich voordeed als Steve Rogers zijn bloed koken. Hij had zo'n grote neiging de man recht tegen zijn perfecte tanden te meppen. Hoe durfde iemand de Tweede Wereldoorlogsheld na te doen, zich te kleden als hem? En waarom uitgerekend in Tony's bijzijn? De naam zou moeten worden begraven met de legende, worden ingevriesd in het ijs. Hij haatte Steve Rogers. Steve Rogers was de perfecte persoonlijkheid die Stark altijd was voorgehouden door zijn vader als dat onbereikbare voorbeeld; de zoon die Howard wel had willen hebben. Steve Rogers was de onzichtbare broer geweest die Tony's hele jeugd lachend op hem had neergekeken terwijl hij worstelde en werkte om net als hem te worden.

De playboy ondervond op school wat tegenslagen met een jongen genaamd Flash. Die idioot had een groot probleem met hem en Tony had geen flauw benul waar het vandaan kwam. Hij wist zich echter aardig staande te houden in de pesterijen, gaf hier en daar een stootje terug als niemand keek.

Ook al sloeg Flash hem blauwe plekken; hij was bij lange na niet zo gevaarlijk als Jack. Stark wist niet wat hij gedaan had om de jongen zijn interesse te wekken, maar hij begreep indertussen luid en duidelijk dat de meerdere jaars een oogje op hem had. Het was een geheim waarvan verwacht werd dat Stark het tussen hen hield, en dat deed hij. Hij probeerde geen aandacht te besteden aan de momenten dat Jack hem vastgreep. De hand die op zijn billen terecht kwam als hij de jongen passeerde in de hal ontging iedereen elke keer dat het Tony overkwam. Hij vroeg dan ook niet om hulp, maakte geen gebruik van de telefoon die hij speciaal voor gevallen zoals deze had gekregen.