Avengers: Age of Tony | ON HOLD

32. Dit kan gewoon niet goed zijn

De bel ging, gaf aan dat het laatste uur erop zat. De leerlingen stonden op, begonnen opgewonden pratend hun spullen in hun tas te stoppen. Zo ook Tony, die drie rijen achter Peter was gaan zitten aan het begin van de wiskundeles.

Parker had niet begrepen wat zijn mentor opeens zo zelfstandig had gemaakt. De vorige les was hij nog die verloren vijftienjarige geweest met de Bambi-ogen. Nu was hij een soort pestkop. Dat was de enige manier waarop Peter zijn mentors gedrag kon beschrijven. De Avenger leek helemaal vol van zichzelf, vijandig naar iedereen die hij minder achtte.

Het leren jacket waarin Iron Man vanochtend op school was verschenen, had Peter van zijn stuk gebracht. Zijn mentor zag er opeens een stuk volwassener uit, ook al was hij een kleine vijftienjarige geweest. De blauwe Bandana die de jongen om zijn hoofd had gebonden, had het plaatje afgemaakt. Maar Tony was zich niet naar zijn outfit gaan gedragen, niet in Parkers bijzijn althans.

Door de waarschuwingen die Pete van Mr Rogers doorgestuurd had gekregen, had hij ergens verwacht dat Tony hem links zou laten liggen voor de dag. Maar dat was niet het geval geweest. Hoe rebels Starks gedrag die ochtend in de Tower naar verhoren ook mocht zijn geweest; hij had zijn irritaties niet mee naar school genomen.

Maar deze laatste les bewees het tegenovergestelde, en leek bewijs voor wat Peter al de hele dag had gevreesd; Tony Stark was een deel van zijn geheugen kwijt. Hij wist ergens nog wie hij hoorde te kennen, maar vlak voor de les had Tony hem niet bepaald subtiel duidelijk gemaakt dat hij niet met losers omging, en dat nerdjes braaf uit zijn buurt moesten blijven. De playboy had het bericht met zo'n gemene grijns gebracht, dat Pete en zijn twee beste vrienden geschrokken waren omgedraaid. Daarna had de jonge Stark ze geen blik meer waardig gegund.

'Hey dude.' Ned slingerde zijn rugzak over zijn schouder. Hij vond het gedrag van Pete's neef uiterst vreemd. 'Wat ga je nu doen?'

Peter keek niet naar zijn vriend terwijl ze het lokaal uitliepen. Hij probeerde niet al te opvallend Tony te volgen, de jongen die niet eens de moeite had genomen vanochtend met boeken op school te verschijnen – halverwege het derde uur.

'Ik ga hem volgen.' Parker liet zich op zijn knie vallen toen Stark omdraaide. Pete deed alsof hij zijn veter moest strikken. Toen de kust veilig was, ging hij terug staan.

'Je tante en zijn ouders moet hiervan weten, man!' Ned tikte hem aan, wees Peter erop dat Tony door de achterdeuren naar buiten was geglipt. Pete fronste. Starks lift stond voor de school te wachten. Steve zou hem vandaag ophalen. Wat ging de Avenger doen dat het gebruiken van de achterdeur vereiste?

Hij sloop naderbij. Nog voordat hij de klink had vastgegrepen, vertelde Ned hem dat hij echt naar huis moest. Hij had zijn moeder beloofd niet op school te blijven rondhangen. Parker, te geconcentreerd met het naar buiten gluren door de kier die hij had gemaakt, liet niet eens merken dat hij zijn vriend had gehoord. Zwijgend schoot hij de deur door en sloot deze geruisloos achter zich.

Hij speurde de omgeving af. Ver voor hem liep Tony, dwars over het sportveld heen. Hij moest wel over de hekken zijn geklommen om daar zo snel te komen. Pete keek om zich heen, nam een aanloop en sprong met gemak over het puntige hek heen. Terwijl hij over de spijlen heen vloog, zag hij een stuk zwarte spijkerstof hangen. Het moest haast wel zo zijn dat Stark die verloren was toen hij zichzelf het hek over had geworsteld.

Gebukt rende Parker achter zijn mentor aan het rugbyveld over, richting de tribunes. Hij had werkelijk geen idee wat Tony hier bracht. Eigenlijk wilde hij het ook niet weten. Zo het gebouw uitsneaken als Iron Man had gedaan wees op problemen. Ze waren er nu misschien nog niet, maar ze loerden aan de horizon. Pete kon ze ongeduldig horen trekken aan hun ketens.

