Kırılmış hisler sürüsüyüz biz. Kırıldıkça kırılan kanatlaramızla savaşmaya çalışan hissizler sürüsü. Biz. Kim miyiz biz? Bir adet kadın çığlığıyız, durmadan yılmadan savaşan bir adet ordu silahıyız, ölüme kahkahalarla koşan bir adet deliyiz. Adımız...
Günlerden acıydı sanki. İçimde adlandıramadığım bir acı vardı. Gözlerim dahi açılmak istemiyordu. Halbuki bebeğim içime düştüğü günden beri böyle hissetmemiştim ben.
Yatakta hafifçe doğrulduğumda karnıma garip bir ağrı girmişti. Keskin bir ağrı. Yorganı hızlıca kaldırırken gördüğüm kanla boğazım yırtılırcasına haykırmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bebeğim. Bebeğim gitmiş miydi? Bırakmış mıydı beni? Hayır hayır o bırakmazdı beni. Annesini bırakmazdı. O benim umudumdu hem. Can yarımdı. Beni bırakamazdı. Annesini bırakmazdı benim bebeğim.
Çığlıklarımı duyan ev halkı odama damlamıştı. Yavuz koşarak yanıma gelirken nefes nefese konuşmuştum.
"Yavuz oğlum Yavuz! Hastaneye gidelim Yavuz. Oğlum gidiyor Yavuz." Yavuz dolan gözleriyle bana bakarken yakasına yapışmıştım. Durmak yerine bir şeyler yapmalıydı. Bebeğim gidiyordu.
"Bir şey yapsana!" Yavuz sadece yüzüme bakarken yumruklarımı göğsüne indiriyordum.
Bir anda beni kucağına alırken avluya inmişti. Yavuz'un kucağında ölüden farksız yatıyordum. Allahım onu benden alma.
Adamlara
"Arabayı hazırlayın!" Talimatını verdikten sonra kapıdan çıkmadan Canan kanlı pijamamın üstüne bir battaniye örtmüştü. Ben ise iç çeke çeke ağlıyordum. Ciğerimde bir sızı vardı. Ve bu sızı ancak bebeğimin iyi haberiyle dinerdi.
Hastaneye geldiğimizde hemen sedyeye yatırılmıştım. Yavuz elimi sıkıca tutarken kalbime sancılar giriyordu. Doktorumu gördüğümde
"Bebeğim doktor bebeğim. Izin vermeyin gitmesine!" Doktor hemen odaya alırken beni Yavuz da girmek istemişti. Hemşireler ona engel olurken kapı kapanmadan gördüğüm tek şey duvara yumruklar geçiren Yavuz'du.
****
Muayene bittiğinde doktor boş gözlerle bana bakıp çıkmıştı. Allah kahretsin niye kimse bir şey demiyordu. Doktor çıktıktan hemen sonra Yavuz ve Canan içeri girmişti.
"Niye bir şey söylemiyorlar? Bebeğimin durumunu merak ediyorum!" Canan sakince saçımı okşamıştı. Sakinleştirilmek değil iyi bir haber istiyordum.
"Sakinleş biraz Ayşe. Doktor bu hamileliğin çok riskli olduğunu zaten söylemişti." Yavuzun sert tonu gözlerimi doldururken Yavuz derin bir nefes vererek elimi tutup yumuşak ve şefkatli bir tonla
"Bak doktor ne söylerse söylesin güçlü olucaksın tamam mı?" Bu adam deli miydi? Ne gücünden bahsediyordu? Ben onunla tekrar hayat bulmuştum.
"Ne gücü? Neyin gücü? Hangi güç? Senin üzerinden tepinip bıçak darbeleri attığın güç mü? Onun bende esamesi yok Güngör!" Yavuz acıyla gözlerini kaparken bir şey demeden çıkmıştı. Canan
