Avengers: Age of Tony | ON HOLD

17. Twee eenzame danspartners vinden elkaar

Hij trok de zwarte trainingsbroek aan en trok het witte hemd over zijn hoofd. Opgewonden stak hij zijn armpjes door de gaten in de zijkant en huppelde zijn kamer uit. Hij keek oplettend om zich heen, maar er was niemand in de buurt. Hij sloop de gang uit, richting de ruimte waarvan hij wist dat het was ingericht als danszaal.

'Goedendag, Jongeheer Stark.' Groette het plafond toen hij lichtte ruimte binnenstapte.

'O.' Hij keek achterdochtig naar boven, nog steeds niet gewend aan de vrouwelijke stem die hem continu vergezelde als hij besloot zijn slaapkamer te verlaten. 'Hey Friday.' Hij bewoog naar het centrum van de rechthoekige ruimte en draaide naar de spiegelwand. 'Ik... uh...' Hij staarde zichzelf woordeloos aan. 'Wat heb je van Michael Jackson?'

'Michael Jackson?' De AI klonk oprecht verrast, iets wat Tony graag geloofde- machines hadden ten slotte ook gevoelens. 'Alles, sir.'

'Alles?' Stark werd enthousiast. 'Wat is zijn grootste hit?'

'Billie Jean, Boss.'

'Billie Jean?' Hij had nog nooit gehoord van een nummer met de naam "Billie Jean". 'Van wanneer is dat?'

'1982.'

Tony's hoofd schoot op. Oké, dat was raar. Dit betekende dat hij – dat hij in de toekomst was. Dat was. . . cool. Hij knikte. 'O, oké. Enne? Welk nummer danst lekker, denk je?'

'Beat it is denk ik wel iets voor u, Sir.'

De jonge billionaire knikte. Hij gooide zijn armen los. 'Ik vertrouw op je beoordelingsvermogen, Fri.' Hij luisterde aandachtig toen de eerste tonen door de speakers klonken. 'Harder!' Hij maakte een kom-maar-gebaar met zijn handen. 'Harder, Friday! Ik kan het hebben!' Hij glimlachte en liep in het ritme van de muziek door de zaal. Opeens hield hij halt op de laatste tel van de maat. Hij bracht zijn ene hand naar zijn denkbeeldige Michael Jackson hoedje en de andere naar zijn broek. Lachend begon hij de moves van de The King of Pop te imiteren. Hij kwam hijgend tot een stilstand na een zeer overtuigende Moonwalk te hebben getoond. De muziek stopte en liet Tony achter in stilte, stilte die werd verstoord door een traag geklap dat steeds sneller ging tot het de kleine Stark nerveus liet omdraaien.

'Peter?' Hij keek naar zijn voeten. Het was niet de bedoeling geweest dat iemand hem zou zien dansen. Hij deed het alleen om de aandacht van zijn moeder – hopelijk – op hem gericht te krijgen. Het liefst stortte hij zich op ballet, een danssoort die Maria Stark prachtig vond. Maar Howard noemde het uiterst meisjesachtig, dus ballet beschouwde hij als verboden gebied.

'Tony, dat was prachtig!' De puber rende naar binnen. Vlak voor de jongen bleef hij staan. 'Waar heb je de Moonwalk geleerd?'

De jonge Stark wist dat zijn vader niet van opscheppers hield, maar als hij nergens mee met de eer ging strijken, zou hij ook nergens voor beloond worden. 'Ik heb hem mezelf geleerd, door de – door de passen van Michael Jackson te bestuderen en na te doen.' Hij wriemelde aan de rand van zijn shirt. Als hij maar iets in zijn handen kon houden, kon hij de stres wel aan die het middelpunt van de belangstelling zijn met zich meebracht.

'Dat is zo gaaf!' Mr Parker – zoals Tony, ondanks de terechtwijzingen, nog steeds graag over de jongen dacht – keek hem verwachtingsvol aan. 'Denk je dat je het mij kunt leren?'

Tony haalde zijn schouders op. Waarom niet? Hij begon de dansmove voor de andere jongen te ontleden, en voorzichtig voor te doen. Hij was zo gespannen, dat hij de eerste drie keer over zijn eigen voeten struikelde. Peter verzekerde hem dat het niet erg was, en deed hem opgewonden na. Dat Stark van de zenuwen continu fouten maakte, leek hem niet te deren. Daar was de jonge billionaire erg dankbaar voor. Het was al eng genoeg zonder afgesnauwd te worden tussendoor.

'Kijk, Tony! Kijk!' De puber gleed Moonwalkend door de danszaal. 'Ik kan het! Ik kan de Moonwalk!' Hij draaide zich halverwege zijn tocht om en begon blij pirouettes te maken. Tony keek met open mond toe. Hij had het zelf ook geprobeerd, maar niet zonder misselijk te zijn na een draai of drie.

'Kan je dat mij ook leren?' Vroeg hij gretig. In alle opwinding vergat hij zijn manieren. Hij stormde op de tiener af en trok hoopvol aan diens broek. 'Alsjeblieft?'

Peter lachte. 'Maar natuurlijk, Tony. Laat maar zien wat je al kan.'

De jongen begon opgewonden rond te tollen. Hij deed hard zijn best de draai zo strak mogelijk uit te voeren, maar het was moeilijk met de wereld die voor hem langs draaien en in een waas van lijnen veranderde. Duizelig kwam hij tot een halt. Hij bleef maar net rechtop staan. Afwachtend keek hij om naar de puber. Hij grijnsde bij het zien van de troste blik in de ogen van Parker. En dan te bedenkend dat hij nog helemaal niks geleerd had!

'Tony, probeer het opnieuw.' Peter knielde achter hem neer en wees over zijn schouder naar hun weerspiegeling. 'Maar focus je nu op één punt, goed?'

De kleine jongen knikte. In opperste concentratie zette hij zich af en draaide een voorzichtig rondje. Hij verdraaide bijna zijn nek toen hij zichzelf weer probeerde te vinden met zijn ogen. Zijn glimlach werd groter toen hij merkte dat het werkte. Hij werd niet misselijk! En hij draaide een pirouette. Maria zou zo blij met hem zijn als hij haar dit liet zien.

'Dankjewel, dankjewel!' Piepte hij, en racete de zaal uit, vastbesloten zijn moeder alles te tonen zodra ze terug zou keren naar hem.