Avengers: Age of Tony | ON HOLD

57. Ik wil je niet kwijt

Betty's huis was de meest prachtige woning die hij ooit was tegengekomen. Het was alleenstaand. Desondanks was er niet overdreven in zijn pracht zoals bij de meeste vrijstaande woningen het geval was. Het stond in een van de rijkere buurten van New York. Stark had het alleen weten te vinden door wat te hebben rondgesniffeld in de database van de school. Hij was er vrij zeker van dat hij voor dergelijke zaken kon worden opgepakt, maar het deerde hem weinig. Hij was vastbesloten Betty, zijn zonneschijn in deze verwarrende tijden, niet kwijt te raken.

Tony drukte nog maar een keer op de claxon. Het getoeter galmde door de lege straat. Een geïrriteerde buur had al een schoen naar zijn hoofd geslingerd, maar Stark had deze simpelweg ontweken en was koppig blijven staan op de plek waar hij de afgelopen twintig minuten al stond.

Hij was hierheen gekomen in de mooiste auto uit de garage van de Tower: een rode bolide met een open dak en een houten dashboard. De voor- en achterstoelen bestonden uit twee banken die bekleed waren met het gladste zandbruine leer dat hij ooit tegen was gekomen. Tony was zover gegaan als de auto aan een grondige wasbeurt onderwerpen voordat hij ermee de straat op ging.

Het was gelukkig laat. Weinig mensen waren op de been, dus weinig kans dat iemand hem als een vijftienjarige zou identificeren terwijl hij achter het stuur zat.

Tony wist hoe je moest autorijden. Het was een kunst die hij al een aantal jaar onder de knie had. Zo heel moeilijk was het niet geweest zichzelf te leren rijden. Hij was gezegend met de gave om bijna alle machinerie waarmee hij in aanraking kwam haast meteen te begrijpen. Hij had er het inzicht voor. Na een korte bestudering van de pedalen van de auto en het stuur en de versnellingspook - Tony stelde zichzelf graag voor uitdagingen - had hij begrepen hoe rijden in zijn werk ging en was in het holst van de nacht - opdat niemand, maar toch vooral zijn vader, hem zag rondgaan in een van Howards wagens - het immense terrein van het Herenhuis rondgetourd.

De playboy had uren in zijn kledingkast rondgehangen. Hij had lang moeten zoeken. De meeste kleding was maten te groot voor hem. Toen hij eindelijk op passende kleren stuitte, had hij het ene na het andere overhemd terzijde geworpen, want niets was goed genoeg voor Betty. Hij had broek na broek gepast totdat hij alles had afgekeurd en toen noodgedwongen opnieuw zijn collectie doorspitte in de hoop dat hij de perfecte broek over het hoofd had gezien.

Niet dat het heel veel nut had gehad. De kleren waar hij voor besloot, waren zo simpel en tegelijk perfect in zijn ogen, dat hij - als je het iemand anders vroeg - nog geen minuut nodig had gehad om voor die combinatie te besluiten.

Stark was tevreden met zijn witte polo die hij had weggestopt in zijn zwarte spijkerbroek. Andere schoenen dan de afgetrapte sneakers die hij in de hoek van zijn slaapkamer had uitgetrapt, had hij niet dus schoenen had hij snel besloten.

Zestig volle minuten had hij ervoor nodig gehad zijn haar te doen, zich te scheren - voor zover dat al van toepassing was - en de juiste cologne uit te zoeken. De badkamer beschikte over een uitgebreide collectie en Tony doorzocht de duizend en één flesjes zonder er veel aandacht aan te besteden. Waar een ander ieder flesje voor minstens een minuut had aan gestaard, want zó duur, was Stark zo geconcentreerd op het vinden van de juiste geur dat hij het niet eens merkte toen er een paar glazen flesjes kapot vielen op de natuurstenen badkamervloer.

De jonge Stark had hard zijn best gedaan alles perfect te laten zijn. Hij had grenzen overschreden om het Betty naar wens te kunnen maken, om goed bij haar in de smaak te vallen. Hij kon dit alles niet laten worden verpest door de toekomstige Tony Stark die blijkbaar in deze tijd leefde.

Tony wilde zijn maan terug in een lege hemel.

Hij drukte op de claxon, staarde hoopvol naar nummer 19, het huisnummer van Betty.