Avengers: Age of Tony | ON HOLD

3. Een ongeluk zit in een klein hoekje

Hij had het gevoel dat hij iets vergeten was. Geërgerd trok hij zijn dekbed op tot aan zijn kin. Het voelde alsof hij gisteravond iets had moeten doen, maar daar opzettelijk vanaf had gezien. Hij had zich te groot voor iets gevoeld, dus had hij het niet gedaan. Maar nu, midden in de nacht, werd hij wakker en het enige waar hij aan kon denken was dat hij iets niet had gedaan, en dat hij daar nu spijt van zou moeten hebben.

Het duurde even voordat hij opmerkte dat er iets warms tussen zijn benen vloeide. Hij kneep zijn ogen dicht, kon niet geloven dat dit hem overkwam. Tevergeefs probeerde hij het te stoppen, maar het warme werd een grotere vlek, en drupte langs zijn bovenbenen op zijn matras.

Hij wist weer wat hij vergeten was. Of eigenlijk niet vergeten; wat hij expres genegeerd had, ondanks alle waarschuwingen en aansporingen die hij had gekregen.

Hij draaide zich om in bed. Dit kon niet echt zijn. Het was vast een ellendige droom. Maar meestal droomde je dat je naar de wc moest, in plaats van over hoe je in je bed plaste.

Tony rolde op zijn rug. Hij staarde naar het plafond. In de schemering van het nachtlampje naast zijn bed kon hij het plafond nog net ontwaren. Hij duwde zichzelf rechtop en trok zijn benen in kleermakerszit. Zijn broek plakte tegen zijn benen. Nieuwsgierig lichtte hij het dekbed omhoog en staarde het donkere hol in. De geur die hem tegemoet kwam, bevestigde zijn vermoeden.

Je bent veertien, Tony, een Stark. Bedplassen is voor mietjes.

Hij schudde zijn hoofd. Hij was geen veertien. Hij was vijftien. Had zijn hoofd dat dan nog niet door?

De billionaire drukte zijn gezicht in zijn handen. Hij gokte dat het hem een half uur ging kosten om zichzelf op te frissen en zijn bed te verschonen. Daarbij moest hij een kwartier optellen om de waskamer te vinden en uit te vogelen hoe de wasmachine werkte en vijf minuten om zijn weg in het donker terug te vinden.

Hij trok wit weg. Hij was als de dood voor het donker. Dit ging hem nooit lukken zonder iemand wakker te maken. Maar hij wilde niet dat één van zijn vrienden erachter zou komen dat hij in zijn bed had geplast. Op veertienjarige leeftijd, nota bene!

Vijftien.

Hij liet zich achterover vallen. Was hij nu echt in discussie met zichzelf over zijn leeftijd?

Er werd zachtjes op zijn deur geklopt. Tony verstijfde. Zijn plas was afgekoeld, liet een koude, kleffe plek tussen zijn benen achter. Hij staarde gespannen naar de deur van zijn slaapkamer. Er kon nu ieder moment iemand binnen komen.

Hij wist nog hoe dit er vroeger aan toe ging, toen Howard erachter was gekomen dat zijn zoon nog steeds ongelukjes had, zelfs toen hij op het MIT zat. Het was Tony maar één keer in de vakantie overkomen, toen hij thuis was. Gemiddeld plaste hij toen nog geen twee keer per maand in zijn bed, en dat was alleen omdat hij in zo'n geval te dronken was geweest om voor het slapen gaan nog even de badkamer op te zoeken.

Het was eigenlijk best vreemd hoe hij, toen hij ouder werd, niet eens per se meer naar de wc hoefde te gaan voordat hij indutte, om ongelukjes te voorkomen. Hij had het eindelijk verleerd, op de leeftijd van zeventien. Het was wat laat, maar ook ouderen plasten nog in bed. Die mensen droegen zelfs een luier. Tony vond dat hij er eigenlijk best vroeg bij was.

Hij snapte niet waarom het voor hem zo lang had gekost. Hij was niet op zoek geweest naar aandacht. In tegendeel; hij schaamde zich ervoor. Hij kon zich nog herinneren dat Howard hem een keer had betrapt toen de jonge Stark midden in de nacht probeerde zijn eigen bed te verschonen. De miljonair had zijn zoon zo hard gestraft, dat Tony de rest van de week moeite had te gaan zitten en dacht de smaak van plas nog steeds in zijn mond te proeven bij iedere hap die hij nam.

