Avengers: Age of Tony | ON HOLD

46. Straf krijg je met een reden

Sorry voor het oponthoud (ik wilde dit hoofdstuk eigenlijk een week eerder publiceren). Ik was mijn kladblok kwijt.

Tony werd wakker. Hij herkende zijn omgeving niet. verschrikt krabbelde hij rechtop in bed, stootte zijn hoofd aangezien hij zich klaarblijkelijk onderin een stapelbed bevond, en rolde op de grond met een koppijn die die van zijn alcoholverslaving nog kon rivaliseren.

Het eerste wat hij zag op de vloer was een lightsaber, en wanneer hij zich omhoog wilde duwen, trok hij zijn hand in een helse pijn terug. te midden van een prachtige afdruk op zijn palm zat een laatste legoblokje nog tegen zijn huid aangeplakt.

Zijn oog viel op een poster van Solo: A Star Wars Story terwijl hij opstond – voorzichtig dit keer – en op de deur prijkte een foto van een vijfjarige jongen die hem ergens bekend voorkwam.

Hij trok al gauw een conclusie.

Bij de Parkers dus.

Hij vertrok naar de woonkamer.

Op de salontafel lag een briefje:

Er ligt eten in de koelkast. Pijnstillers zijn te vinden op het aanrecht. Peter is vanmiddag terug en ik vanavond.
Doe of je thuis bent.

Het was ondertekend door May.

Stark schuifelde de kleine keuken binnen. Hij nam eerst de pijnstillers tot zich, dronk daarbij wat water en checkte de koelkast.

Hij vond een bakje ontbijtgranen met een glas melk ernaast. Tony gooide de witte vloeistof bij de ontbijtgranen en roerde een keer goed met de bijgeleverde lepel. Hij trapte de koelkast dicht met zijn voet en sjokte al kauwend naar de bank.

Niet veel later plaatste hij het lege bakje in de gootsteen. Flarden van gisteren vlogen langs achter zijn oogleden telkens als hij ze sloot om de pijn te verzachten.

Hij ving de geur van alcohol op in het appartement, constateerde al vlug dat het van hem afkomstig was en besloot voor een verfrissende douche.

Een handdoek vond de playboy in May's kast, en kleren stal hij uit die van Peter. met haren nog vochtig van het douchen plofte hij neer op de bank. Hij trok de mouwen van de trui die hij had gevonden – en verdacht veel leek op een van zijn MIT-hoodies, zelfs wat van zijn geur droeg – over zijn knokkels. Met zijn voet drukte hij op de aan-knop van de afstandsbediening en keek met alle interesse die hij kon opbrengen naar de zender die de Parkers voor het laatst bezig had gehouden.

* * *

Tegen de tijd dat er een sleutel omdraaide in het slot van de voordeur was Tony de tijd volledig uit het oog verloren.

'H-Hey Mr Stark.' Peter klonk ongelofelijk verrast.

Stark hield zijn ogen op de tv gericht. 'Hi Pete.'

De knul kwam om de bank heengelopen en liet zich naast de playboy neervallen. Het bleef even stil. 'Weet je. . .' Parker wipte gespannen met zijn knie. 'ik heb een console gebouwd.'

En dat was hoe May de jongens vond toen ze om elf uur 's avonds thuis kwam van haar werk: volledig geconcentreerd op een illegale download van FIFA 20 waarvan ze vrij zeker was dat haar neefje die eerst nog niet in zijn bezit had gehad.

'Hé, Tony?' Ze plaatste haar tas op de eettafel. 'Je hebt de Avengers verteld dat je hier bent, toch?'

De verjongde billionaire bromde wat onverstaanbaars. Hij schoot op goal, maar Peters keeper wist de bal tegen te houden. 'Shit!' De uitvinder sloeg met de console gefrustreerd op zijn bovenbeen.

'Tony!'

'Mhm?' De puber draaide zich gealarmeerd om.

'Waarom werd ik gedurende mijn werkdag constant gebeld door panikerende Avengers?' De vrouw klonk absoluut niet blij.

Stark trok wit weg. Hij voelde zich ongelofelijk klein onder de indringende blik van de tante. 'Ik... Eh... Ik wilde ze bellen.'

May kantelde alleen haar hoofd. Ze doorzag zijn leugen meteen. 'Ik heb ze verteld dat je hier bent... gezwegen over Jack.'

Tony wist niet hoe snel hij haar moest bedanken.

'Niet zo snel.' Ze stak haar hand op. 'In ruil daarvoor kreeg ik te horen dat je huisarrest hebt.' Ze leunde tegen een eetkamerstoel, haar ene hand afwachtend in haar zij.

Stark durfde haar noch Parker aan te kijken, bang voor de teleurstelling die hij in hun ogen zou treffen. Hij haatte teleurstelling. Teleurstelling was de enige blik die ooit voor hem was weggelegd gedurende zijn jeugd, misschien wel zijn hele leven. Peter was de enige in zijn leven die hij nog nooit echt had weten teleur te stellen, en zelfs bij hem had het er een paar keer verdacht veel op geleken.

Maar nu was het onvermijdelijk.

Hij speelde nerveus met de mouwen van zijn trui.

'Tony,' Begon May na een gespannen stilte. 'huisarrest dien je serieus te nemen. Straf krijg je niet zomaar; je krijgt het met een reden. Blijkbaar heb je iets stoms gedaan.' Ze zweeg een moment om haar woorden op hem te laten inwerken. 'Accepteer de consequenties.'

De Avenger schudde fanatiek zijn hoofd. 'Huisarrest is voor kids.' Deelde hij luid mee. 'Ik ben een volgroeid man. De Avengers hebben het recht niet me zulke regels op te leggen!'

'Sorry, sweetheart.' Reageerde de tante met een ondertoon van onbewogen moederlijkheid. 'Maar op dit moment ben je gewoon een tiener, en tieners moeten nu eenmaal naar de volwassenen luisteren.'

De playboy trok gefrustreerd aan zijn haren. 'Toen ik jong was!' Zijn ogen glommen. 'Toen ik jong was, wees niemand me terecht. En nu zit ik als volwassene vast in mijn puberlichaam en weet. iedereen. alles. beter!' Hij stormde naar de voordeur. 'Waarom laat niemand me gewoon met rust!?' Hij smeet de deur met een klap achter zich dicht.

May beet op haar lip, dacht een kort moment na. Ze richtte zich tot haar neefje. 'Heeft hij schoenen aan?'

Peter schudde mismoedig zijn hoofd.

'Spider-Man?'

De puber stond gewillig op. hij wist precies wat zijn tante van hem verlangde. 'Spider-Man.' Stemde hij in, verdween naar zijn slaapkamer om zijn pak aan te trekken.