Avengers: Age of Tony | ON HOLD

19. Wat is dit?

Hij lag met zijn rug op een metalen tafel. Zijn hoofd bonkte als een bezetene. Goed, zoveel had hij duidelijk. Voorzichtig probeerde hij te gaan zitten, hand tegen zijn gloeiende voorhoofd gedrukt. Hij jankte klagelijk, kneep zijn ogen stijfdicht. Hij proefde bloed, merkte zo op dat hij wel erg hard op zijn lip beet. Kreunend probeerde hij zijn stijve lichaam te ontspannen. 'Mwah!' Hij rekte zich slaperig uit, nog altijd niet bewust van zijn omgeving. Hij nam aan dat hij op de één of andere party op het aanrecht in slaap was gesukkeld. Zoiets gebeurde wel vaker.

Knipperend opende hij zijn ogen, en keek onderzoekend om zich heen. Wow, oké. Geen keuken. Hij liet zich van de tafel glijden. Aan zijn voeten zaten slecht gestrikte sneakers, waar zijn voeten in heen en weer gleden bij iedere stap die hij zette. Hij droeg een wollige trui en een gescheurde skinnyjeans. Beiden kledingstukken kon hij zich niet herinneren in zijn bezit te hebben, maar ze waren voor jongens bedoeld. Het zou dus wel kloppen.

Nieuwsgierig struinde hij rond door het lab. Hij herkende geen van de dingen die hier lagen. Des te meer redenen om eens een kijkje te nemen.

Fronsend stond hij over een slecht prototype van een raket gebogen. Hij bekeek de blauwdrukken die erbij lagen, richtte zijn ogen nog eens op de raket en verdiepte zich toen weer in de tekeningen. Zijn concentratie werd verbroken met het horen van een opengaande deur. Hij draaide zich verrast om en zag een vreemde gozer in dokterstenue op hem afkomen. Snel legde hij de blauwdrukken neer en stapte weg bij de tafel. Hij kantelde nadenkend zijn hoofd, bewoog niet toen de man zijn kin beet nam en hem aandachtig bekeek.

'Hoe voel je je vandaag, Anthony?'

Tony merkte op dat de dokter-dude een lage basstem had. Het was een toon die hem geruststelde, ook al wilde hij liever niet toegeven dat iemand zo'n effect op hem kon hebben.

Onverschillig haalde hij zijn schouders op. 'Prima.'

'Geen hoofdpijn, misselijkheid, ademproblemen?' Vroeg de man zachtjes.

Stark dacht na. Hij kon vertellen over de koppijn, maar viel deze meneer wel te vertrouwen? Wie was dit überhaupt? Het kon een vader zijn van een klasgenoot, of een uitvinder die interesse had in zijn projecten. Misschien was dokter-dude wel een gestoorde wetenschapper die misbruik wilde maken van zijn vaardigheden?

Hij schudde lachend zijn hoofd. Hij vond het fantastisch om complottheorieën te bedenken. Alleen zo kon hij verveling tegen gaan, en zichzelf ervan beletten zomaar iedereen te vertrouwen. 'Nope.' Hij keek naar de raket waar hij al ruim tien minuten over had staan speculeren. 'Hé, doc.' Hij wees met zijn duim naar het prototype. 'Vind je het erg als ik daar wat aan sleutel?'

De dokter-figuur grijnsde naar hem. 'Natuurlijk niet, Anthony. Ik ben hier alleen om te kijken of je je goed voelt. Ik moest trouwens van je vader doorgeven dat Justin Hammer voorlopig graag gebruik wil maken van je vaardigheden.'

'Geen probleem.' De vijftienjarige jongen richtte zich op de raket. Pas toen de dokter weer verdwenen was, keek hij op. Hij kantelde opnieuw zijn hoofd. Howard wilde dat hij iemand anders hielp? Dit kon niet kloppen.

Ondanks zijn achterdocht, concentreerde hij zich op de raket. Hij haalde een paar keer diep adem om de misselijkheid en de hoofdpijn te bedwingen, en boog zich toen over de blauwdrukken. Er waren zoveel fouten die hij dit concept uit moest verhelpen.

De volgende keer dat hij wakker werd, had hij geen idee wat er allemaal was gebeurd. Hij wist alleen nog dat hij een leeftijds-akkefietje had en deze kelder zeker niet een plek was waar hij eerder was geweest.

'Anthony, mijn jongen!' Justin Hammer kwam opgewonden binnenlopen. In zijn handen hield hij een dienblad met eten erop. De ex-CEO van Hammer Industries bewoog behendig het ondergrondse, achtergestelde lab door en zette het eten naast Tony neer.

Stark knipperde herhaaldelijk met zijn ogen. Wat was hier aan de hand? Hammer die aardig deed? Toen pas zag hij alle wapens die hem omringden. Stapels en stapels vuurwapens en raketten lagen op de werkbanken. De jonge playboy sprong van de tafel af. Hij wees er verbaasd naar. 'Wat is dat?' Zijn stem was hees, half volwassen, half kinderlijk.

'Dat?' Justin glimlachte geruststellend naar hem. 'Anthony, dat zijn jouw uitvindingen. Je bent me aan het helpen, weet je nog?'

Tony schudde zijn hoofd. Hij maakte geen wapens meer. Hij was geen vriend van Justin. Hij had geen gescheurde skinnyjeans in zijn kast hangen en, voor zover hij wist, was hij allergisch voor wollen truien. Die dingen jeukten als de pest. Nu hij erover nadacht. . . Hij krabde zichzelf zuchtend, wriemelde ongemakkelijk in de warme trui.

'Anthony?' Hammer boog bezorgd naar voren.

Stark staarde de man recht aan. Hij verstijfde even. . . en toen voorzag hij de volwassene beleefd van een bloedneus. Ten minste; in Tony's ogen was het beleefd. De man had hem proberen te vermoorden. Een bloedneus was niks tegenover zo'n daad.

'Ahw.' Hammer leek zijn best te doen niet boos te worden. Dat maakte de puber nerveus. Wat was er in God naam gaande? Hij struikelde een paar passen achteruit.

'Anthony, jongen.' Justin glimlachte gepijnigd. 'Hé, kid. Neem even rust, oké? Ik ben zo terug. Moet alleen even wat checken, goed?'

De jongen zei niks. Hij keek toe hoe de volwassene zich het verouderde lab uit haastte. Een zachte klik verried dat hij de labdeur achter zich op slot had gedaan. Bevend bleef Tony op zijn plek staan.

Hij verroerde geen vin.