Avengers: Age of Tony | ON HOLD

4. Dus jij pest mijn kid?

De kantine was afgeladen met opgewonden leerlingen die blij door elkaar heen kwebbelden. Opmerkelijk genoeg was er niemand die het waagde bij hem en Parker aan de tafel te komen zitten, ook al was er nog plek voor ruim tien mensen. Tony zag zelfs een groep meisjes ergens op de grond zitten. Die hadden prima bij hen kunnen aanschuiven.

'Hey Peter!' Een gezette jongen kwam richting hun tafel gebanjerd. Hij had een dienblad vast. Het pakje appelsap dat erop stond, was omgevallen en open. Stark kon zich alleen maar inbeelden welke rotzooi de puber straks zou moeten opruimen, en hoe doorweekt de rest van zijn eten zou zijn.

Pete lichtte zijn hoofd op van de tafel. 'Ned!' Begroette hij de knul hartelijk. Hij gebaarde naar de lege bank tegenover hen. De kid ging zitten en liet zijn dienblad op de tafel neervallen. Appelsap klotste over de randen op de tafel. Tony schoot piepend rechtop, niet van plan onder dat plakkende vruchtensap te komen zitten. Terwijl hij zich druk maakte over hoe hij de trui die hij van Parker had geleend, schoon ging houden – ook al was er geen enkele druppel appelsap dichterbij dan dertig centimeter geland – startten de twee andere jongens een enthousiast gesprek over de één of andere Lego Star Wars bouwset.

'Hey losers.' Een meisje verscheen aan hun tafel. Zonder te wachten op een antwoord, plofte ze naast de Ned-guy neer op de bank. Ze zette haar eigen dienblad neer midden in een plas appelsap en boog met een stalen gezicht naar Stark toe. 'Wie is dit?'

'Tony.' Reageerde Peter voordat de jonge billionaire zichzelf voor gek kon zetten met zijn hese piepstem. 'Hij is mijn neef.'

Iron Man knikte bevestigend. Zijn hart klopte in zijn keel. Ze hadden het vaak genoeg geoefend, hij en Parker, hoe ze anderen vertelde dat Tony en hij familie waren en daarom met elkaar optrokken. Maar in het echt was het een stuk angstaanjagender dan toen hij het toneelstukje keer op keer opvoerde tot zelfs Bucky Barnes er niets meer op aan te merken had.

Nieuwsgierig bestudeerde hij het meisje tegenover hem, hoe ze at en af en toe een blik op Parker wierp als deze niet keek. De manier waarop ze hem in zich opnam, en zo nu en dan iets neerkrabbelde in het kladblok aan haar rechterzijde.

Zijn observaties werden ruw verstoord toen iemand hem een harde tik tegen zijn achterhoofd gaf, waardoor hij met zijn gezicht op de tafel belandde. Hij mocht van geluk spreken dat hij aan het begin van de pauze had besloten dat hij geen trek had, zodat er nu niet over zijn hele gezicht eten verspreid was. Behoedzaam, met een zere neus, keek hij op om te zien wie hem te grazen had genomen.

Hij herkende Flash, de stomkop die er een missie van had gemaakt hem het leven zuur te maken. Nou, Stark had nog wel een paar troeven in handen om hem mee terug te pakken.

'Als dat Penis Parker en zijn vriendje niet zijn!' De pestkop lachte harder om zijn eigen grap dan de maten die hij bij zich had. Hij had zijn handen in zijn zij, en die neerbuigende blik van hem was duidelijk zichtbaar voor iedereen om te zien.

Wat hoofden draaiden richting hun tafel om te kijken waarvoor alle opschudding was.

Tony haatte het dat iemand zo over Peter sprak. Die idiote bijnaam die de jongen had bedacht, de houding van deze Thompson. Alles aan de pestkop maakte dat de billionaire wilde opspringen om hem van jetje te geven. Maar hij bleef zitten, nog even. Misschien was Flash nog van plan zijn excuses aan te bieden aan Parker. Hij kreeg vijftien seconde van de playboy. Er waren er al vijf om.

Stark hield de treiterende blik van de pestkop keurig vast tot de tijd op was. Toen sprong hij omhoog als een woest dier en ramde zijn vuist in het gezicht van de andere jongen, precies zoals Pete gister was overkomen. Hij wierp zich tegen de pestkop aan en smeet hem omver, landde zelfs bovenop hem. Snuivend liet hij zijn vuisten op de puber onder hem neerdalen, krabde diens wang open toen zijn eigen knokkels begonnen te bloeden. Hij werd verblind door woede, kon niet langer helder nadenken. Het meisje aan hun tafel moedigde hem aan, Peter gilde geschrokken en Ned...

