Avengers: Age of Tony | ON HOLD

48. Een stalamp en migraine

Hij had er heel wat voor over moeten hebben - was bijna aangereden door een trein - maar hij hoefde op zijn minst nog niet terug naar huis. Peter nam hem rechtstreeks mee naar het appartement van de Parkers.

Ergens was het het hem wel waard geweest. Hij wilde zich absoluut niet moeten vertegenwoordigen tegenover de Avengers. Het leven was al zwaar genoeg zonder dat hij aan hun moest uitleggen waarom hij het huisarrest dat ze hem hadden gegeven zo stellig negeerde.

'M'n rug!' Hij kreunde luid toen Pete hem voorzichtig op de bank liet zakken. De jonge playboy kneep zijn ogen dicht. Het zwakke schijnsel van de stalamp in de hoek van het appartement was al genoeg om hem een migraine te bezorgen.

'Sorry, sorry.' Underroos trok zijn masker van zijn hoofd. 'Ik zal je wat water brengen.'

Terwijl de jongen naar de gootsteen verdween, nam Tony de tijd volledig op te gaan in de pijnen van zijn lichaam. Het deed allemaal veel te veel zeer om het nog langer te kunnen negeren.

May was al naar bed. Hij was langer buiten geweest dan hij had gedacht. Pete hielp hem met het water, bracht zijn protesterende lichaam niet veel later naar bed.

Het dekbed stonk naar alcohol. Zijn geur hing nog in de dekens. Een klein vleugje van hem had zich door de kamer verspreid.

Tony snoof, trok zijn neus op in puur discomfort wanneer Peter het trapje beklom en in het bovenste bed kroop. De spijlen kraakten protesterend en het ijzeren stapelbed piepte en kraakte onder Parkers gewicht.

Het licht ging uit. Ze lagen in het donker in de stilte.

'Mr. Stark?'

De verjongde billionaire kon uit de toon opmaken dat de puber iets op zijn hart had wat hij kwijt moest. Hij bromde.

'May vermoordt ons als ze u hier morgen ziet.'

De playboy merkte hoe onbedoeld zijn mondhoeken omhoog kropen. 'Oh...' Zuchtte hij. 'Doden gaat ze ons zeker.'

* * *

De volgende ochtend bij de Parkers was in een waas aan hem voorbij gegaan. Lang had die dan ook niet geduurd; hij en Petey-Pie hadden zich moeten haasten naar school. Tony had voor het eerst in zijn leven met de Subway gereisd - hij vond dat gisteren niet telde want ver was hij nooit gekomen - en erin gegeten. Hij was door de eerste lessen van die dag heengefietst, was met MJ koffie gaan halen bij de Starbucks vlakbij school in het tussenuur - schijt aan zijn huisarrest - en had het voor elkaar gekregen Flash niet op de tenen te trappen, of toch op z'n minst niet in het gezicht te meppen toen de pestkop hem opzettelijk had laten struikelen. Hij kletste zich onder de straf uit waarmee de meeste leraren hem wilden opzadelen omdat hij geen boeken bij had.

Kortom: tot dusver kon zijn dag niet stuk.

'Hey, Toontje!'

Stark draaide zich sneller om dan zijn hoofd kon verwerken. Hij stommelde, op zoek naar zijn evenwicht, terwijl zijn blik die van Jack vond.

Oh ja. En dan had je hem nog. Hij zag de meerdere jaars niet als een pestkop zoals Flash, eerder als een ongelukkige geïnteresseerde. Maar nu de knul alleen was, zonder al zijn vrienden - waarschijnlijk omdat hij geloofde dat hij Stark wel alleen aankon - en Tony niet dubbel zag van de drank, was hij niet van plan zich zo makkelijk gewonnen te geven.

Hij stapte dapper op de grotere jongen toe. 'Hi Jack.' De woorden  bevatten gif. Hij lette er goed op niet tegen de kluisjes aan te gaan staan. Als Jack zich dan voor hem schaarde, was er geen enkele ontsnappingsroute meer beschikbaar - en het was zeker niet zo dat de leerlingen van Midtown High hem te hulp zouden schieten mocht dit misgaan en hij toch weer in de ruwe handen van Jack belanden.

