Avengers: Age of Tony | ON HOLD

54. Op het politiebureau

Het had ze even gekost om erachter te komen dat Tony opnieuw ertussenuit was geknepen. Barnes had vanochtend om een uur of vijf - de tijd dat de veteraan meestal zijn bed uit kwam - een blik in de billionaires kamer geworpen. Toen had het er aardig op geleken dat deze nog lekker lag te ronken. Om zeven uur echter, ging Scott de kamer binnen; Stark moest wakker worden anders zou hij te laat op school komen. En het was belangrijk dat hij niet te laat kwam, want nog een dag langer naar het gezeur van de leerplichtambtenaar moeten luisteren omdat het er verdacht veel op leek dat de playboy actief aan het spijbelen was - wat hij waarschijnlijk ook aan het doen was, maar goed; daar gingen de Avengers verder niet over - zou waarschijnlijk betekenen dat eerdergenoemde leerplichtambtenaar zeer binnenkort ergens dood in een container zou worden aangetroffen.

Lang had de jongen geprobeerd wakker te schudden, maar kreeg daarmee geen reactie uit de kid los. Hij wreef door de haren die vanonder het dekbed uitkwamen. Zelfs hier reageerde de billionaire niet op. Hij was een uitstekende uitslaper - dat moesten alle helden de man nageven - maar iedere ochtend dat een Avenger zijn hand door de jongen zijn haren had laten glijden had hij op zijn minst zoiets gedaan als met zijn schouders trekken, al was het maar in zijn slaap.

De Ant-Man had daarop het dekbed van wat hij dacht dat Tony Stark was, afgetrokken. Het toonde hem een bonte verzameling van kussens, dekens, knuffels!? en schoolboeken die bij elkaar waren gelegd om overeen te komen met de vorm van een slapende puber. Het haar wat hij voor dat van Tony had gehouden, bleek en zwartgespoten langharige hondenknuffel te zijn geweest.

'GUYS!' Lang schudde zijn hoofd. 'Stark is er weer van tussen!'

Het had de Avengers niet veel tijd gekost te achterhalen hoe Stark het gebouw had weten te verlaten. Toen ze Friday ernaar vroegen, vertelde ze dat ze geen gegevens had van de periode van drie uur 's nachts tot half vier. Tijd genoeg voor de playboy om ervandoor te gaan.

'En wat doen we nu?'

Iedereen keek naar Captain America. Ze vertrouwden erop dat hun teamleider met een plan zou komen.

'Opsplitsen.'

De stad werd over de helden verdeeld. Ze gingen politiebureaus af, luisterden mee met de agenten die buiten op pad waren. Een melding over een inbraak in Manhattan trok Sam Wilsons aandacht. Een kort onderzoek wees uit dat op diezelfde locatie vroeger een woning van de Starks had gezeten.

'Ik denk dat ik iets gevonden heb.' Meldde hij de rest via zijn oortje. Hij kreeg een bevestiging van zijn teamleden dat ze het hadden gehoord, en er snel iemand hem achterna zou komen voor het geval hij gelijk had.

De Falcon nam zijn tijd om te achterhalen naar welk bureau ze de dief hadden gebracht. Hij achterhaalde de nummerplaat van de politieauto die erop af was gegaan. Met de hulp van Friday had hij de wagen snel opgespoord. Hij liep niet veel later het juiste politiebureau binnen. Het tonen van zijn Avengers-I.D. was genoeg om voorbij de wachtruimte te komen. Hij vroeg naar de agenten van politieauto 12. De receptioniste wees hem een gang. Hij werd door de ijzeren deur gelaten door een norse cop.

Het politiebureau stelde niet zo heel veel voor. Hij moest een trap af om bij de verhoorkamers te komen. De eerste twee waren leeg, maar vanachter de derde deur kwamen stemmen. Hij bleef stilstaan voor het spiegelglas en tuurde de kleine kamer binnen.

Aan de stalen tafel zaten drie mensen; twee volwassenen en tegenover hen een kid die zoveel op Tony leek dat het hem wel moest zijn.

Wilson gebruikte zijn status als Avenger om binnen te mogen. Hij zei de twee agenten hem alleen te laten met de kid.

Ze weigerden.

Sam rolde met zijn ogen. Hij gebaarde de kleinste op te staan, nam toen zijn plek in. Hij boog voorover. 'Echt waar, Tony.' Begon hij vermoeid.

De jongen staarde hem vreemd aan. 'Wie moet jij dan weer voorstellen?' Vroeg hij vijandig.

De Falcon probeerde het aan de billionaire uit te leggen, maar hij wilde er niks van horen. De puber bleef volhouden dat hij Sam niet kende, en na vijftien lange minuten waarin hij constant was onderbroken door de achterdochtige agenten - want wat moest een Avenger met deze tiener die al uren volhield dat hij Tony Stark was - gaf de getinte man het op. Hij verliet de ruimte, trof op de gang Scott Lang aan. Hij overlegde met de man, vertelde hem over het probleem. Scott zei onmiddellijk dat Tony het meende, dat hij echt niet meer wist wie ze waren. Hij herinnerde Sam aan de andere keren; op school - toen liep de verjongde playboy weg - en wanneer hij zes was en dacht dat ze op hem pasten omdat zijn ouders op zakenreis waren. Dit was weer zo'n geval.

Ant-Man ging naar binnen. Hij praatte op rustige toon met het genietje,  vertelde hem wie hij was. Tony was in eerste instantie wantrouwend, maar geloofde Lang uiteindelijk. Hij accepteerde met ze mee te gaan, vroeg eerst nog of ze konden aantonen dat ze geen kwaad in de zin hadden.

'Kunnen we niet, kid. Je zult ons moeten vertrouwen.'

Dat antwoord had de filantroop om de een of andere reden gerust gesteld - of hij was te moe om zich nog langer druk te maken over de dingen. Zijn uitdrukking veranderde en hij stelde een paar zeer intiligente vragen - 'Is dit de toekomst?', 'Ik ben een Avenger?' en 'Wat is een Avenger?'

Wonder boven wonder stond de politie de twee helden toe de puber mee te nemen. Terwijl ze voor op een gele cap wachtten, bestudeerde Tony geïnteresseerd de wereld om hem heen. 'Woon ik in New York?' Vroeg hij na lang te hebben gezwegen.

De twee volwassenen waren totaal niet verrast door de vraag. Ze hadden het al tijden zien rondfladderen in Tony's ogen; de wil om alles te weten.

'Ja, samen met de rest van de Avengers.'

Starks ogen werden comisch groot. 'Er zijn er meer van ons!?'

De hele weg kletste Tony ze de oren van het hoofd. Hij verwonderde zich over de billboards op Times Square toen ze er passeerden, en vroeg naar alle gebouwen die nieuw voor hem waren.

'De Empire State Building staat er nog gewoon.' Verzekerde Scott hem lachend

Tony knikte nadenkend. 'Ik mag jullie wel.' Gaf hij toe. 'Ik hoop echt dat jullie te vertrouwen zijn.' Zijn glimlach viel. Hij staarde zwijgend naar buiten.

Als Wilson niet zo intens naar de jongen zijn opgewonden gekwebbel had zitten luisteren, had hij het waarschijnlijk gemist; de zachte fluistering die Starks lippen verliet in de stilte die volgde: 'Ik hoop echt dat jullie geen moordenaars zijn.'