MAHKUM

41

Bekliyordum. Bir Azrailden hayat vermesini bekliyordum. Dudağı dudağıma değsin. Ve beni hayata sürüklesin istiyordum. Acımı dudaklarındaki zehirle yok etsin istiyordum. Kaybolmak istiyordum. Yok olmak. Var olmamak. Zamanda erimek...

Bakıyorduk... Gözlerimiz dudaklarda geziniyordu. Ve biz bekliyorduk. Ruhumuzun tohumları sulanmayı bekliyordu. Derken bum! Savaş'ın dudakları yaklaşmaya başlamıştı dudaklarıma. Ve ikinci bum! Dudağı dudağıma ufak silik bir dokunuşta bulunmuştu. Ama devamı gelmemişti. Hayallerim hunharca öpüşmek iken hayatlar ufak bir elektrik çarpması olmuştu.

Ne yapıyordu bu koca yürek? Daha doğrusu ne yapmıyordu? Niye yapmıyordu? Bir iki adım gerilerken hiçbir şey demeden banyoya girmiştim. Kapıyı sertçe kapatırken aynaya bakmıştım. Yüzümün kıpkırmızı olduğunu gördüğümde kendime inanamamıştım. Bu ben olmayacak kadar güçsüzdü. Belkide yıllar sonra tekrar bir adamın karşısında güçsüz hissetmiştim. Yıllar sonra ilk defa bir adamın dudakları dudaklarımı kapatsın istemiştim. Ama bir ilk daha vardı! O zaman bu hislerin ihanet olduğunu düşünmüyordum. Ama şimdi hissetiğim şeylerin ölen sevgilime ihanet olduğunu biliyordum. Ve bu bilmişliğe karşı koyamayacak durumda olduğumu da biliyorum.

Ben biliyorum! Artık bir Savaş'a kapılmış gidiyordum. Ben biliyorum! Hiçbir şey eski Ömür'ü geri getiremeyecek.

******

Çiftliğe geldiğimizde erkekler mangalı yakmaya başlamıştı. Bizde salata ve meze olayını annemlere yıkıp arka tarafa geçmiştik. Sessiz sessiz otururken Gül Umut'u emziriyordu. Bizde salyalarımızı akıtarak Umut'u kime vereceğini bekliyorduk. Evet onu sevmek için yarış halindeydik. Gül bu durumu farketmiş olacakki

"Çocuğuma avlanmayı bekleyen yavru gibi bakmayı keser misiniz!?" Dediğinde hepimiz gülümsemiştik. Umut'un karnı doyar doymaz Canan el çabukluğuyla almıştı. Ayşe ile sinirle oflamıştık. Bu kız cidden tam bir cadıydı. Canan Umut'un sırtını ovarken bir anda bir bomba patlatmıştı.

"Ee Ömür! Ne var ne yok? Savaş'ın eli hâlâ böğründe mi?" Umut'u kucağına neden aldığını şimdi anlamıştım. Kucağında Umut varken ona bir şey yapamayacağımı biliyordu tabi.

"Sen elinde sonunda Umut'u annesine vereceksin canım! O zaman gösteririm ben sana eli böğründe mi değil mi?!" Dediğimde ikinci bir katliam cümlesi daha kurmuştu.

"Ay oranı hiç görmek istemem. Hem ben ne anlarım canım. Doktor muyum ben?!" Bu kızı öldürsem yeriydi.

"Canan!" Diye çığırmamla Umut bir anda irkilmişti. Bu sapık yüzünden korkutmuştum çocuğu. Gül sinirle Umut'u alıp içeri geçtiğinde Canan'a etini koparacak cinsten bir cimcik atmıştım. Acıyla yüzünü buruşturmuştu. O an benimde içim acımıştı. Ne kadar sinirimi tepeme çıkarsa da kıyamıyordum işte.

"Acıdı mı?" Diye sorduğumda çocuksu bir ifadeyle

"Acıdı. "Demişti ben de aynı çocuklukla

"İyi acısın." Demiştim. İkimizde aynı anda gülümserken şükretmiştim. Tüm kötü şeylerin içinde güzel olan tek şeydi onlar. Çoğu zaman hayata bağlanmamı sağlayan can dediklerim. Hayat işte! Hepimizin bir tarafını eksik bırakmış ama aynı zamanda birbirimizi bulmamızı sağlayıp eksik parçalarımızı doldurtmuştu. Örnegin Canan! O sert duvarları olan kadın kimsenin yanında indiremiyordu duvarlarını. Sadece bize. Bizim yanımızda Canan Canan oluveriyordu. Ya da Gül. Ailesini erken yaşta kaybetmiş ve kaynanasından da beklediği aile şefkatini görememişti. Sadece bizim yanımızda aile sevgisini hissedebiliyordu. Bir de Ayşe var tabi. Küçüklüğünden beri itilip kakılan değersiz görülen Ayşe. O da sadece bizim yanımızda kendini değerli ve önemli hissediyordu. Bana gelecek olursak ise ben... Aslında bende her şeyden birer parça vardı. Annenin hem korumacı haliyle hem şefkatli halini Canan da hem derdimi dinleyip hem beni anlayabilmesini dilediğim insanı Gül de sadece susup gözyaşlarımdan acımı anlasın dediğim kişiyi de Ayşe de bulmuştum. Biz bulmuştuk. Birbirmizi hem seçmiş hem sevmiştik. Her şeyden önce lanetli kaderlerle bağlanmıştık. Ve ben her Allah'ın günü o lanetli bağa şükrediyordum. İyi ki vardı o bağ. İyi ki benim hayatımın lanetli düğümüydü.