Avengers: Age of Tony | ON HOLD

9. Peter Parker is een vreselijke oppas

De deur van het appartement ging open. Steve schoof hem praktisch in de handen van May Parker en liet zijn koffertje naast hem op de grond vallen. De soldaat bedankte de vrouw met een knikje en holde de trappen af. Tony keek achterom, naar de blonde kop van Rogers die al gauw uit het zicht verdween. Onzeker richtte hij zijn bruine ogen op Peters tante. 'Hey.' Hij bukte zich om zijn logeerspullen op te pakken, maar de dame was hem voor. Ze greep zijn koffertje, trok hem verder naar binnen en deed de deur achter hem dicht.

'Pete is in de woonkamer. Het bericht over je komst kwam wat onverwacht dus Ned en MJ zijn er ook.' Ze verdween met zijn spullen de kamer van haar neefje binnen.

De jonge Stark knikte en marcheerde het bekende halletje uit, de rommelige zithoek binnen. Hij groette zijn stagiair en deed alsof hij de andere twee pubers nog nooit van zijn leven had gezien. Hij werd voorgesteld als Peters oppaskind en dat was nog erger dan toen hij voor zijn neef doorging – die nu trouwens ziek zou moeten worden gemeld, wat voor problemen met die leerplichtsambtenaar van begin deze week ging zorgen.

Ned vond hem net zo fascinerend als de voorgaande twee "eerste ontmoetingen". De billionaire had nu al kennis met de kid gemaakt als Tony Stark en als Tony Parker, en nu ging hij door voor Tony Lang. Dat zou hem familie moeten maken van Scott Lang, die weer een dochter had, en zij zou dan zijn wat zijn? Nichtje?

Hij schudde zijn hoofd. Veel te veel gedachten op hetzelfde moment.

MJ was helaas niet voor één gat te vangen. Ze bestudeerde hem met haar oordelende blik. 'Waarom?' Vroeg ze, zonder weg te kijken van Iron Man. 'Waarom, Parker, heet iedereen in jouw omgeving Tony?'

De puber haalde zijn schouders op. 'Toeval.' Hij trok de jonge Stark naar zich toe en zette hem naast zich neer op de bank. 'Heb je dorst?'

Tony knikte.

'Limonade?'

Damn, de kid kende hem te goed.

Later besloten de drie pubers hem mee te nemen naar het park. Peter had zijn oude skateboard bij zich en een helm zat losjes op zijn hoofd. In het park, buiten de hekken van het skategebied, werd Stark opgetuigd. Hij kreeg de helm op zijn kop gedrukt, de elleboog-, knie- en handbeschermers omgegespt en het skateboard in zijn handen geduwd. Hij werd bovenaan de rand van de kuil neergezet en daar aan zijn lot overgelaten.

Hij vond het eigenlijk allemaal best wel cool. Andere kinderen voerden op de BMX de vetste stunts uit en een paar jongere jongens hadden het erg naar hun zin op skates. Hij bukte zich om zijn eigen skateboard klaar te zetten voor wat plezier. Zijn ene voet stond op de achterkant, terwijl de punt in het niets naar voren stak. Tony zette ook zijn andere voet op de plank, haalde diep adem en leunde naar voren. Hij ging door zijn knieën bij de afdaling, maakte vaart onderweg en rolde keurig naar de andere kant van de kuil. Daar haalde hij de bovenkant van de helling net niet en ging terug achteruit naar beneden. Hij ging net zo vaak op en neer tot hij op het laagste punt stil bleef staan.

Hij was er best trots op dat hij niet was gevallen. Het probleem was alleen dat hij nu vast zat op de bodem van deze put met wanden die te glad waren om naar boven te kunnen klimmen. Hij stapte van het skateboard af en liep naar de voet van de helling. Zuchtend wierp hij het board naar boven, over de rand, en probeerde er daarna achteraan te klauteren. Hij gleed keer op keer terug. Na een kwartier besloot hij zijn nederlaag toe te geven en zette zijn handen aan zijn mond. 'Peter!'

Het scheelde dat de meeste kinderen al naar huis waren. Zo waren er minder mensen voor wie hij zich voor schut zette. 'PETER!' Riep hij nogmaals, harder dit keer. 'PETEY!'

Hij liet zijn handen zakken en wachtte armenzwaaiend af. Hij wachtte, en hij wachtte, en hij wachtte nog even.

'PARKER!' Hij werd ongeduldig, probeerde opnieuw op eigen houtje boven te komen. Op handen en knieën gleed hij terug naar beneden over het gladde beton. 'PETER BENJAMIN PARKER!' Hij deed zijn best als zijn volwassen zelf te klinken, maar de dreigende toon ging verloren door zijn kinderstem. 'PETE!' Hij ging zitten. Het was hopeloos. Hij zou hier de nacht moeten doorbrengen, hopend dat iemand hem zou vinden voordat hij zou verhongeren. Nou ging je eerder dood aan watertekort, als hij de cijfers moest geloven. Maar verhongeren klonk dramatischer in zijn oren dan uitdrogen, dus hij ging voor dat eerste.

'Tony, wat is er aan de hand?' Peter verscheen bovenaan de gladde wanden die Stark omringden. De jongen liet zich over de rand zakken en gleed naast het kindergenie tot een stilstand.

'Ik zit vast.'

Parker grinnikte. 'Iron Man kan toch wel tegen een schuine wand omhoog klimmen?'

De kleine uitvinder schudde zijn hoofd. 'Ik krijg geen grip en blijf terug naar beneden glijden.' Hij snoof verontwaardigd. 'Het is een schande.'

Pete glimlachte meelevend. 'Kom op, Tones. Spidey zal je redden.' Hij tilde de twaalfjarige jongen op en liep zonder problemen naar boven.

'Het is dat je Spider-Man bent,' Spuugde de filantroop beledigd. 'anders was het je nooit gelukt!' Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zich af van de puber zodra hij weer met beide benen op de grond stond. Boos zette hij een paar stappen bij de grotere jongen vandaan.

De twee vrienden van Parker kwamen lachend aanlopen. 'Hey Tones! Waarom kijk je zo moeilijk?' MJ bukte zich. 'Kop op, maatje.' Ze gaf hem een duwtje tegen de schouder. 'Je krijgt een suikerspin van tante Michelle als je stopt met morren.'

Tony's gezicht lichtte op. Een suikerspin? Dat klonk als een goede deal. Hij liet zijn ergernis varen en glimlachte naar het meisje.

Hij was zich vaag bewust van hoe vreemd hij zich gedroeg. Hij zag eruit als iemand van twaalf, en volgens Bruce was hij dat momenteel ook, maar hij dacht als een veel jonger iemand, had soms last van volwassen ingevingen en gedroeg zich af en toe extreem kinderachtig. Niks aan hem was nog logisch. Hij voelde zich nog steeds groot en klein tegelijk en had de neiging kinderlijk te reageren als hij ook zo behandeld werd. Het was een ware nachtmerrie.

Het vreemdste van allemaal; hij gedroeg zich totaal niet zoals hij in zijn jeugd had gedaan.