Waarschijnlijk was hij door die afranseling als de dood dat iemand hem ontdekte. De vernedering zou vreselijk zijn. Welke veertien – vijftien – jarige plaste per slot van rekening nog in bed? Toch maakte hij zich vooral zorgen door de kans die er was dat hij gestraft zou worden.

'Tony? Ik weet dat je wakker bent. Friday waarschuwde me daarover. Ze zei dat je van streek was.' Steve's stem klonk vanaf de andere kant van de gesloten deur.

De jonge playboy wist dat zijn slaapkamerdeur niet op slot was. Het was niet meer dan beleefdheid die Rogers voorlopig buiten hield, maar weldra zou Captain America leren dat Iron Man een bedplassende schijtluis was toen hij veertien was.

Vijftien, Godverdomme!

'Tony, ik kom naar binnen.'

Stark zag de klink naar beneden gaan. 'Nee!' Riep hij, sloeg geschrokken zijn hand voor zijn mond. Wie weet hoeveel Avengers hij had gewekt met zijn kreet?

'Oké, oké.' Cap liet de klink los. 'Alles goed, daarbinnen?'

Hij dacht erover na om te liegen, maar de supersoldaat zou toch poolshoogte willen nemen, wat hij ook zei. Het jonge genie schudde zijn hoofd. 'Nee.' Fluisterde hij, beschaamd. Hij zag de woede in de blauwe ogen van de soldaat al voor zich. De teleurstelling en de afschuw. De captain zou nooit meer iets met hem te maken willen hebben.

'Wat is er aan de hand?' Steve had de deur geopend. Hij liep nu richting het bed. Een meter bij Tony vandaan, hield hij halt. Hij trok zijn neus op, ademde een keer diep in. 'O jongen, toch.' Prevelde hij bezorgd, en boog zich naar de kleine uitvinder toe.

Stark merkte tot zijn grote verbazing op hoe de soldaat zijn handen onder zijn oksels schoof en hem uit het bed tilde. De jongen werd voor de andere Avenger op de grond gezet. Tijdens zijn korte reis door de lucht, had Friday de ledjes in het plafond aangezet. De puber keek op naar zijn teamleider en was verrast dat hij niet meer dan de wil om te helpen aantrof op zijn gezicht.

'Luister goed, Tony.' Rogers wierp het dekbed op de grond neer. 'Ik neem het bed wel onder handen en zal zorgen dat er een pyjama van Peter voor je klaar ligt als je onder de douche vandaan komt. Er is niks om je voor te schamen. Dit kan de beste overkomen, right?' De soldaat begon hem richting de badkamer te duwen, gaf hem niet eens de kans langer onzeker te zijn. Steve had hem een opdracht gegeven, het gevoel dat hij een belangrijk onderdeel was van het één of andere meesterplan, en ervoor gezorgd dat hij te druk was met zijn taak om zich nog langer zorgen te maken over het hele voorval.

Toen de playboy onder het vallende water vandaan stapte, lag er inderdaad een schone pyjama op hem te wachten. Hij droogde zich af en schoot in de frisse kleren. Met de vieze onder zijn arm gestoken, liep hij de badkamer uit. Rogers zat hem op te wachten op het bed, dat nog niet opnieuw was opgemaakt, maar in ieder geval ontdaan van de vieze spullen. De soldaat stond op, pakte de sloop en het onderlaken op en leidde de jonge billionaire de lege gang op. De reis voerde naar de waskamer, waar Steve hem geduldig uitlegde hoe de wasmachine werkte en op hoeveel graden hij de spullen moest wassen. Nadat ze alles hadden ingeladen en het ding hadden aangezet, zetten ze koers naar Caps kamer, waar Tony bij de soldaat in bed mocht kruipen en ze afspraken de volgende morgen de laatste hand te leggen aan Starks bed. Het genie wilde niet dat iemand de grote vlek in zijn matras zou zien. Het zou verraden dat hij zijn blaas niet zo goed onder controle had als je zou verwachten van iemand van zijn leeftijd.