Avengers: Age of Tony | ON HOLD

41. Gisteren

De herinneringen aan gisteren waren vaag. Hij wist dat er iets niet klopte, dat er iets anders was geweest dan het had moeten zijn. Hij had een flauw vermoeden dat het met zijn geheugen te maken had, zoals de afgelopen paar keer het geval was geweest.

Ergens werd hij er wel moe van, van dat steeds opnieuw wakker worden zonder enig idee van wat hij daarvoor had uitgespookt. Maar deze keer was het anders. Deze keer meende hij zich wel iets te herinneren. Het was misschien niet veel, maar in ieder geval meer dan de voorgaande keren.

Hij herinnerde zich Ned, zag zijn gezicht glashelder voor zich, als een foto die hij met zijn geheugen had genomen.

'Fri, bel Ned Leeds.' Tony rolde om in bed terwijl de telefoon over ging.

'Wie is daar?' De puber klonk alsof hij nog half sliep.

Blijkbaar niet eerst naar het scherm gekeken om te kijken wie hem belt. Stark wist dat hij in de contactlijst van de jongen stond.

'Tony Stark. Hi.' Tony lichtte zijn hoofd op van het kussen. Hij leunde op zijn ellebogen terwijl hij door de ramen naar buiten keek. Hij had niet de moeite genomen ze te verduisteren, aangezien hij van te voren al had geweten dat er van slapen deze nacht niet veel zou komen.

'Tomes?' De jongen kreeg de woorden bijna niet uit zijn mond, zo moe was hij. 'Het is twee uur 's nachts.'

'Yeah. Weet ik. Boeit niet.' Stark rolde op zijn rug. 'Zeg, was ik gisteren bij jou?'

'Eh... Gister, nee. Eergisteren wel.'

'Oké, mooi.' Tony haalde opgelucht adem. Hij had een spoor. 'Wat deed ik bij jou?'

Ned slikte. 'Je kwam 's middags aan, had me niet gewaarschuwd van te voren. Je zei dat je weg moest, dat je ruimte nodig had. Je zei dat ik die kon bieden.'

Stark knikte, realiseerde zich dat de jongen dat niet zou kunnen zien en bromde toen wat. 'En verder?'

'Je kwam binnen. We gingen naar mijn kamer, praatten wat over Star Wars - je wist er verrassend veel van. Je kwam met een hele theorie over-'

'Ned.' Zei Tony waarschuwend. 'Blijf bij de kern van de zaak, alsjeblieft.'

'Oh. Juist.' De puber klonk al wat wakkerder dan eerst. 'Opeens barstte je in tranen uit, en, wel...' Terughoudend begon de jongen te vertellen over dat hij naar beneden was geroepen, en dat hij Stark in zijn dakgoot vond bij terugkomst, dat hij nog nooit zo bang was geweest, dat Tony had gesproken over springen en hoe uiteindelijk zijn ouders degenen waren geweest die hem terug naar binnen hadden gepraat.

Stark bleef lange tijd stil, lang genoeg voor Ned om lichtelijk te panikeren. 'Tony? Tones? Ben je daar nog?'

De jonge playboy schudde zijn hoofd om van de deprimerende herinneringen aan zijn jeugd af te komen. De informatie was als een grote stormram bij hem aangekomen, had hem onmiddellijk duidelijk gemaakt dat hij qua mindset in de meest ongelukkige periode uit zijn verleden was beland, de periode waarin hij met een depressie kampte, niet at omdat zijn eetpatroon het enige in zijn leven was wat hij zelf in de hand had. De periode waarin hij vaker mishandeld was door zijn vader dan in alle vijftien voorgaande jaren.

Het was vreselijk geweest, en hij had het klaarblijkelijk gister en eergisteren allemaal herbeleefd.

'Bedankt, kid.' Hij draaide zijn hoofd,  richtte zijn ogen naar buiten. 'Zie je op school, bye.'

Friday hing op, en Tony rolde zich om en perste zijn gezicht in zijn hoofdkussen. Hij jammerde wat, vroeg de God waar hij niet in geloofde waarom juist hem dit allemaal moest overkomen en legde zich er uiteindelijk bij neer. Van slapen kwam niet veel. Iedere keer dat hij zijn ogen sloot, zag hij Howard boven zich uittorenen. In zijn ooghoek zag hij een hand op zich afkomen, maar hij opende zijn ogen steeds voordat hij geraakt kon worden.