Avengers: Age of Tony | ON HOLD

60. Van A naar B

Hij herinnerde zich de man nog, de vent die verderop aan een tafeltje zat op een het terrasje in Central Park. Hij kon de man verder niet plaatsen. Het beeld van hem stamde uit een herinnering die zo onverklaarbaar was, met een einde zo plots en zonder ontknoping, dat het te absurd was geweest om meer dan een droom te zijn.

De man keek al een tijdje subtiel naar hem en zijn vrienden. De volwassene keek net vaak genoeg weg om het te doen lijken alsof hij hooguit wat nieuwsgierige blikken hun kant op wierp.

Maar deze nieuwsgierige blikken waren al een stuk of twintig keer hun kant op geworpen. Tony kon voelen wanneer de man zijn rode kraaloogjes weer op hem richtte, ze over hem en zijn vrienden liet glijden, zoekend, genadeloos, doordringend.

'Ik betaal.' verklaarde de verjongde playboy. Er lag nog onaangetast eten te glanzen op hun borden.

Vier paar ogen schoten naar hem.

'Tony,' suste Betty - ze moest zijn opgejaagde toon hebben opgemerkt. Haar fijne hand gleed naar zijn arm toe.

Snel stond het genie op. 'Ik betaal.' herhaalde hij, dringender nu. Hij hoopte dat ze zijn hint begrepen, dat hij heel graag weg wilde omdat die nare man hem een slecht voorgevoel gaf.

'Alright Tones.' Peter was de enige die bereid leek dan maar te vertrekken.

Nu Parker over stag was, zag ook Ned in dat er iets gaande was. Waarom zou Tony anders zo abrupt weg willen?

Eindelijk ging bij MJ ook een lampje branden. Voor een moment leek ze te zijn vergeten dat ze met Puber Tony Stark aan tafel zat, dat die versie van de billionaire gevat genoeg was om gegronde redenen te hebben om plots weg te willen. Ze tikte vlug Betty aan, terwijl ze haar spullen bij elkaar zocht. 'Opschieten.' sprak ze het meisje toe, volgde daarna met een simpele leugen om hun gehaaste vertrek te kunnen verklaren: 'De film begint zo.'

Zelfs toen ze het terras verlieten, zat het Tony nog niet helemaal lekker, maar toen hij achterom keek, was de vreemde vent verdwenen.

***

'Ik begrijp het niet.' zei Betty zachtjes, 'Waarom moesten we weg?'

'Een voorgevoel.' bromde Tony. Hij was niet graag bot tegen het meisje – ze was nog steeds zijn zonneschijn op donkere dagen – maar wilde zijn gedrag liever niet nader hoeven verklaren.

'Tony.' zuchtte ze. 'Ik snap dat je onrustig bent, maar niet overal loert gevaar.'

De verjongde Avenger wilde dat hij haar kon geloven, maar diep vanbinnen wist hij dat ze ongelijk had; overal loerde gevaar. Hij kon het weten: zelfs van zijn bloedeigen vader kon hij nog klappen verwachten. 'Mmhm.' Hij hoopte dat het genoeg was om haar erover te laten ophouden.

Peter moest wel een geschenk uit de hemel zijn, want opnieuw was de jongen degene die de onuitgesproken boodschap wel meekreeg. 'We kunnen naar de skatebaan gaan.' stelde hij voor.

Tony vond het een geruststellende gedachte; de skatebaan lag vlak bij de weg, juist om te voorkomen dat het in het decor zou veranderen van lugubere zaakjes. De huidige locatie zorgde echter op zijn eigen manier voor overlast.

Het was niet druk op de baan. Drie jongens op een BMX vormden de enige skaters. Aan de overkant van de baan stond een groep meisjes die al roddelend met een schuin oog de BMX'ers in de gaten hield.

"Skatebaan" was misschien niet het juiste woord; het deed meer aan als een immens drooggevallen zwembad dat een vage kunstzinnige vorm had meegekregen van de ontwerper.

De poel was groot genoeg voor Tony om een plekje te vinden op de rand zonder daarbij iemand in de weg te zitten. Met één been bungelend in de diepte en het andere opgetrokken tegen zijn borst bestudeerde hij de jongens op hun BMX.

Tussen de bomen achter het skatepark was nog net de doorgaande weg te zien. De aanblik van felgekleurde autodaken die glommen in de zon stelde hem enigszins gerust. Maar het was waarschijnlijk de wetenschap dat een van de mooiste wandelpaden van het park vlak langs de skatebaan voer met niet meer dan een rij iepen ertussen. Als de man van het terras hier probeerde hem of een van zijn vrienden iets aan te doen, hoefde hij alleen een gil te geven en een voorbijganger zou begrijpen dat er iets niet in de haak was.

'Tevreden?' Peter kwam naast hem zitten.

Tony knikte. Hij legde zijn kin op zijn knie, haalde diep adem. Het was bijna alsof hij de man nooit had opgemerkt.