Avengers: Age of Tony | ON HOLD

25. Haal de trekker over

'Mijn God!' Steve klonk geschokt, en hoewel Scott de man niet kon zien, kon hij zich de blik van complete shock goed voorstellen. 'Heeft iemand Bruce al ingelicht?'

'Banner staat klaar, Cap!' Sams stem was nog niet weggestorven, of Lang zag de getinte man in het gezelschap van Barton de hal binnenstormen.

Onmiddellijk trok Starks ontvoerder zijn wapen, en richtte dit op de knul in zijn armen die net begon bij te komen. Opmerkelijk genoeg vertrok Tony geen spier toen het eerste wat hem begroette de loop van een pistool bleek te zijn. Hij keek suf langs het wapen heen naar boven, naar de man erachter. Zijn bewustzijn trapte de denkbeeldige deur neer toen hij Bob herkende. Het probeerde niet langer voorzichtig via het sleutelgat binnen te sijpelen. Nee, het stormde gewoon naar binnen, probeerde met een reactie te komen op de aanwezigheid van Bob.

Tony zuchtte. Blijkbaar was hij nog steeds niet van die ellendeling af. En als er iets was waar Tony Stark een hekel aan had, dan was het wel zo'n idiote doorzetter als de sukkel die hem nu dreigde te vermoorden.

'Weet je.' Tony probeerde te glimlachen, maar zijn lichaam was nog steeds een verdoofde last voor zijn geest. 'Ik wil je niet beledigen of zo, maar ik denk toch echt dat het beter is als we nu weer ieder onze eigen weg gaan. Het was leuk, het was geze-' Hij hield meteen zijn mond toen de loop dichterbij kwam, een plek innam tegen zijn voorhoofd.

Sterven was nooit mijn bedoeling geweest, dacht hij geschrokken. Toen dacht hij aan iets dat hij eens in een tv-serie voorbij had zien komen. Met een enorme wilskracht zette hij zijn arm aan tot bewegen. Hij tilde zijn hand van de grond – en het was zo zwaar, zo onvoorstelbaar zwaar, dat hij niet kon geloven dat deze arm de zijne was – en greep het wapen vast. Uitdagend keek hij op naar Bob.

En het was dat hij te moe was om nog langer bang te zijn, en te uitgeput om nog helder na te kunnen denken, dat hij zei: 'Doe dan. Doe dan, Bob. Haal de trekker over.' Hij probeerde zijn hoofd van de vloer te tillen, meer tegen het wapen aan te drukken met zijn bevroren voorhoofd – te oordelen aan hoe koud hij het had, en hoe lusteloos hij zich voelde. 'Ik daag je uit, Bob. Schiet me neer.'

De spanning in de ruimte was te snijden. Tony hoorde zijn teamgenoten naar adem happen. Ze leken niet te kunnen geloven dat Stark bereid was te sterven. Maar hij was ook helemaal niet bereid te sterven. Hij was bereid te sterven voor hen. En dat waren twee heel verschillende dingen.

Hij zag Bob slikken. Met de seconde begon de hand van de man meer te beven. Iron Man probeerde het wapen stil te houden, maar hij had er de kracht niet voor. Nog een paar seconde langer en zijn hart begaf het door uitputting. Hij was moe, zo verschrikkelijk moe. Toen Bob hem daarstraks kwam ophalen, had hij pas hooguit een kwartier liggen pitten. En dat was de enige keer geweest dat hij had geslapen in zijn tijd hier.

Door de twijfel van Bob, kreeg Clint de kans een pijl op de pees van zijn boog te leggen. Het werd iedereen langzaam duidelijk dat de wetenschapper er het lef niet voor had, dat het nooit zijn intentie was geweest de puber ook daadwerkelijk te vermoorden, hoe bruut en barbaars hij ook met hem mocht hebben omgesprongen.

Tony was er in zijn tijd bij Justin en Bob meerdere keren van overtuigd geweest dat dit het was; dit was zijn laatste keer dat hij daglicht zou zien, zijn laatste contact met de wakende wereld. Hij zou doodvriezen, of verdrinken tijdens één van de martelingen. En toch had hij alles overleefd. Zijn hart klopte nog, hij ademde steeds weer opnieuw zuurstof in. Zelfs zijn vrienden stonden nog geen drie meter van hem verwijderd, er helemaal klaar voor hem dan toch eindelijk te bevrijden uit de klauwen van deze gestoorde wetenschapper.

Hij spreidde opgelucht zijn armen, opkijkend naar het bevende wapen. Hij wist dat hij veilig was. Hij wist dat hij het had gered, en daar was hij zo verschrikkelijk dankbaar voor.