Avengers: Age of Tony | ON HOLD

16. In de Zesde Hemel

Bruce stond met Hank Pym en Scott Lang over een tafel in het lab heen gebogen. Banner legde net de laatste hand aan zijn uitleg, toen iemand aan zijn broek trok. Verrast keek hij neer en zag Tony met een uitdrukkingloze blik naar hem opkijken. 'Hey, knul.' Groette de wetenschapper zachtjes. 'Wat kan ik voor je betekenen?' Hij was niet verbaasd toen het de jongen even kostte om te reageren. Sterker nog, het leek de kid altijd wat tijd te kosten met een antwoord of een reactie te komen.

Banner knielde voor de worstelende billionaire neer. Hij glimlachte toen hij een blad met een gedetailleerde tekening kreeg aangereikt. Nieuwsgierig bekeek hij de keurige schets van een wapen dat hem bekend voorkwam. 'Tony, wat is dit?' Vroeg hij geschrokken. Hij kon niet geloven dat een zesjarige jongen met zoiets rond liep. Dit was een schets van een wapen dat het leger nog tegen hem – tegen de Hulk – had gebruikt. Wat moest Stark hiermee?

'Voor Howard.' De kid knikte naar zijn tekening. 'Hij vroeg me dit te maken voordat hij vertrok.'

De wetenschapper kroelde de knul door zijn donkere haren. 'Ik zal er zeker van zijn dat hij dit krijgt, Tony. Ga nu maar.' Hij wees naar de deur van het lab. 'Ik ben midden in een bespreking.'

De ogen van de jonge uitvinder werden zo groot als schoteltjes. 'S-Sorry.' Prevelde hij gehaast. De jongen draaide zich op zijn hakken om en rende zo hard als hij kon weg. Bruce ging zuchtend staan. Niet te geloven dat dit hun Tony was. De kid verontschuldigde zichzelf al als hij een glas omstootte.

Hij draaide zich verontschuldigend om naar Hank en Scott, die beiden ongelovig keken naar de plek waar Stark net nog had gestaan, bang om een tekening aan hem te geven.

'Was dat hem?' Fluisterde Dr. Pym, ogen op de dicht zwaaiende labdeur gefixeerd.

Banner knikte en richtte zijn aandacht terug op de vooruitgang die ze tot nu toe hadden geboekt wat het onderzoek over Tony's situatie betrof. De tekening schoof hij opgevouwen in de binnenzak van zijn labjas. Dit was iets waar hij het met het team nog eens over moest hebben. De kleine Stark kon niet blijven denken dat hij een vader had aan wie hij op tijd resultaten moest kunnen tonen. Hij kon niet geloven dat in de afgelopen drie dagen – de tijd die Dr. Pym had nodig gehad naar New York te komen – Tony's besef was teruggedrongen tot dat van zijn zesjarige zelf.

Op de gang snelwandelde de kleine billionaire met neergeslagen ogen terug richting zijn slaapkamer. Hij durfde niet op te kijken als hij iemand passeerde. Pas toen de aardige puber hem riep, bleef hij stilstaan. Ongeduldig wipte hij van zijn ene op zijn andere been, tot hij zich realiseerde hoe onbeleefd dat moest overkomen op de tiener. Hij dwong zichzelf stil te staan en te luisteren naar Mr Parker.

'Is er iets?' Vroeg hij aan de grotere jongen. 'H-Heb ik iets fout gedaan?' Hij onderdrukte een rilling. Bang zijn was voor watjes. Starks waren geen watjes. Starks waren sterk, kenden geen angst. Stark was niet voor niets Duits voor sterk. Dat had zijn vader zelf gezegd.

'Wat? Tony, nee.' Mr Parker knielde voor hem neer. 'Ik vroeg me af of je zin had om met me te spelen.'

'Spelen?' De kleine filantroop kantelde zijn hoofd. Hij kon zich zoiets als spelen herinneren van vroeger. Maar Howard had speelgoed uit het herenhuis verbannen toen hij drie was, en hem geslagen als hij hem erop betrapte lol te trappen op een andere manier. Angstig zette hij een stap terug, besloot dat het niet netjes was zomaar weg te lopen, en bleef bevend staan.

'Ja.' Peter knikte opgewonden. 'Ken je Lego?' Hij bood het kind geen tijd te reageren. 'Natuurlijk ken je Lego! Het is nog van voor jouw tijd!' Mr Parker begon hem enthousiast mee te slepen, in de tegenovergestelde richting van Tony's kamer. De jonge Stark wist niet eens zeker of hij wel het recht had rond te hangen in de rest van het penthouse. Hij raakte licht in paniek, maar was te bang om de opgewonden jongen tegen te werken.