'Goed je weer te zien.' De puber probeerde zichzelf een houding te geven. Hij leek onzeker, keek een moment weg, zocht toen Starks ogen weer op.

Tony herkende de blik in de jongen zijn ogen: hopeloze verliefdheid. Zoiets was gevaarlijk, zeker als de liefde eenzijdig was en van een groter, ouder en vele malen sterker iemand kwam. Als zo'n type zijn zin niet kreeg, was hij nog wel eens geneigd zijn wil af te dwingen.

'Ziek geweest? Je was absoluut hammered op het feest van Mark.' Hij wreef ongemakkelijk over zijn bovenarm.

Al dat onrecht dat hij Tony had aangedaan, van het huiswerk en het in elkaar slaan tot het betasten, en dan nog denken - hopen - op een gewone conversatie. Stark kon zichzelf amper in de hand houden. Hij was zo klaar met deze gozer.

'Wist je dat je homoseksueel was?' Hij hield iemand niet graag zijn seksualiteit voor, maar dit kon wel eens het leed verklaren dat Jack hem had bezorgd. 'Ik oordeel niet, alleen benieuwd.'

Hij wist van vroeger dat jongens die met hun seksualiteit worstelden nog wel eens domme keuzes konden maken, precies zoals Jack had gedaan bij hem - niet dat hij de eerste was, maar dat deerde Stark nog maar weinig. Hij was het gewend, van dat hij veertien was tot ver nadat hij Iron Man was geworden; nog steeds vielen al deze mannen op hem die niet goed wisten wat ze met dat nieuwe gevoel aanmoesten. Sommige waren gelukkig getrouwd met een vrouw, hadden totaal geen behoefte aan de realisatie dat zij weleens op meerdere of het andere geslacht konden vallen. Tony wist niet waarom iedereen er juist bij hem achter moest komen, maar goed - ergens verdiende hij het ook wel, nam hij aan, want hij claimde al eeuwen onweerstaanbaar te zijn, was zelfs meerdere keren uitgeroepen tot knapste man van het jaar door People.

Jack liet een spottend lachje horen. Het klonk echter meer als een geluid waarin hij zijn ongemak probeerde te verhullen. 'Ik ben geen homo.'

Tony keek hem recht aan. Hij hield zijn stemvolume laag. Als deze jongen het nog niet wilde inzien, dan was dat voorlopig prima - als hij hem er maar niet mee lastig viel want dan zou hij toch echt actie moeten gaan ondernemen. 'Er is niks mis mee om homoseksueel te zijn.'

Jacks hand schoot naar de kraag van zijn MIT-trui - in nog geen honderd jaar kreeg Parker dit ding teruggebracht alsof het al die tijd al zijn eigendom was geweest - en Tony piepte want zijn lichaam was nog steeds beurs van de val van het perron, en hoofdpijn lag op de loer door de vele input die hij momenteel kreeg met alle random flashbacks van zijn jeugd. Maar voordat Jack hem de wc's kon binnentrekken en het verder kon nemen dan alleen wat afgedwongen gestreel van zijn zij, klonk MJ's stem door de gang en zag Jack zich gedwongen dit voorlopig te laten rusten.

'Loser, de pauze is om! Waar wacht je op?' Ze wierp een blik naar Jack. Tony liep op haar af voordat ze vragen kon gaan stellen. Hij wierp een blik achterom, maakte Jack duidelijk dat, ook wat hem betrof, dit nog niet voorbij was.

'Waar ging dat over?' Michelle knikte over haar schouder vaag naar Jack terwijl ze wegliepen, nam niet eens de moeite de jongen zijn naam nog langer van haar lippen te laten rollen.

'Gewoon wat bijgekletst.'

MJ keek hem ongelovig aan. 'Tones,' Zei ze serieus. 'Die jongen heeft je gebruikt toen je dronken was. Hij heeft je betast notabene. Je kletst niet gezellig bij met zo'n gozer.'

Tony liet zich niet kennen. 'Goed,' Mokte hij. 'We hebben het uitgepraat.'

Michelle hief haar handen ten hemel. 'Als ik je nog vijf minuten langer alleen laat, is dadelijk de hele school bevijand met je.'

'Bevijand?'

Ze zuchtte diep, alsof ze teleurgesteld in hem was. 'Het tegenovergestelde van bevriend, idioot.'