Opeens werd hij van Flash afgerukt. Hijgend keek hij wie zijn capuchon beet hield. Holy shit. Ned was sterker dan Tony had gedacht. Hij staarde de jongen verbijsterd aan. Het besef was nog niet bezonken toen Thompsons vrienden zich herpakten en hem uit de greep van de gezette puber rukten. Scheldend grepen ze hun kans en gaven Stark dubbel zo hard terug wat hij aan de leider van de groep had gegeven.

De laatste klap die hij moest verduren voordat leraren dichtbij genoeg waren om een einde te maken aan het gevecht, was een harde stomp in zijn maag. Hard genoeg om hem naar adem snakkend in elkaar te laten zakken, waar hij op de vloer met een rood hoofd kokhalsde en zijn ontbijt op de grond deponeerde. Hij kreeg amper genoeg lucht, en was waarschijnlijk gestikt in paniek en zuurstoftekort als het meisje hem niet te hulp was geschoten en hem op kalmerende toon had verteld hoe hij moest ademen. In het moment was hij namelijk glad vergeten hoe zoiets vanzelfsprekends als ademhalen in Godsnaam in zijn werk ging.

Niet veel later zat hij in het kantoor van het schoolhoofd te wachten tot zijn voogden kwamen opdagen. Hij had een doosje tissues gekregen zodat hij zich wat zou kunnen opfrissen. Het bewegen van zijn vingers deed verschrikkelijk veel pijn door zijn beurse knokkels, en zijn linkerslaap zat onder het opgedroogd bloed. Hij had een bloedneus, maar die was gelukkig gestopt. Er was hem een kompres toegestopt voor zijn blauwe oog. Hij besloot maar niet te vertellen dat het oog van gisteren was en niet vandaag. Alhoewel. Hij was er vrij zeker van dat zijn oog opnieuw was geraakt. Het deed ontiegelijk veel pijn, en het kompres leek hem totaal niet te helpen het kloppende gevoel wat te verlichten.

Hij was te nerveus om van de stoel af te komen. Met hangend hoofd probeerde hij zichzelf een beetje op te knappen in de tijd die hij kreeg voordat een paar overbezorgde Avengers de kamer binnen zouden komen stormen.

'Tony, mijn God! Wat is er gebeurd!' De deur vloog open, en Pepper Potts en James Rhodes kwamen naar binnengerend. Pep wierp haar armen rond zijn nek en knuffelde hem, alvorens bezorgd voor hem neer te knielen en naar zijn gescheurde lip te voelen.

Hij kon er niet over uit hoe opgelucht hij was dat deze twee naar de school toe waren gekomen, en niet Capsicle, Birdbrain of bijvoorbeeld Catsuit. Pepper en Rhodey kende hem al sinds MIT en ze wisten dat hij zichzelf op jonge leeftijd nog niet goed in de hand had. Waarschijnlijk zou het wel meevallen met hoe boos ze zouden worden zodra ze van het schoolhoofd, Flash, diens vrienden en een paar ooggetuigen hoorden wat er precies was voorgevallen.

'Ik – eh – Ik kreeg ruzie.' Hij spuugde op het doekje en wreef wat bloed van zijn voorhoofd. 'Met ene Flash.' Hij keek naar zijn schoenen, waarmee hij doelloos rond trapte in de lucht.

Pepper legde haar hand op zijn knie. 'Ik hoorde wat er op het einde gebeurde.' Ze haalde opgelucht adem. 'Ik ben zo blij voor je dat Michelle er was om je te helpen.' Ze kroelde hem door zijn donkere haren. 'Ze weten niet half hoeveel je hebt meegemaakt, Tony. Ze konden niet weten dat je in paniek zou raken toen je even zonder lucht kwam te zitten. Het is een begrijpelijke reactie, maar niemand weet van Afghanistan.'

Stark keek achterdochtig naar haar op. Hij had haar nooit verteld over de martelingen daar, over hoe ze hem net iets te lang onder water hielden om hem op andere gedachten te brengen. Hij keek om toen voetstappen de kamer binnen kwamen. Het schoolhoofd. Hij was door zijn wantrouwen vergeten hoe diep hij zichzelf in de nesten had gewerkt. Hij moest een ruzie gaan uitleggen aan het schoolhoofd. Angstig staarde hij naar de leidinggevende op deze school, en bij de grijnzende kop die hij zag, zonk de moed hem in de schoenen. Justin Hammer was het schoolhoofd.