Avengers: Age of Tony | ON HOLD

7. 'Je gaat vallen, son!'

Hij was in Banners lab, lag op zijn rug op een metalen labtafel. Blauwe scanners gleden over zijn lichaam. Friday en Brucey probeerden momenteel uit te zoek wat er met hem was gebeurd. Ze bekeken de beveiligingsbeelden van de nacht waarin hij jonger was geworden. Behalve een hoop gekreun en veel te veel geschop, was er geen groene magie te zien die de kamer verlichtte tijdens zijn onrustige slaap. Hij begon de nacht als een volwassene en kwam eruit als een tiener met stemproblemen. Als je de acht uur doorspoelde op hoog tempo kon je zien hoe zijn schouders langzaam smaller werden, zijn baard terugdrongen tot niks en zijn haar ietwat langer werd dan hij het tegenwoordig had.

'Vreemd.' Bruce bekeek de data die hij binnenkreeg van de scans. 'Er is niks mis met je.'

Tony ging rechtop zitten. 'Is dat niet juist goed nieuws?' De toon van zijn Science Bro stond hem niet aan. Hij was gezond. Goed nieuws, toch? Behalve zijn Arc Reactor, die niet verdwenen was toen hij sliep, zag hij er exact zo uit als ongeveer dertig jaar geleden.

'Je hebt gelijk.' Banner tikte fanatiek op het toetsenbord en selecteerde wat informatie op het scherm. 'Maar, aangezien er niks mis is, weet ik niet waar ik moet beginnen met zoeken.'

'Start met Hammer.' Stelde de jonge playboy voor. 'Ik weet zeker dat hij ermee te maken heeft.' Hij sprong van de tafel af en liep naar de keuken aan de zijkant van Bruce's lab. Gedachteloos begon hij de kastjes en de lades uit te mesten. Hij negeerde Banners vraag toen deze vroeg waar hij mee bezig was. Triomfantelijk trok hij een aangebroken fles alcohol tevoorschijn. Hij zette de opening aan zijn lippen en dronk enthousiast een paar slokken.

'Hé! Waar denk jij mee bezig te zijn!' Zijn vriend zag een beetje groen toen hij de fles uit zijn handen trok en buiten zijn bereik hield. 'Dit is geen spul voor kids, Tony.' Hij zwaaide met de fles. De drank klotste tegen het glas aan en schitterde in het bleke licht van de TL-balken.

Stark knipperde traag met zijn ogen en staarde naar de doorzichtige fles. Hij likte zijn lippen af, hongerig naar meer. 'Geef terug.' Eiste hij, zonder zijn stem te verheffen of boos te worden. Hij stak alleen zijn hand uit en maakte grijphandjes naar de alcohol.

'Wat?' De wetenschapper zette de drank weg in een hoge boekenkast, op een plek waar de puber zonder stoel nooit bij zou kunnen. 'Nee, Tony. Je bent vijftien, in de groei. Alcohol is slecht voor je.'

De billionaire liet de informatie even op hem inwerken. 'Maar jullie drinken het ook.' Beargumenteerde hij, zijn ogen op de alcohol achter Bruce gericht. 'Ik drink het zo vaak. Waarom zou dit een uitzondering moeten zijn?'

'Omdat je vijftien bent!' Er verscheen meer groen in de nek van de wetenschapper. 'Mijn God, Tony!' Hij streek met zijn hand over zijn gezicht. 'Je krijgt het niet. Punt.' Hij draaide zich om en ging terug naar de computer. 'Nee, Tony!' Riep hij toen het verjongde genie richting de boekenkast schuifelde. 'Nog één stap en je staat buiten!' Dreigde hij toen de jongen niet stopte.

Stark dacht dat de wetenschapper blufte. Bruce was nergens zonder zijn geniale ingevingen. Voorzichtig sloop hij nog wat dichterbij, en voor hij het wist stond hij naar een dichte deur te turen. Hij schudde zijn hoofd en bekeek de deur opnieuw. Het gladde glas waar hij niet doorheen kon kijken omdat Banner hem zelfs niet een beetje bij het onderzoek wilde betrekken, blokte hem volledig uit.

Hij sloeg met zijn vuisten tegen het glas en riep naar zijn vriend. Toen dat niks uithaalde, draaide hij zich af van de glaswand en banjerde naar de gamekamer. Hij accepteerde Sams uitdaging voor een potje Mario Kart en verloor met een fotofinish. Door deze nederlaag werd zijn verlangen naar een glas sterke drank gevoed. Hij excuseerde zich niet veel later en zocht de bar op. Daar knielde hij neer voor de afgesloten drankkast en probeerde de deurtjes te openen. Door het glas heen kon hij de flessen zien liggen. Hij probeerde de kast open te krabben tot bloedens toe. Maar Bruce was hem een stap voor geweest en had ervoor gezorgd dat de alcohol onbereikbaar was. Krijsend hamerde hij met zijn voorhoofd tegen het glas, maar er gebeurde niks. Zelfs geen krasje. Hij klauwde aan het slot en brak zijn nagels. Hij huilde wat over het grote verlies, omdat die prachtige flessen nu stof lagen op te vangen achter deze vervloekte deurtjes.