Kırılmış hisler sürüsüyüz biz. Kırıldıkça kırılan kanatlaramızla savaşmaya çalışan hissizler sürüsü. Biz. Kim miyiz biz? Bir adet kadın çığlığıyız, durmadan yılmadan savaşan bir adet ordu silahıyız, ölüme kahkahalarla koşan bir adet deliyiz. Adımız...
Suskunluk gemisi içindeki gevezelerden kurtuldu. Vakit yelken açma vakti...
Bu bölüm hemşerime gelsin😜❤
*****
Boğuluyordum. Hayır hayır. Sanırım ölüyordum. Nefesim... Son nefesimdi sanki. Aslında bu hissi 1 yıl önce yaşamıştım. Ama fark o zaman ölmeyi kendim istememdi.
Geçen Yıl
Ruhum karanlıktaydı. Mertsiz bir hayata daha ne kadar dayanabileceğimi bilmiyordum. Çıkışsız kalmıştım. Bir de Savaş Güngör vardı tabi. Tüm zorbalığıyla hayatımı yöneten diktatör.
Yiyeceğim yemekten kalkacağım saate kadar her şeye karar veren kalbimin yönetimine bile göz koyan bir diktatör.
Kurtulamıyordum. Kurtulmak için çaba bile harcayamıyordum. Mahkum olmuştum. Bataklığına saplanmıştım Güngör'ün.
Yataktaydım. Ölü gibi yatıyordum. Hissizlik ve karanlık tüm ruhumu ele geçirmişti. Ve tek isteğim acımın dinmesiydi. Lanet olsun! Boğazımdaki yumru geçsin kalbimin sızısı dinsin ruhumdaki yara iyileşsin istiyordum.
Gözüm yanımdaki komidinin üstündeki ilaçlara gitmişti. Sevgili kocamın benim için aldığı antideprasanlarım. Daha doğrusu sinir hastası karısını sakinleştirmek için kullandığı sakinleştiriciler...
Bu sefer toptan bir çözüme ulaştıracaklardı. Beni tamamen sakinleştireceklerdi. Yavaşça doğruldum yatakta.
Ve gülümsedik. Deli gibi gülüyordum. Öldürecektim kendimi. Ah evet evet ölecektim. Ve bu azap bitecekti. Mert'in acısı geçecek Savaş'ın acımasızlığı dinecekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi yavaşça aralanırken midem de başımda patlayacak gibi hissediyordum. Keşke midem başımda patlamış olsaydı da gözlerimi bu lanet hastane odasında açmamış olsaydım.
Tepemde dikilen Savaş Güngör hiç olmasaydı. Doğru dürüst çıkmayan sesimle
"Neden kurtardın beni?" Demiştim. Beni neden kurtardın? Daha doğrusu neden kurtarmadın?
"Çünkü aptalsın. Cehennem benim yanımda iyi bir yer değil aptal!" Demişti. Haklıydı. Ama beni buna sürükleyen oydu. Ayaklı canavardı o. Katil ruhlu deşiciydi.
"Ya da ölüm sebebin olacak kadar güçlü değilim. " demişti. Cevabım direk gelmişti. Bitik sesimle
"Eminim ilk cinayetin değildir." Gözlerini kapatarak kaşlarını acıyla çattığında eli yüzümü okşamış ardından dökmüştü kimyasalını.