Gelukkig keek Stark geen enkele keer achterom terwijl hij het grasveld doorkruiste. Hij sprong over het lage hek voor de tribune en liep voor de rijen en rijen stoelen langs naar links. Parker volgde hem op het veld, niet van plan het te wagen dichterbij te komen. De reclameboorden die het lage hek voor de tribune vormden, zouden daarnaast te vele lawaai maken, probeerde hij eroverheen te klimmen zonder gezien te worden.

Tony verdween in de smalle spleet tussen twee tribunes. Pete schoot naar de rand van het veld toe, bang zijn mentor uit het oog te verliezen. Hij tuurde de donkere spleet in. Eigenlijk was hij nog nooit onder de tribunes geweest. Hij wist dat veel kinderen hier stiekem rookten in de pauzes, aangezien dit de enige plek was die niet werd gecontroleerd door leraren.

Een vraag die nog nooit eerder in hem was opgekomen, plopte op in zijn hoofd; hij zou dadelijk toch niet Tony Stark aantreffen met een sigaret tussen de lippen?

Hij schudde het beeld van zich af en dook de donkerte in. Op de tast volgde hij het uitgesleten pad dat was ontstaan door vele generaties leerlingen die steeds dezelfde weg hadden gevolgd. Hier en daar waren de houten platen die kinderen ervan moesten weerhouden zich te verschuilen onder de tribunes losgetrokken. Peter tuurde door iedere kier naar binnen, ergens bang dat hij daadwerkelijk de weggelopen Avenger zou zien zitten, rook opkringelend uit zijn mond en neusgaten.

Hij vond Tony niet onder de tribunes, en ook niet tegen het hek daarachter aangeleund. Er was een gat. Daar kon Stark door verdwenen zijn.

Hij kroop erdoorheen, scheurde zijn lievelingstrui aan de uitstekende stukken hekwerk. Voor hij het wist, stond hij aan de andere kant met zijn rug tegen het hek aangedrukt. Een hand hield zijn nek beet, kneep net hard genoeg om de greep pijnlijk te laten zijn, maar niet verstikkend.

'Waarom volg je me, mate?' Tony stond voor hem, één en al vijandigheid. Zijn bruine ogen boorden zich in die van Peter. 'Heb ik me eerder vandaag niet duidelijk gemaakt?'

Parker, nerveus van de doordringende blik die in de ogen van zijn mentor lag, knikte overrompeld. Hij wist dat hij Tony makkelijk aankon, mocht de Avenger hem proberen in elkaar te slaan. Maar zolang er geen echte reden voor was Iron Man een klap te verkopen, hield hij zich voor de domme en deed alsof hij doodsbang was – wat ergens ook wel waar was.

'Goed.' Stark blies geërgerd zijn adem uit. Hij negeerde de vijf ouderejaars die hun kant in kwamen gelopen. Eentje – Pete herkende de jongen als de meest arrogante gozer van de hele school – legde zijn hand op Iron Mans schouder. 'Tones, mijn jongen! Wat is het probleem?'

Tony liet Peter los. 'Niks.' Hij draaide zich om, liep richting de cabrio die op de stoep stond geparkeerd. Alsof het zijn eigen auto was, stapte hij in. Hij begon ongeïnteresseerd aan de radio te draaien, tot – hard genoeg voor de hele buurt om te horen – een nummer begon te draaien dat Stark blijkbaar beviel.

Can't I just turn back the clock?
Forgive my sins
I just wanna roll my sleeves up
And start again
I know that I messed it up
Time and time again
I just wanna roll my sleeves up
And start again

De leider van het groepje ouderejaars keek neer op Pete. 'Wat is het, Parker? Van streek omdat je briljante neefje is overgelopen?' Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte luid. De andere vier jongens grinnikten ieder op hun eigen manier mee. Ze high-fiveden elkaar grijnzend, en liepen naar de jongen die ongeduldig in de cabrio op hen zat te wachten, meeknikkend met de muziek.

'Alright Tony.' De leider – Peter herinnerde zich dat zijn naam Jack was – sprong achter het stuur. Hij startte de motor terwijl de rest van de jongens de rest van de auto vulde. 'Dit gaat een fantastische middag worden.' Hij keek grijnzend om naar Parker terwijl hij wegreed.

Peter keek hopeloos toe. Die blik van Jack beloofde weinig goeds. Hij pakte zijn telefoon zo snel tevoorschijn dat het bijna uit zijn handen glipte. Met bevende handen probeerde hij de Avengers te bellen.

Dit kon gewoon niet goed zijn. Dit. Kon. Gewoon. Niet. Goed. Zijn.

And just because I come home after
Doesn't mean you'll take me in