Avengers: Age of Tony | ON HOLD

59. Ik wilde wel, maar ik kon niet

Zijn ogen waren gesloten. Met armen geslagen om een lichaam wat er niet was, bewoog de jongen lichtvoetig door de lege ruimte. Hij stelde zich voor dat hij zijn moeder in zijn armen geklemd hield, liet zich leiden door de muziek die door de ruimte klonk. Een sierlijke ramenrij besloeg de lange zijde waar hij voor langs cirkelde, werd weerspiegeld in de reeks spiegels er tegenover.

Buiten ging het gehaaste New Yorkse leven ongestoord verder, toeterden woedende automobilisten scheldend naar elkaar en misten mensen hun trein. Binnen danste de verjongde Avenger in stilte, volgde de klanken van de muziek.

Hij draaide om zijn as. Als hij zijn ogen open had gehad, had hij kunnen genieten van de vredige pracht van de ruimte. Maar hij keek niet in het rond. Tony zweeg en had zich teruggetrokken in zichzelf. Hij zag de lichthouten vloer niet schitteren in het binnenvallende zonlicht, noch merkte hij op hoe de zijden gordijnen bewogen in de wind die door een openstaand raam binnen wist te komen. Hij voelde alleen een aangename bries tegen zijn wang, die in zijn nek kietelde en was als een koude ademhaling van zijn danspartner.

Maar Stark danste niet met iemand anders. Hij was op zichzelf aangewezen, cirkelend om een onzichtbaar iemand.

Hij dacht na over alles wat hem was overkomen in de afgelopen dagen. Hij dacht aan Betty, stelde zich voor een zeldzaam moment voor dat zij het was die hier zwierig met hem door de immense leegte danste. Hij schudde zijn hoofd fronsend, ogen geloken. Nee, ze heeft zichzelf duidelijk genoeg gemaakt.

Hij besteedde deze tijd van totaal zelfinzicht om zijn gedachten te ordenen, probeerde te bepalen wat die groeiende leegte in zijn borst daar kwam doen. Hij vroeg zich af of het zich nu misschien soms ook in zijn hoofd had genesteld, of het ooit nog weg zou gaan.

Hij stopte, liet zijn armen langs zijn lichaam vallen. Verrast vlogen zijn ogen open. Hij had geen zin meer, constateerde hij, geen zin om wat dan ook te doen. Hij ging zitten op de exacte plek waar hij halt had gehouden. Nietsziende staarde hij naar buiten, naar de heldere lucht boven de stad. Hij klemde zijn armen om zijn knieën en trok deze tegen zijn borst. Zwijgend bleef hij zo zitten.

Hij wist niet hoelang hij daar had gezeten, starend naar buiten terwijl zijn gedachten rondjes renden in zijn hoofd. Hij dacht veel na, maar had niet het gevoel dat hij er iets mee bereikte. Op een gegeven moment stond de jongen op, liep naar de bank bij de deur. Hij pakte zijn telefoon op en belde Betty.

'Hey, met Betty.' Klonk haar fluwelen stem.

De uitvinder zweeg, luisterde hoe ze zijn naam een aantal keren vragend uitsprak.

'Is alles in orde?' Vroeg ze, bezorgd.

Tony zei niets, had de kracht niet iets uit te brengen. Hij begreep niet waarom hij had besloten haar te bellen. Het was een dwaze actie geweest. Hij hing op nog voordat Betty zelf op het idee kon komen.

Zijn telefoon vibreerde in zijn hand. Een appje van Betty. Haar woordcombinatie gaf de indruk dat ze zich zorgen maakte. Hij las de appjes, reageerde niet.

Hij was moe, had geen zin meer. Hij zette zijn telefoon op stil en liet zich op de grond neerzakken. Leeg staarde hij op naar het hoge plafond.