Avengers: Age of Tony | ON HOLD

34. Vallende normaalkrachten

Naar school gaan met een kater was zeker niet het meest eervolle wat hij ooit had gedaan. Iedereen leek op te merken dat er iets met hem aan de hand was. Ieder hoofd draaide zijn kant op als hij langskwam. In het begin had hij zich gewild - bekend - gevoeld. Het had voor heel even net geleken of hij terug was in zijn jonge jaren, waar iedereen hem nog lang nastaarde omdat hij zoveel faam genoot.

Maar al gauw werd het hem duidelijk dat leerlingen staarden. Niet omdat ze hem bewonderden, maar juist omdat ze hem verachtten, raar vonden - anders.

Het was geen geheel nieuwe ervaring. Op de basisschool, wat een internaat was geweest, was hij ook altijd anders geweest. De andere kids haatten hem omdat hij jonger was, en toch slimmer. Ze hadden hem gepest.

Op het middelbaar was hij zo verstandig geweest het niet meer zo ver te laten komen. Maar hij was er niet trots op hoe hij dat voor elkaar had geregen. Het was nou eenmaal zo; niemand pestte een pestkop.

'Maak plaats, Pony!' Flash wrong zich hardhandig langs hem heen, lachte hard om zijn eigen grap.

Tony rolde zijn ogen. "Pony". Wat was dat toch voor een idiote naam?

'Hé Tony!' MJ stootte hem aan. 'Deze kant op, loser.' Ze trok met haar hoofd naar de zijgang die naar links ging. Stark rolde zijn ogen. "Pony", "Loser" - wat werd hij nog meer allemaal genoemd?

Hij ging het meisje achterna. Zijn knallende koppijn werd erger door alle kluisjes die massaal werden dichtgesmeten door studenten. Was het begin van een schooldag altijd al zo lawaaierig geweest? Hij had werkelijk geen idee.

'Tones, waar ga je heen?' Het was Ned. Tony hield abrupt stil. Hij draaide zich behoedzaam om.

Een heel stuk terug wees de gezette jongen fanatiek naar een gesloten deur. 'We zijn er, man!'

Stark zuchtte. Hou je kop erbij, sukkel! Hij wrong zich tegen de stroom in terug naar de drie vrienden.

'Wist ik wel.' Verkondigde hij, wat hem drie sceptische blikken opleverde. Geïrriteerd keek hij weg. 'Waar wachten we op?'

'De leraar.' MJ's niet-zo-heel-enge-achterdochtige-blik maakte nu plaats voor de typische MJ-blik. Ze nam hem in zich op, iets wat ze blijkbaar maar al te graag deed. Misschien was het een gewoonte, misschien een methode om tijd te winnen en haar woorden zorgvuldig te kiezen alvorens wat dan ook te vertellen.

Een moment van twijfel.

Een flinke hap lucht.

'Je ziet er vreselijk uit.' Besloot ze.

'Ehm. . . Bedankt?' Hij voelde opluchting door zijn lichaam vloeien toen de leraar verscheen. Tony besloot zich op de man te concentreren. Hij deed net of hij verdere vragen van het vriendenclubje niet hoorde, en ging blij als eerste naar binnen zodra de deur eenmaal open was.

Helemaal achterin plofte hij neer op een stoel. Hij liet zijn krukken met veel kabaal op de grond vallen, dumpte zijn tas er bovenop en besloot dat zoiets als zijn boeken pakken niet meer was dan zonde van zijn tijd. Wat had het ook voor zin als ze aan het einde van het uur toch weer terug zijn tas in moesten? Dan had hij ze net zo goed helemaal niet kunnen pakken, toch?

Hij leunde achterover. Gapend luisterde hij naar de uitleg van de leraar, bedacht in de tussentijd een miljoen manieren om hetzelfde beter uit te leggen. Als hij voor de klas had gestaan, had naderhand niemand nog vragen gehad, noch zouden de leerlingen problemen ondervinden bij het maken van het huiswerk.

'Mr Parker?'

Het was pas halverwege de les dat de leraar hem eruit pikte.

Tony beschouwde dat als een overwinning.

'Het antwoord is driehonderdtweeënzeventigduizend, meneer. O, en u heeft een fout gemaakt.' Hij gebaarde naar de natuurkundeformule die achter de volwassene op het bord was gekalkt. 'De normaalkracht zou moeten worden vervangen door de valversnelling.'

'Dat was niet mijn vraag, Mr Parker.' De man bewoog niet. Hij stond als bevroren voor de klas. Aan het trillen van zijn linker pupil was op te merken dat hij zich irriteerde, dat het hem niet zinde dat een leerling hem anders had verteld. 'Ik vroeg wat er gedaan zou moeten worden om de aantrekkingskracht van de zon tot de aarde te berekenen.'

'De formule klopt niet.' Herhaalde het genie. Hij zei het langzamer dit keer. Misschien was deze gozer wel achterlijk en kon hij een nieuw concept niet zo snel bevatten als de rest van de mensheid.

'Mr Parker, de zon en de aarde, graag.'

'Uw formule is fout.' Tony kantelde zijn hoofd. Hij had een hoop meegemaakt in zijn leven, maar zo'n stom figuur was hem vreemd. 'Ziet u dan echt niet dat u een enorme fout begaat?'

'Mr Parker.' De man rees zijn stem - en dat was totaal niet nodig, vond Tony. Iedereen kon toch zien dat de vergelijking op het bord onzin was? 'Dit is wat het boek zegt, en ik ben er vrij zeker van dat een lesmethode het beter weet dan jij, een nietszeggend studentje in mijn natuurkundelessen.'

De Avenger fronste. 'Wat geeft u het recht mij een nietszeggend studentje te noemen? Ik vertel u gewoon waar het op staat, en nu besluit u hier een groot schandaal van te maken. Ik wilde u heel wat schaamte besparen, maar blijkbaar stelt u het niet op prijs als iemand u met goede bedoelingen probeert te helpen.' Tony stond op. Hij liep naar de voorkant van de klas. Met zijn hand veegde hij de fout in de formule uit. Hij pakte een krijtje van het bureau en verbeterde de formule. 'Kijk.' Stelde hij, met een knik naar het bord. 'Dat was toch niet zo moeilijk? Nu, neem terug wat u over mij gezegd heeft en ik zal hier nooit met iemand over spreken.'

De leraar reageerde niet. Hij leek te verwerken wat Stark had gedaan. Zijn hoofd liep rood aan. Hij keek woedend naar de paar leerlingen die het waagden te lachen. 'Mr Parker.' Sprak hij langzaam, duidelijk articulerend. 'Ik zet je hierbij uit mijn lessen, en denk er maar niet over om ooit nog terug te komen. Ik hoef je kop hier nooit meer te zien.'

'Dat zal moeilijk worden, meneer. Ik zit hier namelijk op school.' Tony ging terug naar zijn plaats. Hij pakte zijn spullen en vertrok, maar niet voordat hij het antwoord op de vraag van de leraar vlug op het bord had gekrabbeld. Hij wierp het krijtje terzijde en duwde de deur van het lokaal open. 'Het is niet alsof uw lessen ooit toegevoegde waarde hadden!'

'Ik schrijf je in voor het nablijfuur!' Riep de leraar hem na.

'Mij maak je niet bang!' Reageerde Tony onverschillig. Met zijn rugzak over één schouder geslingerd liep hij de lege gang uit. Zijn krukken hield hij in de hand. Die had hij nu niet meer nodig vond hij.

In het lokaal staarde een drietal verdwaasd naar de dichtgevallen deur van het lokaal.