'W-Waar gaan we heen?' Hij keek verlangend achterom, naar waar zijn kamer ergens lag. Hij wilde terug naar zijn bureau, naar zijn tekeningen. Howard ging niet blij met hem zijn als hij stopte om zoiets onzinnigs te gaan doen als "spelen".

'De woonkamer.' Mr Parker bracht hem de genoemde ruimte binnen en groette blij de drie volwassenen die voor de banken op de grond zaten, omringd door ontelbare dozen Lego.

'Ik ga liever terug naar mijn kamer,' Piepte Tony. 'a-als u dat niet erg vindt.'

'Tony, ik vind het verschrikkelijk als je me alleen laat met die drie barbaren daar!' Pete tilde hem de laatste meters naar het wollige kleed. 'Ga zitten.'

Weifelend liet de kid zich op de grond zakken. Hij weigerde de andere aanwezigen aan te kijken. Onzeker wriemelde hij met de rand van zijn shirt. Hij pakte de doos die hem was toegeworpen op toen Mr Parker hem zei het open te maken. Hij wierp de Legoblokjes voor zich neer. Na wat aanmoedigende kreten van de volwassenen en de puber, begon hij blokjes op elkaar te klikken. Hij merkte niet hoe hij opging in zijn spel, tot hij klaar was. Afwachtend toonde hij zijn bouwwerk aan Mr Parker.

'Wow, Tony.' De tiener klonk erg verbaasd. Meteen werd het kind nerveus, bang dat hij iets verkeerd had gedaan.

'I-Is het niet goed?' Vroeg hij.

'Tony, het is fantastisch!' Krijste de jongen terwijl hij de Legoreplica van een handgun overpakte. 'M-Maar het is zo. . .' Hij bestudeerde de details die de zesjarige met Legoblokjes had weten aan te brengen. 'gewelddadig, vind je niet?'

Stark stopte met glimlachen. Hij had iets fout gedaan. Hij had Mr Parker boos gemaakt. 'S-Sorry, Mr Parker. Het was niet mijn bedoeling.' Haastte hij zich te verontschuldigen.

'Kid, Stop.' Peter deed alsof hij met het Legowapen op Captain America schoot, iets wat in Tony's ogen ongehoord was. Hij was verrast te zien dat Mr Rogers het spel meespeelde en lachend achterover zakte tegen de bank. 'Probeer je de volgende keer gewoon aan de gebruiksaanwijzing te houden, oké? Of je bouwt iets anders!' Mr Parker lachte uitbundig. 'Maar haal dat koppie van je uit die wapens.' Hij tikte zachtjes tegen Tony's slaap. 'Hebben we een deal, kid?'

De billionaire knikte gehaast. 'J-Ja, Mr Parker.'

De puber schudde zijn hoofd. 'Tony, stop met dat gemister. Elke keer dat je me Mr Parker noemt, voel ik een haar grijs kleuren. Je doet me zo belachelijk oud lijken!' De tiener reikte naar een grote doos achter hem. Hij legde het op de jonge Stark zijn gekruiste benen. 'Alsjeblieft, Lego Technic. Het is eigenlijk voor kids vanaf zestien jaar, maar ik denk dat je dit wel aan kan.' De puber klopte bovenop de kartonnen doos, en trok Tony's aandacht naar de vette Audi R8 die erop stond. 'Misschien krijg je het wel voor elkaar een motortje te bouwen zodra je klaar bent.'

'Dankjewel, Mr-'

De puber trok een wenkbrauw op.

'Peter.' Haastte Tony zich te zeggen. 'Dankjewel, Peter.' Ik zal er zeker van zijn dat dit de beste op afstand bestuurbare auto ooit wordt!'

Parker glimlachte droevig. Weer iets dat Tony te serieus nam. Hij onderdrukte de neiging de kid een aai over de bol te geven, wetend dat het niet op prijs zou worden gesteld. De jonge Stark zou alleen onzeker worden van zijn poging affectie te tonen.

Hij richtte zijn aandacht op zijn eigen bouwset. Af en toe wierp hij een blik op het bouwwerk van zijn mentor. Hij haatte het Tony zo te moeten zien; onzeker, bang als iemand te wild bewoog, erg vergevingsgezind als iemand hem iets aandeed, en bovenal streng voor zichzelf. Wat – of beter gezegd; wie – had Stark zo gemaakt? En waar was het sarcasme en het geplaag toch naartoe?